«Στο Αφγανιστάν δεν έχουμε Χριστούγεννα, έχουμε όμως το Αΐντ που είναι σαν τα δικά σας Χριστούγεννα. Στις γιορτές μας φεύγουμε και πάμε στο βουνό όλοι μαζί για 1-2 μέρες. Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι, τρώμε με την οικογένειά μας και γελάμε. Ολοι αγοράζουμε καινούργια ρούχα και παπούτσια. Ολα είναι καινούργια! Θυμάμαι πριν από τρία χρόνια στο χωριό μου που ήμασταν όλοι μαζί – γονείς, θείοι, ξαδέρφια. Μαζευτήκαμε και πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι στο χωριό και μετά κατευθυνθήκαμε για το βουνό. Είναι από τις καλύτερές μου αναμνήσεις. Σε κάθε γιορτή μού λείπει η οικογένειά μου, χαίρομαι, αλλά θα ήθελα τους δικούς μου».
Ο μικρός Αμπντούλ από το Αφγανιστάν πέρασε τα φετινά Χριστούγεννα σε μια διαφορετική «οικογένεια», εκείνη της Δομής Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων της ΜΕΤΑδρασης στη Σάμο. Οι άνθρωποι της οργάνωσης, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, οι «μαμάδες» της δομής, οι τρεις γυναίκες που φροντίζουν για το φαγητό και το νοικοκυριό, υπερέβαλαν εαυτούς για να προσφέρουν χαρά και θαλπωρή στα παιδιά. Οι χώροι στολίστηκαν, χριστουγεννιάτικα φαγητά και γλυκά ετοιμάστηκαν, δώρα αντηλλάγησαν. Ομως, η χαρά εναλλασσόταν με τη νοσταλγία των παιδιών για την πατρίδα και την οικογένειά τους.
«Για τους χριστιανούς, τα Χριστούγεννα είναι σημαντική και ευτυχισμένη μέρα. Κυρίως η Πρωτοχρονιά είναι ένα καινούργιο μέρος της ζωής. Ολοι είναι μαζί και χαρούμενοι και όλοι μεγαλώνουν και ωριμάζουν έναν χρόνο» λέει ο Αμίρ, από το Πακιστάν. «Προσωπικά, τα Χριστούγεννα είμαι λυπημένος γιατί μου λείπει η οικογένειά μου. Κάθε φορά που όλοι είναι χαρούμενοι εμένα μου λείπει η οικογένειά μου. Καταλαβαίνω λίγο το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά θυμώνω γιατί δεν μπορώ να είμαι με την οικογένειά μου. Παρ’ όλα αυτά νιώθω αγάπη για τον κόσμο. Θα ήθελα να στείλω δώρα στην οικογένειά μου, αλλά δεν έχω τη δυνατότητα και αυτό με θυμώνει και με στεναχωρεί πολύ. Μακάρι να μπορέσουν να έρθουν. Αυτό μόνο ζητάω…».
Την οικογένειά του αποζήτησε αυτές τις ημέρες και ο Σάμι από το Πακιστάν. «Τα τελευταία Χριστούγεννα που βρίσκομαι στην Ελλάδα είμαι πάντα πολύ στεναχωρημένος. Μου λείπει η οικογένειά μου. Θέλω να είμαι χαρούμενος, αλλά δεν μπορώ. Στο Πακιστάν, κατά τη διάρκεια των γιορτών, 15 μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, πάμε σε άλλες πόλεις και τραγουδάμε μέχρι τις 4-5 το πρωί. Το χωριό μου έχει 70 σπίτια και από αυτά μόνο τα 20 είναι χριστιανικά. Ολοι προσκαλούνται σε ένα σπίτι και τραγουδάμε όλοι μαζί και κάνουμε και προσευχή με τον πάστορα. Μαγειρεύουμε πουλερικά ή κατσίκι γεμιστό ως “δωρεά” στον Θεό. Εδώ είμαι πολύ στεναχωρημένος, γιατί μου λείπει η οικογένειά μου. Παραμένω όμως χαρούμενος, γιατί εδώ σώθηκα. Εχω φαγητό, ρούχα, σπίτι, σχολείο».