«Το ανήμερο του ανθρώπου δεν είναι το κακό που υπάρχει σε αυτόν. Είναι το καλό».
Γράφει στις «Φωνές» ο Αντόνιο Πόρτσια.
Τον θυμήθηκα ξανά τον «αιρετικό» Αργεντίνο Πόρτσια όταν έμαθα ότι 30.000 άνθρωποι, 30.000 νέοι βρέθηκαν στο Καυταντζόγλειο, για να δουν και να ακούσουν τον ανήμερο ΛΕΞ.
Είχε προηγηθεί τον Ιούλιο η συναυλία του ΛΕΞ στην Νέα Σμύρνη. 20 χιλιάδες είχαν χωρέσει τότε στις εξέδρες του γηπέδου του Πανιωνίου.
Και τότε, όπως και τώρα, τα συστημικά ΜΜΕ έμειναν άφωνα. Και εγώ ανάμεσα τους.
30 χιλιάδες έχει να δει το Καυταντζόγλειο από τις μεταπολιτευτικές συναυλίες του Μίκη.
Και ο ΛΕΞ κατάφερε να το γεμίσει χωρίς αφίσες και πανό, χωρίς αναφορές στα κανάλια και τα ραδιόφωνα χωρίς να κάνει καμπάνια στα social media.
Πως; Στόμα με στόμα.
Και επειδή τα στόματα που ακούν τον ΛΕΞ είναι διψασμένα, το νέο διαδόθηκε γρήγορα σε όλους τους διψασμένους.
Το hip-hop του ΛΕΞ δεν έχει αμερικάνικες μαγκιές όπως έχουν πολλά άλλα τραγούδια γνωστών τράπερ και ράπερ.
Εδώ δεν χωρούν καγκουριές με όπλα, ναρκωτικά και γυναίκες.
Ούτε αντισυστημικοί στίχοι καρμπόν απ’ αυτούς που μυρίζουν κομματικές επιρροές.
«Φυσάει πολύ δεν αντέχω την παγωνιά
και ο Θερμαϊκός βρωμάει απ’ τα δικά μας σκατά
δεν έχω λόγια να σου πω, κούκλα μου να σε πείσω
μοναχικός γεννήθηκα, πως να σε αγαπήσω», λέει στο «Μια τζούρα ρεαλισμού».
Και από κάτω με κόκκινους πυρσούς αγκαλιασμένοι στο δικό τους Γούντστοκ, βρίσκονται, όπου και να εμφανίζεται, «τα απέξω παιδιά».
«Μ’ ακούν στα γήπεδα, στα μπαρ και στα περίπτερα, δεμένοι μες τα τμήματα ενώ γράφουνε στοιχήματα, μ’ ακούνε κι οι ταρίφες μες απ τ’ άλλα αυτοκίνητα, μα υπάρχουν κάτι μέρες που δεν με γεμίζει τίποτα».
Βόρεια Αστέρια – Ανάποδα Καπέλα – Ταπεινοί και Πεινασμένοι
Είναι κάποιοι από τους τίτλους που άμα γκουκλάρεις, θα δεις να τον συνοδεύουν. Συγκροτήματα που ίδρυσε και δίσκοι που έβγαλε. Ένας κυνηγός της απλότητας που δεν αναπαράγει εξυπνάδες και κλισέ.
«Οι φίλοι μου είναι ποντίκια, χρωστάνε τα νοίκια περιμένοντας την μπάλα να τρυπήσει τα δίχτυα. Τα τελευταία φράγκα μας τα κάναμε ξενύχτια, οι αλήτες τα παιδιά από τα διαλυμένα σπίτια. Οι φίλοι μου είναι φύρα, ξεμείναν στη γύρα πες στον Μπουτάρη να κεράσει μια μπίρα. Όσοι αγάπησα δεν άλλαξαν, δόξα τω Θεώ, θέλουν ακόμα ένα ΚΤΜ κι ένα κορίτσι πιστό».
Η γοητεία που ασκεί ο ΛΕΞ στους «αποκλεισμένους» δεν εκπορεύεται μόνο από την σύγκρουση του με το σύστημα – αυτό πολλοί το κάνουν – αλλά και από μια γλυκιά μελαγχολία – μια τρυφερότητα θα έλεγα – που εισχωρεί εκεί που δεν την περιμένεις.
«Νιόπαντρα ζευγάρια που δεν έχουν πολλά, τους ακούω να μαλώνουν μέσα απ’ τη μεσοτοιχία. Ελπίζω να ηρεμήσουν εννιά μήνες μετά, όταν το κλάμα του μωρού τους θα τους φέρει ευτυχία. Φωνές πάνω απ’ την κούνια και όλα τα λεφτά στο ΚΙΝΟ, πιάτα στο κομοδίνο, μα ποιος είμαι εγώ να κρίνω, ε;».
Ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε λοιπόν.
Τύποι σαν τον ΛΕΞ είναι σπάνιοι.
Θα συνεχίσει να ανηφορίζει, χωρίς να έρπεται.
Να φωτίζει, χωρίς να κλέβει από τις μπαταρίες μας.
Να ζεσταίνει χωρίς να καίγεται.
Ας τον παρακολουθούμε – έστω και από απόσταση.
Θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την άλλη πραγματικότητα που τρέχει παράλληλα ή μάλλον κάτω από την δική μας πραγματικότητα.
Ένας εξομολογητής της αλήθειας των «άλλων».
Είναι πολύτιμος κι ας είναι από τα λουλούδια που δεν τα μυρίζεις και δεν τα αγγίζεις.
Ακούστε το podcast Τι φάση;! εδώ: