Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν πρωτίστως προσωπική μέριμνα του πρωθυπουργού. Ο Καραμανλής επιθυμούσε να διασφαλίσει την ειρήνη και την πολιτική σταθερότητα στη χώρα και ως εκ τούτου πίστευε ότι μέσω της ευρωπαϊκής οδού θα μπορούσαν να επιτευχθούν αυτοί οι δύο στόχοι. Ο Γεώργιος Μαύρος, επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έως το 1977, υπερασπίστηκε επίσης την ευρωπαϊκή επιλογή, καθώς και άλλοι εκπρόσωποι του χώρου του Κέντρου και της δημοκρατικής Αριστεράς.
Αρκετά υπήρξαν ωστόσο τα επιχειρήματα όσων αντετίθεντο. Η ανάδυση κλίματος αμφισβήτησης ήταν ορατή μετά τις εκλογές του 1977, όταν το ΠΑΣΟΚ κατέκτησε τη δεύτερη θέση στις εκλογές. Σύμφωνα με τα επιχειρήματά του κατά της ένταξης θα υπήρχε, μεταξύ άλλων, πολιτική εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, περιορισμός της ικανότητας υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, αλλαγή γνώμης για το ζήτημα του Αιγαίου και της Κύπρου, επιστροφή στο ΝΑΤΟ, υποστήριξη των τουρκικών συμφερόντων, έλλειψη δυνατότητας ανεξάρτητης ανάπτυξης της οικονομίας. Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτή μιας εξωτερικής πολιτικής βασισμένης στη δημιουργία ειδικών σχέσεων με όλες τις ευρωπαϊκές χώρες – και όχι μόνο με αυτές που ήταν μέλη της ΕΟΚ. Και το ΚΚΕ ήταν επίσης κατά της ένταξης της Ελλάδας.
Αυτό το κλίμα αντικατοπτρίστηκε στην κατανομή των ψήφων στη Βουλή για την επικύρωση της Πράξης Προσχώρησης στην ΕΟΚ. Από τους 300 βουλευτές, 191 ψήφισαν υπέρ, δύο κατά, τρεις δήλωσαν «παρών», ενώ 104 βουλευτές –93 του ΠΑΣΟΚ, 11 του ΚΚΕ– απείχαν από την ψηφοφορία. Η στάση αυτή, η οποία σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της 26ης Ιουνίου 1979 χαρακτηρίστηκε «πράξη πολιτικής ανωμαλίας» από τον Ελληνα πρωθυπουργό, ανέδειξε το έντονο κλίμα ανάμεσα σε Ν.∆. και ΠΑΣΟΚ.
