Την ώρα που τα ελληνικά στρατεύματα μάχονταν εναντίον των Γερμανών εισβολέων για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα, οι «Τάιμς» του Λονδίνου έγραφαν σχετικά: «Ουδέποτε μέχρι τούδε αφ’ ότου ο Χίτλερ ήρχισε το επιθετικόν του στάδιον συνήντησε φυσικώς ή ηθικώς αντίστασιν ποιότητος τοιαύτης ως εκείνη την οποίαν αντιμετωπίζει σήμερον.
Ενα μικρόν έθνος, υποστηριζόμενον από τους Αγγλους, μάχεται ήδη από εξ μηνών εναντίον εχθρών ασυγκρίτως υπερτέρων τόσον από απόψεως αριθμού όσον και από απόψεως συγχρονισμένου οπλισμού.
Η στάσις της Ελλάδος υπήρξεν απλή και ανυστερόβουλος. […] Ευχαρίστως εδέχθησαν την νέαν βρεταννικήν βοήθειαν, αλλ’ ήσαν έτοιμοι ν’ αντιστούν εναντίον της γερμανικής επιθέσεως ακόμη και άνευ της βοηθείας αυτής. Ουδέποτε εις την μακραίωνα και λαμπράν ιστορίαν της η Ελλάς επέδειξε περισσοτέραν αξιοπρέπειαν και αποφασιστικότητα».
Ωστόσο, δύο ημέρες νωρίτερα, στις 20 Απριλίου, ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου, αναλαμβάνοντας αυθαίρετα τη θέση του διοικητή της Στρατιάς Ηπείρου, υπογράφει πρωτόκολλο ανακωχής με τη γερμανική μεραρχία «Αδόλφος Χίτλερ», ενώ τις επόμενες δύο ημέρες θα ακολουθήσουν δύο ακόμη πρωτόκολλα άνευ όρων παράδοσης του ελληνικού στρατού, παρά τις σαφείς διαταγές του βασιλέως Γεωργίου Β΄, της κυβέρνησης και του Γενικού Επιτελείου για αγώνα «μέχρι εσχάτου ορίου δυνατοτήτων».
Εγραφε στις 22 Απριλίου η «Καθημερινή»: «Εάν λιποψυχήσωμεν –εάν υπάρξουν τινές οι οποίοι θα λιποψυχήσουν– […] θα γίνωμεν ένοχοι εσχάτης προδοσίας έναντι των ηρώων που εγύρισαν χωρίς πόδια, χωρίς χέρια, ανάπηροι. Θα γίνωμεν προδόται απέναντι των νεκρών.
Υπάρχει κανείς μεταξύ μας ο οποίος να το θέλη; ∆εν ημπορή να υπάρχη. ∆ιότι το Εθνος, το οποίον ύψωσε το ανάστημά του διά λογαριασμόν ολοκλήρου της Ηπείρου μας, το Εθνος το οποίον εδίδαξε την Ανθρωπότητα πώς να ζη και πώς να πεθαίνη Ελευθέρα, το Εθνος αυτό δεν γεννά προδότας».
Ομως, παρά την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων, σχεδόν είκοσι ημέρες μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής, στις 28 Απριλίου 1941 η «Καθημερινή» θα ανακοίνωνε τα δυσάρεστα: «Την 8.25΄ π.μ. της χθες ο γερμανικός στρατός εισήλθεν εις Αθήνας». Από τότε και σε όλη τη διάρκεια της σκληρής περιόδου της Κατοχής, η εφημερίδα θα τελούσε –όπως όλες– υπό καθεστώς κατοχικής λογοκρισίας.
