Φωτογραφίες: Γιάννης Λιάκος | INTIME
Ακούστε το άρθρο
Χρειάστηκαν 15 ημέρες μέχρι να «καθίσουν» τα νερά και να γίνει ξανά προσβάσιμο το αποκλεισμένο Κεραμίδι Τρικάλων. Ο Γιώργος Στεργίου, 43 ετών, κτηνοτρόφος και αγρότης, γέννημα- θρέμμα του χωριού, το οποίο «διαλύθηκε», όπως λέει ο ίδιος, κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας Daniel, είναι πεπεισμένος πως η ζωή στο χωριό των 250 περίπου κατοίκων δεν θα είναι ποτέ όπως πριν τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Το σπίτι του κ. Στεργίου πλημμύρισε στις 7 Σεπτεμβρίου. «Είναι φοβερό το ότι πλημμυρίσαμε ενώ η βροχή είχε σταματήσει σχεδόν δύο ημέρες πριν» λέει ο ίδιος και προσθέτει: «Βέβαια, κακά τα ψέματα, το χωριό είναι σε πολύ δύσκολο σημείο- σε μια διασταύρωση που συναντιούνται ο Καλέντζης και ο Ενιπέας και πέφτουν στον Πηνειό. Δεν φανταζόμασταν όμως ότι για να μην πλημμυρίσει η Καρδίτσα, θα χαλούσαν το φράγμα και θα την πληρώναμε όλοι οι υπόλοιποι».
«Στις 20:15 στο διώροφο σπίτι μας, το νερό είχε φτάσει στα μισά της μπαλκονόπορτας. Στις 21:30 φαινόταν μόνο η κορυφή της στέγης».
Σύμφωνα με τον κ. Στεργίου, δύο ημέρες νωρίτερα ξεκίνησαν, σαν ντόμινο, να πλημμυρίζουν το ένα χωριό μετά το άλλο- Βαμβακού, Ευύδριο, Κοσκινάς, Ψαθοχώρα, Βλοχός, Παλαμάς, Αστρίτσα, Μαραθέα, Ριζοβούνι κ.τ.λ. «Τετάρτη βράδυ “πνίγηκε” ο Βλοχός, Πέμπτη βράδυ το Κεραμίδι. Προσπαθούσαν να μας εκκενώσουν από την Πέμπτη το πρωί», θυμάται ο κ. Στεργίου.
Χρειάστηκαν μόλις 45 λεπτά για να πλημμυρίσει όλο το χωριό. «Στις 20:15 στο διώροφο σπίτι μας, το νερό είχε φτάσει στα μισά της μπαλκονόπορτας. Στις 21:30 φαινόταν μόνο η κορυφή της στέγης. Καθόμασταν με άλλους συγχωριανούς κοντά στα αναχώματα, περιμένοντας με αγωνία να δούμε αν θα μπορέσουν να συγκρατήσουν το νερό».
Το πατρικό σπίτι του κ. Στεργίου χτίστηκε τη δεκαετία του 1970. Τον Οκτώβριο του 2022, η οικογένεια, αξιοποιώντας το πρόγραμμα «Εξοικονομώ» και βάζοντας από την τσέπη της 50.000 ευρώ, το ανακαίνισε πλήρως.
Η σύνδεση με την πατρογονική γη ήταν πάντα ισχυρή. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κεραμίδι. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί ήταν ο στάβλος μας, εκεί τα χωράφια μας», λέει ο κ. Στεργίου, ο οποίος έμενε σε αυτό το σπίτι με τη μητέρα του και τον πατέρα του, οι οποίοι παρά την ηλικία τους -73 και 70 ετών αντίστοιχα- συνεχίζουν να εργάζονται, τόσο στα χωράφια, όσο και στην κτηνοτροφία.
Την Πέμπτη το πρωί, όταν και φάνηκε πως το νερό θα έμπαινε στο Κεραμίδι, η οικογένεια μάζεψε τα 250 πρόβατα της, καθώς το νερό πίσω από τον στάβλο είχε φτάσει στα εννιά μέτρα. Τα πρόβατα οδηγήθηκαν στον στάβλο ενός φίλου, ψηλά στο βουνό, κίνηση σωτήρια, όπως αποδείχτηκε. «Την προηγούμενη, προσπαθούσαμε με μηχανές να απαντλήσουμε νερό από τον στάβλο. Συνειδητοποιήσαμε πως τσάμπα καίγαμε το πετρέλαιο».
Ακολούθησαν 12 πολύ δύσκολες ημέρες. Η οικογένεια Στεργίου, μαζί με άλλους 40 περίπου συγχωριανούς βρήκε καταφύγιο στην εκκλησία του χωριού πάνω στο βουνό. «Μας έφερναν νερά και φαγητό με βάρκες. Κοιμόμασταν στο πάτωμα σε κουβέρτες που έφερε ο Στρατός». Το Κεραμίδι αποκατέστησε την επικοινωνία του με τον έξω κόσμο, τελευταίο από όλα τα πλημμυρισμένα χωριά του Κάμπου.
Από την πατρική εστία στο τροχόσπιτο
Μόλις τα καταστροφικά αποτελέσματα της κακοκαιρίας Daniel ολοκληρώθηκαν, η οικογένεια Στεργίου, όπως και οι υπόλοιπες στο χωριό, προσπάθησαν να επιστρέψουν στην καθημερινότητα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η οικογένεια Στεργίου αποφάσισε να μείνει σε ένα τροχόσπιτο. «Το αγοράσαμε ενώ ήμασταν ακόμα εγκλωβισμένοι στην εκκλησία», λέει ο κ. Γιώργος, εξηγώντας πως μόλις άνοιξαν οι δρόμοι μετά την κακοκαιρία Daniel, παρέλαβαν το μεταχειρισμένο τροχόσπιτο το οποίο αγόρασαν προς 10.000 ευρώ.
«Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για αυτό το έδαφος; Mιλάμε για ένα σπίτι που επί 15 ημέρες βρισκόταν κάτω από το νερό. Αν το ξαναφτιάξουμε, θα φοβόμαστε πάντα αν θα είναι γερό».
«Δεν είχαμε άλλες επιλογές» λέει ο κ. Στεργίου, εξηγώντας πως το πατρικό σπίτι είναι πολύ δύσκολο να ξαναφτιαχτεί. «Χρειάζονται πάνω από 70.000 ευρώ, αλλά ο βασικός μας φόβος είναι ο εξής: ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως τα θεμέλια δεν θα έχουν πάρει μεγάλη ποσότητα νερού; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για αυτό το έδαφος; Mιλάμε για ένα σπίτι που επί 15 ημέρες βρισκόταν κάτω από το νερό. Αν το ξαναφτιάξουμε, θα φοβόμαστε πάντα αν θα είναι γερό», περιγράφει ο ίδιος, λέγοντας πως πια δεν αντέχει ούτε να το αντικρίζει.
«Εχω να μπω εκεί 20 μέρες. Μόνο απέξω περνάω. Τι να πάω να κάνω; Να κοιτάζω τα ντουβάρια; Τα πράγματα μέσα τα πετάξαμε όλα- ντουλάπες, κουζίνες, ρούχα, κουρτίνες. Να πηγαίνω να βλέπω τα ετοιμόρροπα ταβάνια; Τα πλακάκια που έχουν ξεκολλήσει;».
Αρκετοί συγχωριανοί του κ. Στεργίου, μένουν στη δομή στο Κουτσόχερο, άλλοι μένουν σε συγγενείς τους, ενώ υπάρχουν και μερικοί που πρόλαβαν και νοίκιασαν τα λίγα σπίτια που υπήρχαν σε κοντινά χωριά, όπως η Παναγίτσα και το Νεοχώρι.
«Δεν μοιάζει με καλοκαιρινές διακοπές, δεν είναι κάμπινγκ. Δεν έχουμε τουαλέτα και ντουζιέρα. Πηγαίνουμε για μπάνιο σε συγγενείς μας που μένουν κοντά μας».
Η οικογένεια Στεργίου, έστησε το τροχόσπιτο έξω από το Κεραμίδι στον δρόμο προς τη Φαρκαδόνα. Ηθελαν να είναι κοντά στα πρόβατα, τα οποία εν τω μεταξύ μεταφέρθηκαν σε πρόχειρο στάβλο άλλου φίλου ανάμεσα στο Κεραμίδι και τον Βλοχό. «Δεν είναι και η καλύτερη λύση, έχουμε και πρόβλημα με τους λύκους. Ο πατέρας μου κοιμάται στον στάβλο έναν μήνα τώρα για να μην επιτεθούν στα πρόβατα, πολλά από τα οποία έχουν μόλις γεννήσει».
Οσο για τη ζωή στο τροχόσπιτο, ο κ. Στεργίου λέει ότι είναι δύσκολη, ειδικά τώρα που ο χειμώνας πλησιάζει. «Δεν μοιάζει με καλοκαιρινές διακοπές, δεν είναι κάμπινγκ. Δεν έχουμε τουαλέτα και ντουζιέρα. Πηγαίνουμε για μπάνιο σε συγγενείς μας που μένουν κοντά μας. Η μητέρα μου μαγειρεύει με υγραέριο. Ρεύμα παίρνουμε από γεννήτρια», περιγράφει.
Οι ώρες όμως κυλούν γρήγορα, γιατί η οικογένεια έχει αφοσιωθεί στο να ολοκληρώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται τον δικό της στάβλο στο χωριό Γκριζάνο της γειτονικής Φαρκαδόνας. Το δικό τους χωριό, αποκλείστηκε εξαρχής. «Να δώσουμε 100.000 ευρώ να τον ξαναφτιάξουμε σε ένα μέρος όπου δεν υπήρχαν και δεν φαίνονται να γίνονται σοβαρά αντιπλημμυρικά έργα;» αναρωτιέται ο κ. Στεργίου.
«Μας δανείζουν φίλοι, συγγενείς και συγχωριανοί. Βοηθάμε όπως μπορούμε ο ένας τον άλλο. Από τις αποζημιώσεις για τον στάβλο, τα χωράφια και το σπίτι, ακόμα δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ. Μόνο τα 6.600 ευρώ που δίνονταν άμεσα, στην αρχή, πήραμε. Οι ζημιές σε σπίτι, στάβλο και χωράφια ξεπερνούν τις 250.000 ευρώ».
Αβέβαιο το μέλλον για το Κεραμίδι
Δεν είναι όμως μόνο το σπίτι και ο στάβλος που είναι δύσκολο να ξαναχτιστούν. Είναι και η ίδια η γη «απρόθυμη».
«Δεν ξέρω αν τα χωράφια μας θα γίνουν ξανά καλλιεργήσιμα- για την ώρα παραμένουν σε κακή κατάσταση, γεμάτα φερτά υλικά, πέτρες, κλαριά», λέει ο κ. Στεργίου, εξηγώντας πως λίγο πριν χτυπήσει η κακοκαιρία Daniel, η οικογένεια βρισκόταν στο ξεφύλλωμα του βαμβακιού. «Ολη η παραγωγή της φετινής χρονιάς, χάθηκε. Το πιστεύετε ότι ακόμα και τώρα τα χωράφια είναι γεμάτα λάσπη; Ηρθε και η κακοκαιρία Elias και έδωσε άλλο ένα χτύπημα. Ακόμα δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτά».
«Δεν ξέρω αν τα χωράφια μας θα γίνουν ξανά καλλιεργήσιμα- για την ώρα παραμένουν σε κακή κατάσταση, γεμάτα φερτά υλικά, πέτρες, κλαριά».
Σύμφωνα με τον κ. Στεργίου, κάποιοι λίγοι ηλικιωμένοι, έχουν επιστρέψει στο Κεραμίδι. Πρόκειται για αυτούς που τα σπίτια τους μπορούν να ξανακατοικηθούν αξιοπρεπώς. «Το 70% των χωριανών όμως, δεν θα ξαναγυρίσει», λέει ο κ. Στεργίου και συμπληρώνει: «Το χωριό δεν θα μπορέσει να γυρίσει εκεί που ήταν. Οι δουλειές εδώ θα σταματήσουν. Τα μεροκάματα που δίναμε σε όσους έρχονταν να μας βοηθήσουν στα χωράφια και στα ζώα, δεν μπορούμε να τα δίνουμε πια. Οταν ήρθε και η επόμενη κακοκαιρία, Elias, όλοι άρχισαν να σκέφτονται: “έτσι θα ζούμε τώρα;” Και εμείς δεν το έχουμε ακόμα αποφασίσει που θα στήσουμε ξανά το σπίτι μας».
Ο ίδιος λέει πως η εγκατάλειψη του χωριού, «καλλιεργείται» και από την ίδια την απουσία της Πολιτείας. «Από την ημέρα που πλημμυρίσαμε, μέχρι και σήμερα, δεν μας έχει επισκεφτεί κανένας. Προεκλογική περίοδο είχαμε και πάλι δεν ήρθε να μας δει κανείς. Ενας αντιπεριφερειάρχης που ασχολούνταν μαζί μας στην αρχή, μας εγκατέλειψε. Είχαμε ένα ξύλινο κιόσκι. Στην κακοκαιρία Daniel η στέγη του ξεκόλλησε και… πάρκαρε στην πλατεία. Εκεί είναι ακόμα. Είχαμε ένα καφενείο στο χωριό, ο ιδιοκτήτης του το σκέφτεται αν έχει νόημα να το ανοίξει ξανά ή όχι».