Το 2010 είναι μια χρονιά που έμεινε στους περισσότερους Ελληνες αλησμόνητη. Ξεκίνησε μια μακρά εποχή οικονομικής στενότητας για τη χώρα και κατ’ επέκταση η «προσγείωση» των πολιτών σε μια πραγματικότητα διόλου ευχάριστη. Ενώπιον αυτών των νέων δεδομένων, άλλοι αντέδρασαν (αυτο)καταστροφικά, άλλοι… δημιουργικά. O 42χρονος σήμερα σκηνοθέτης Αλέξανδρος Οικονομίδης ήταν την εποχή εκείνη άνεργος και αποφάσισε να πειραματιστεί δημιουργικά, υλοποιώντας αυτό που πολλοί ευαγγελίζονται: να παραγάγει ο ίδιος την τροφή του. «Νόμιζα ότι ήταν πανεύκολο κάποιος να γίνει αγρότης, όμως, έπειτα από πολλούς πειραματισμούς και έρευνα, διαπίστωσα ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο» εξηγεί στην «Κ» ο σκηνοθέτης, που κατέγραψε το παράτολμο εγχείρημά του σε… ένα μπαλκόνι της Αθήνας. «Αρχικά, ήθελα να δημιουργήσω μια ταινία για τους σπόρους, όμως η πρότασή μου τον καιρό εκείνο δεν βρήκε ευήκοα ώτα» διηγείται σήμερα. «Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου της πόλης που όλα στη ζωή του έβαιναν καλώς έως το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης» διευκρινίζει, «σύντομα αντιλήφθηκε ότι αν παράγεις αυτόνομα τη δική σου τροφή, τότε αλλάζουν όλα: εξαφανίζεται ο φόβος, η κρίση γίνεται ήπια, παίρνει άλλη μορφή».
Στην προσπάθειά του, βέβαια, να κατακτήσει την εν λόγω αυτάρκεια, ο κ. Οικονομίδης ανακάλυψε δυσάρεστες αλήθειες, όπως την εκτεταμένη χρήση υβριδίων και τη σταδιακή εξαφάνιση των παραδοσιακών σπόρων. «Το μεγάλο κέρδος από αυτό το προσωπικό “ταξίδι” ήταν ότι γνώρισα εκπληκτικούς ανθρώπους, που μου έδωσαν τους πρώτους σπόρους μου και μου δίδαξαν πώς να τους σπείρω με τον παραδοσιακό τρόπο» λέει με ευγνωμοσύνη, «με αγκάλιασαν και με ενθάρρυναν να συνεχίσω σε πείσμα των δυσκολιών». Και οι δυσκολίες τόσο της καλλιέργειας όσο και της σκηνοθεσίας του ντοκιμαντέρ ήταν ουκ ολίγες. «Ως άνεργος σκηνοθέτης αδυνατούσα να πληρώσω εταιρεία παραγωγής και έτσι έγινα ο ίδιος σεναριογράφος, παραγωγός, σκηνοθέτης, εικονολήπτης, ηχολήπτης, μοντέρ και πρωταγωνιστής» περιγράφει ο κ. Οικονομίδης, «εξ ου και χρειάστηκαν τελικά επτά χρόνια για να ολοκληρωθεί το γύρισμα». Οι αναποδιές, όμως, τον πείσμωναν ακόμα περισσότερο.
«Πριν από την ταινία δεν είχα καμία σχέση με τη γη», ομολογεί. «Αυτό άλλαζε όσο μετατρεπόταν το τσιμεντένιο μου μπαλκόνι, στο κέντρο της Αθήνας, σε πράσινη όαση με αρωματικά φυτά, λαχανικά, κηπευτικά και λουλούδια». Στον μπαλκονόκηπο του νεαρού σκηνοθέτη πραγματοποιήθηκε μια μικρή πειραματική φυσική καλλιέργεια και δημιουργήθηκε ένα κέντρο αναπαραγωγής σπόρων. Τα πρώτο πλήρες, δωρεάν, γεύμα που ο Αλέξανδρος απόλαυσε αποκλειστικά χάρη στη σοδειά του ήταν η πρώτη μεγάλη του νίκη. «Εκτοτε έχω αλλάξει, έχω γίνει πιο ενεργός και αισιόδοξος, επιπλέον έχω αναθεωρήσει τελείως το σύστημα αξιών μου», καταλήγει ο 42χρονος σκηνοθέτης που παρουσιάζει την Κυριακή, στις 5.45 μ.μ., στον κινηματογράφο «Τριανόν» το ντοκιμαντέρ του, που δικαίως ονόμασε «Seed for Change» (Σπόρος για την Αλλαγή).