ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο Στ. Κασσελάκης αλλάζει εν κινήσει εκλογικό προορισμό, ελπίζοντας ότι θα εξαργυρώσει την προβολή του και στην κάλπη.

Το σύνολο των δημοσκοπήσεων της τελευταίας περιόδου συγκλίνει σε κάποια συμπεράσματα: Η Ν.Δ. καταγράφει μια κάμψη. Oχι ραγδαία, αλλά ορατή τόσο ως προς την πρόθεση ψήφου, όσο και σε σχέση με τους επιμέρους ποιοτικούς δείκτες. Παρά την όποια φθορά, ωστόσο, το προβάδισμά της παραμένει ευρύ.

Για να πούμε και του κ. Κασσελάκη το δίκιο, ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για οτιδήποτε. Ούτε καν για το ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει. Παραφράζοντας τον ίδιο θα λέγαμε «μπορεί κάποιος να εγγυηθεί ότι ο κ. Κασσελάκης δεν είναι ένα bot τεχνητής νοημοσύνης, κάτι σαν το ChatGPT, που σερβίρει όποια θεωρία συνωμοσίας κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο;».

Η μακροοικονομική πολιτική στηρίζεται ρητά ή άρρητα σε ένα κοινωνικό και παραγωγικό μοντέλο. Αν εξετάσει κανείς το κοινωνικό μοντέλο, μια επιλογή είναι η προτεραιοποίηση της ατομικής κατανάλωσης σε σχέση με τη συλλογική. Ετσι, όταν, για παράδειγμα, θεωρεί κανείς ότι το δημόσιο σύστημα υγείας δεν μπορεί ή δεν οφείλει να καλύπτει όλες τις ανάγκες […]

Δύο ήταν τα «ευαγγέλια» σύμπασας της Αριστεράς –ορθόδοξης, ανανεωτικής, κινεζόφιλης, αλβανόφιλης και τριτοκοσμικής– αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση για τη βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα και του Γιάνη Κορδάτου (1891-1961) για την «Κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821».

Ξεκινώντας από την παραδοχή πως οι οικονομικές ανισότητες στις ΗΠΑ είναι μεγαλύτερες απ’ ό,τι στην Ευρώπη, αρκετοί ερευνητές έχουν καταπιαστεί με ένα δυσεπίλυτο γρίφο: Γιατί το κράτος πρόνοιας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού παραμένει περιορισμένο σε σχέση με τη δική μας ήπειρο;

Η μεγαλύτερη αδυναμία της Αριστεράς βρίσκεται στον χειρισμό της μαζικότητας. Γι’ αυτό χάνει οπαδούς, επιρροή και φθίνει ραγδαία. Η πολιτική δεν είναι μόνο ιδέες και προγράμματα. Είναι και συναισθήματα.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Μαρσέλ Προυστ κάπου ανακάλυψε το παιχνίδι ερωτήσεων «Confessions», που ήταν πολύ διαδεδομένο ανάμεσα στους εφήβους της βικτωριανής Αγγλίας για να περνούν την ώρα τους πολύ πριν προκύψουν η τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα.

Αν και οι παρεμβάσεις Μπάιντεν για τη στήριξη της εργατικής τάξης ήταν οικονομικώς επιτυχείς, πολιτικά δεν απέφεραν κέρδη.

Η Ελιά–Δημοκρατική Παράταξη, η συγκρότηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και το πείραμα με τη δημιουργία του ΚΙΝΑΛ, στο οποίο μετείχε, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα, το Ποτάμι.

Σε πρώτο επίπεδο φταίει το εκλογικό σύστημα, που είναι άκαμπτο σε σχέση με τις συνεργασίες των κομμάτων. Για να πάρουν μέρος μαζί σε κοινό σχήμα, στις επόμενες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν και μετά να «αλεστούν» για να προκύψει νέο κόμμα συντεθειμένο από τα υλικά τους.

Θυμάμαι τον Κώστα Λαπαβίτσα το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015 να άδει γεμάτος επαναστατικό οίστρο τον ύμνο του ΕΑΜ, ευθύς ως έγινε γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα. Δίπλα του τον συνόδευαν πανευτυχείς οι σύντροφοί του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτο κόμμα, χωρίς όμως αυτοδυναμία. Του έλειπαν δύο έδρες.