Τι το ξεχωριστό έχει το διακοσιοστό εξηκοστό πρώτο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Θεσσαλονίκης – Αθήνας, ποτέ δεν το κατάλαβα. Ούτε πέντε πόντους χιόνι δεν είχε. Ακόμα και οι πλαγιές σε εκείνο το σημείο ήταν αχιόνιστες. Οι προειδοποιήσεις, όμως, ήταν σαφείς και εν πολλοίς τρομακτικές. «Διακόπτεται η κίνηση ΟΛΩΝ των οχημάτων στο 261ο χιλιόμετρο».
Στα ελληνικά και στα αγγλικά, εναλλάξ, παρακαλώ. Σε εκείνες τις φωτεινές επιγραφές που έχουν πλέον όλες οι λεωφόροι για να σου πουν «Καλό ταξίδι» και «Μην τρέχεις». Τώρα, όμως, η επισήμανση ήταν μία! Στο 261ο χιλιόμετρο -ας το λέμε έτσι- η εθνική είναι κλειστή!
Μια στιγμή, όμως, να σας ορίσω τον χρόνο και τον τόπο όπου συμβαίνουν όλα αυτά. Κυριακή απόγευμα, ώρα 3, και ξεκινώ από τη Βέροια για την Αθήνα. Τα σάιτ ήδη γράφουν ότι «η “Μπάρμπαρα” κλείνει κατά διαστήματα την εθνική».
Δεν ξέρω πώς επιλέγουν τα ονόματα για τις κακοκαιρίες, αλλά η συγκεκριμένη επιλογή δεν ήταν και η πιο πετυχημένη. Αν, ας πούμε, μου έλεγαν «Ο Μανούσος κλείνει την Εθνική» μάλλον θα ήταν πιο πειστικό -για εμένα, τουλάχιστον, που στον νου μου φέρνω έναν κρεοπώλη δύο μέτρα με τσιγκελωτό μουστάκι που στην αγκαλιά του χωρούσαν δέκα κατσίκια σφαγμένα.
Τέλος πάντων… Μπάρμπαρα; Μπάρμπαρα. Εγώ το ταξίδι για την Αθήνα θα το έκανα. Ή, έστω, θα το επιχειρούσα. Το αυτοκίνητο ήταν 4Χ4 και βέβαια είχα προμηθευτεί (από τον περσινό χιονιά) τις πιο αξιόπιστες αλυσίδες. Θα πρέπει να ήμουν στο ύψος της Κατερίνης όταν είδα για πρώτη φορά την ανακοίνωση για το 261ο.
Στο ύψος της Λάρισας, και ενώ οι προειδοποιήσεις ήταν συνεχείς, είπα να επικοινωνήσω με το Κέντρο της Τροχαίας. Μια κυρία σε πανικό, μου είπε κοφτά: «Απαγορεύεται η κίνηση από το 261ο χιλιόμετρο και μετά» και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Κάτι, όμως, δεν μου πήγαινε καλά. Στο Google δεν έδειχνε κανένα μποτιλιάρισμα στο 261o. Ούτε καν πορτοκαλί. Μήπως να μιλήσω και με την Πολιτική Προστασία; Πιο ευγενικοί εκεί, μου είπαν: «Αυτά τα αποφασίζει η Τροχαία». «Εμείς δεν έχουμε ενημερωθεί για προβλήματα στην Εθνική, η κίνηση διεξάγεται κανονικά».
Εν τω μεταξύ, στο αμάξι είχαμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Οι συνεπιβάτες μου πρότειναν να διανυκτερεύσουμε στον Βόλο -μέχρι να ανοίξει η Εθνική-, εγώ προτιμούσα Τρίκαλα, να δω και τον φίλο μου τον δήμαρχο.
Κουβέντα στην κουβέντα, περάσαμε τις διασταυρώσεις και για Τρίκαλα και για Βόλο. Χιόνια, πουθενά. Αντε λίγο χιονόνερο. Η Τροχαία, όμως, παρούσα. Αραγμένα περιπολικά με τους φάρους αναμμένους έδιναν μια εικόνα ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού. Στον Αλμυρό είπαμε να σταματήσουμε – ήθελα και βενζίνη. Ο τροχαίος στην είσοδο του σταθμού, στο τιμόνι ενός ανακριτικού βαν, ήταν χαμογελαστός. «Μέχρι τη Λαμία δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα, κύριε».
Στην έξοδο του σταθμού, και αφού έβαλα βενζίνη, το πλήρωμα ενός περιπολικού με ενθάρρυνε ακόμη περισσότερο: «Μέχρι τη Μαλακάσα δεν θα έχετε πρόβλημα». Πενήντα μέτρα τους χώριζαν, αλλά μάλλον άκουγαν διαφορετικούς ασυρμάτους. Το σημείο μηδέν, όμως, πλησίαζε! Είχα περάσει το 300ό χιλιόμετρο και οι φωτεινές επιγραφές επέμεναν: Στο 261 stop! Οι συνεπιβάτες μου ζητούσαν να κάνουμε αναστροφή γιατί ειδάλλως θα περνούσαμε τη νύχτα στο 261ο. Σαν κελί μού ακουγόταν. Εγώ, όμως, τίποτα! 258 – 259 – 260! Σαν να έμπαινα σε ναρκοπέδιο ένιωθα. Χιόνια, όμως, πουθενά! Μόνο πουλιά στο οδόστρωμα -κάργιες, νομίζω- αναζητούσαν λίγο νερό στα μικρά αυλάκια που είχαν σχηματιστεί από το χιονόνερο.
Η συνέχεια του ταξιδιού ήταν το ίδιο απρόσκοπτη. Το Google έδειχνε -για να τους περιλάβω και αυτούς- κλειστή την εθνική από τη γέφυρα Καλυφτάκη μέχρι τα Οινόφυτα. Μπούρδες και αυτό. Φορτηγά έριχναν κατά διαστήματα αλάτι στον δρόμο, ενώ εκχιονιστικά, επίσης αραιά και πού, καθάριζαν το οδόστρωμα από τον πάγο. Μη φανταστείτε τίποτα τρομακτικό. Τα υπολείμματα πάγου που έσπρωχναν οι φαγάνες στις άκρες της εθνικής έλιωναν γρήγορα.
Στις 19.30 περίπου, μετά από 4.30 ώρες ταξίδι, έφτασα στο επόμενο σημείο μηδέν. Την τιμημένη Μαλακάσα! Εκεί όπου τη δεκαετία του ’90, αγέρωχοι και χιονισμένοι τηλεοπτικοί ρεπόρτερ, καλούσαν τους οδηγούς να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Περασμένες δόξες, όμως. Τώρα μόνο ένα περιπολικό με ανοιγμένους τους φάρους σου υπενθύμιζε… «εδώ είμαστε».
Τα ίδια και στις Αφίδνες και στον Αγιο Στέφανο. Ακόμα και τα λουλουδάτα παρτέρια της εθνικής, στο ύψος της Κηφισιάς, ήταν αχιόνιστα. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να ακούω αθηναϊκά ραδιόφωνα που αναμασούσαν ληγμένες ειδήσεις! Κλειστοί δρόμοι και υπενθυμίσεις για τα πρόστιμα που περιμένουν όσους δεν έχουν αλυσίδες. Η ώρα είχε πάει 8, το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, αλλά τόσο η Αττική Οδός όσο και η κάθοδος της Κηφισίας δεν είχαν ίχνος από χιόνια.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; «Η “Μπάρμπαρα” δεν ήρθε ή εγώ ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν;» σκέφτηκα στρίβοντας στην έρημη και απόκοσμη Αλεξάνδρας. Μόνο ένα περίπτερο ήταν ανοιχτό, με στοίβες από απούλητες κυριακάτικες εφημερίδες στο πλάι του. «Για πέντε πακέτα τσιγάρα άνοιξα σήμερα», μου είπε με απόγνωση ο περιπτεράς.
Τόσο ανάγκη είχαμε, λοιπόν, να ζήσουμε αποκλεισμένοι στα σπίτια μας από έναν χιονιά; Μπα! Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Τα μετεωρολογικά δελτία για τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα, ενισχυμένα με τις τσιριμόνιες κάποιων μετεωρολόγων, παραδίδουν τη χώρα στην παράλληλη υπερκομματική κυβέρνηση των social media! Αυτή θα αποφασίσει τις απαγορεύσεις στις μετακινήσεις, την τηλεργασία στο Δημόσιο, τα κλειστά σχολεία, τα κατεβασμένα ρολά στην αγορά… Τα like των χρηστών, τα tweet και οι αναρτήσεις καθορίζουν πώς και αν θα κινηθούμε…
Με τον φόβο, λοιπόν, να βγει εκτός δρόμου ένα σαραβαλάκι στο Σχηματάρι… «κλείστε την εθνική». Και για να μην ξυπνήσουν μνήμες από το χάος που εκτυλίχθηκε πέρυσι στην Αττική… «βάλτε και εκεί περιορισμούς». Και για να μην πλευριτώσουν οι διευθυντές στο ΙΚΑ… «κλείστε και το Δημόσιο». Και για να μη στραμπουλήξει κανένα παιδάκι το ποδαράκι του στα Πατήσια… «κλείστε και τα σχολεία»!
Ποιος τα βάζει με τα social media εννέα εβδομάδες πριν από τις εκλογές;
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr