Ενας σκύλος πεθαίνει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη από ανθρώπινο χέρι. Για το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας αυτό είναι κομμάτι της καθημερινότητας: ζώα που πεθαίνουν κάθε μέρα λίγο λίγο εγκαταλελειμμένα σε βουνά και σκουπιδότοπους, φόλες, ατυχήματα με αυτοκίνητα, βία από ανθρώπους που δεν θέλουν αδέσποτα στο δρόμο του σπιτιού τους, σκύλοι δεμένοι με αλυσίδες όλη τους τη ζωή να φυλάνε κτήματα και αυλές, σκύλοι σε ταράτσες, μπαλκόνια και ακάλυπτους που δεν βγαίνουν ποτέ, που δεν κοινωνικοποιούνται, που ζουν ολομόναχοι, παρατημένοι, στερούμενοι της αξιοπρέπειας που έχουν από τη φύση τους. Καθημερινά μικρά εγκλήματα. Και πριν από λίγες μέρες, η είδηση από την οποία όλοι προσπαθούμε να συνέλθουμε. Ο Ολιβερ της Αράχωβας βγήκε για τη βόλτα του και επέστρεψε με σπασμένα πλευρά, βιασμένος με αιχμηρό αντικείμενο για να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγες ώρες αργότερα.
Γιατί είναι αυτός ο θάνατος διαφορετικός από τους άλλους; Τι είναι αυτό που δυσκολευόμαστε να μεταβολίσουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση; Το είδος της βίας και του σαδισμού, η αποδοχή ότι κάποιος άνθρωπος που ζει ανάμεσα μας άντλησε ευχαρίστηση από τον βασανισμό ενός ζώου, ευχαρίστηση επικίνδυνη για το σύνολο ανθρώπων και ζώων που μοιράζονται τον ίδιο αέρα με εκείνον. Αυτή είναι η απάντηση. Τι είναι ακόμα ικανός να κάνει; Αυτή η σκέψη μας παγώνει. Και σε αυτή την εικόνα προστίθενται -σαν φάρσα- απόπειρες συγκάλυψης. Το κίνημα #cancelArachova για την ακύρωση τουριστικών κρατήσεων στην Αράχωβα ξεκίνησε για να πιέσει την τοπική κοινωνία να μιλήσει, να μην συγκαλύψει τον δράστη. Οταν όμως ο δράστης συλληφθεί και η δικαιοσύνη τον κρίνει, μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε πόσα μικρά και μεγάλα εγκλήματα επιτρέπουμε σε όλη την Ελλάδα να μένουν ατιμώρητα; Από φόβο ότι θα μπλέξουμε, από φόβο για τα αντίποινα, από απελπισία ότι τίποτα δεν αλλάζει τελικά, από απλή αποδοχή ότι κάποιες κακοποιήσεις και κάποιοι θάνατοι είναι απλώς πιο ανεκτοί.
Cancel Greece, λοιπόν; Η λύση δεν βρίσκεται στο να ακυρώσουμε αλλά, κυρίως, στο να δράσουμε. Οταν ένας γείτονας κακοποιεί το ζώο του, οι πολλοί να γινόμαστε μια ασπίδα για να τον καταγγείλουμε, με το ίδιο πάθος που τώρα αντιδράμε· όταν ένα ζώο μας κοιτάζει στα μάτια δεμένο επί χρόνια από τον δυνάστη του, οι πολλοί να απαιτούμε να σπάσει η αλυσίδα· όταν η αστυνομία δεν κάνει αυτό που οφείλει, οι πολλοί να ζητούμε να το πράξει· όταν ο δήμος μας εγκληματεί αδιαφορώντας, οι πολλοί να διαμαρτυρόμαστε. Στο μαζί δεν υπάρχει φόβος. Στο μαζί έχουμε δύναμη. Για τον Ολιβερ. Για κάθε ζώο που υποφέρει και δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά του.
Η Ελενα Δέδε είναι ιδρύτρια του Dogs’ Voice και δικηγόρος