Ανθρωποφαγία, φαρισαϊσμό και σκόπιμο λιθοβολισμό καταλογίζει ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος σε όσους επιτέθηκαν στον Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή την ομιλία του στο συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου.
«Σαφώς και υπήρξαν ατυχείς εκφράσεις στον λόγο του. Ειλικρινά, όμως, κανείς δεν κατάλαβε την ειρωνεία σε κάποιες φράσεις του; Κανείς δεν κατάλαβε ότι η πρόθεσή του ήταν μόνο η ενότητα των Ελλήνων και η αγάπη του για την πατρίδα;». Οπως αναφέρει, «ορισμένοι, μέσα στην όποια απογοήτευσή τους, άλλοι στη θέλησή τους για λιθοβολισμό, άλλοι μέσα στον φαρισαϊσμό τους, άλλοι γιατί απλά δεν κατάλαβαν, άλλοι γιατί απλώς αναπαράγουν χυδαιότητες και άλλοι για τον οποιοδήποτε υποκειμενικό τους λόγο, εκφράστηκαν με ακραίους χαρακτηρισμούς για τον σπουδαίο και σπάνιο αυτόν Ελληνα που ζει ανάμεσά μας. Θυμίζω ότι μιλάμε για τον Μίκη Θεοδωράκη».
Και συνεχίζει: «Κανείς δεν κατάλαβε ότι η πρόθεσή του ήταν μόνο η ενότητα των Ελλήνων και η αγάπη του για την πατρίδα; (Συγγνώμη που μεταχειρίζομαι τη λέξη “πατρίδα”. Σε λίγο καιρό θα απαγορευτεί κι αυτή και έτσι όπως πάμε μήπως απαγορευτεί και ο Θεοδωράκης από “αριστερούς”). Θέλετε μήπως να μου πείτε πως κάποιος αμφισβητεί την “αριστερότητα” –ας μου επιτραπεί ο όρος– του Θεοδωράκη ή μήπως την ελληνικότητά του; Ή είναι ένας από τους βασικούς εκφραστές και θεμελιωτές της σύγχρονης ελληνικότητας; (Και πάλι με συγχωρείτε που μεταχειρίζομαι όρους που σε λίγο μπορεί να απαγορευτούν…).
Γεννήθηκα το 1939 στα Εξάρχεια. Και δεν είμαι χρυσαυγίτης.
Θεωρεί, λοιπόν, κάποιος ότι έπαθε, όπως γράφτηκε, Αλτσχάιμερ αυτό το φωτεινό πνεύμα; Ή ότι ξαφνικά ενστερνίστηκε τους χρυσαυγίτες; Ολοι όσοι τον αποκαθηλώσατε με τόση ευκολία, όταν αυτός ο άνθρωπος φύγει από κοντά μας, τι θα κάνετε αλήθεια; Θα τραγουδάτε το “σε πότισα ροδόσταμο με πότισες φαρμάκι”;Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές.
Ούτε μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό –εμένα που ποτέ δεν δήλωσα αριστερός– ότι ο Μίκης δεν είπε αυτά που είπε –και πείραξαν κάποιους– με απόλυτη ειρωνεία στους όποιους φασίστες.
Το πρόβλημά σας είναι ο Μίκης; Θα σας θυμίσω τον στίχο “Μα αν δε σε βρω, να μην ξεχνάς, ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς”. Λίνα Νικολακοπούλου σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, που αν ζούσε σήμερα, είμαι σίγουρος ότι θα ακούγατε τον εξάψαλμο. Και να θυμίσω ότι δεν ήταν χρυσαυγίτης. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα του λαού μας από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν η ενότητα και η ομοψυχία που έλειπαν πάντα μέχρι σήμερα. Τηλεπαιχνίδια, σκάνδαλα, ειδήσεις και γεγονότα που στην πορεία της Ιστορίας απλώς θα έχουν παίξει ένα ρόλο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, αλλά και διαμορφώσεις “πολιτισμού”, έτσι ώστε να ξεχνάμε τα σημαντικά προβλήματα της χώρας».