To 1965, η ανάγκη σύνδεσης της Σιγκαπούρης με την Ασιατική ενδοχώρα, ήταν ύψιστης σημασίας για την επιβίωση του κράτους. Διαφορετικά, η χώρα είχε έλλειμμα βασικών φυσικών πόρων – όπως το νερό, την ενέργεια, το φαγητό.
Δεν κατείχε στρατιωτικές δυνάμεις, και έχανε μαζί με τη Βρετανία και εκείνους τους εμπορικούς σχηματισμούς, που την είχαν ισχυροποιήσει μέχρι τότε στην περιοχή.
Ο Λι Κουάν Γιου, πρώτος πρωθυπουργός της σύγχρονης Σιγκαπούρης, θα περιγράψει εκείνες τις δραματικές μέρες:
«Οι Μαλαισιανοί ήθελαν να παρακάμψουν τη Σιγκαπούρη και να διαπραγματευτούν απευθείας μέσω των δικών τους λιμένων, με όλους τους εταίρους – εισαγωγείς και εξαγωγείς. Μα, πώς μία ανεξάρτητη Σιγκαπούρη μπορεί να επιβιώσει όταν δεν είναι πια το κέντρο της ευρύτερης περιοχής που κάποτε κυβερνούσαν οι Βρετανοί ως μία μονάδα, ως μία χώρα;
Είχα συνηθίσει να βλέπω τις αποθήκες μας γεμάτες με σεντόνια, πιπέρια, ψίχα καρύδας, μπαμπού, και εργάτες να δουλεύουν ακατάπαυστα ώστε να ετοιμάσουν και ταξινομήσουν τα προϊόντα πριν την εξαγωγή τους. Όλες αυτές οι απαραίτητες πρώτες ύλες δεν θα εισάγονταν πια από τη Μαλαισία και την Ινδονησία.»
Αυτή η εξέλιξη, πέραν των οικονομικών δυσκολιών, άφηνε τη χώρα έκθετη και σε εσωτερικές αντιδράσεις. Οι δείκτες ανεργίας κατέγραφαν διψήφια ποσοστά και με ανοδική τάση, αλλά και ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού που είχε Μαλαισιανή καταγωγή, έβραζε στην πιθανότητα να ξαναγίνει μειονότητα εντός της επικράτειάς τους.
Λίγοι περίμεναν εκείνη τη στιγμή, το 1965, ότι η Σιγκαπούρη θα μακροημέρευε ως ανεξάρτητη χώρα.
Ήταν ένα μικρό και φτωχό νησί με ελάχιστους πόρους και με έναν πληθυσμό σύγχρονων μεταναστών, που είχαν μία βραχύβια ιστορία να μοιραστούν, ανίκανη να εμφυσήσει μια ενιαία και αρραγή εθνική ταυτότητα. Τριγύρω στα σύνορα της υπήρχαν μόνο εχθρικά κράτη, ενώ στο εσωτερικό της ο κίνδυνος μιας κομμουνιστικής εξέγερσης ήταν πάντα υπαρκτός.
Ο Λι Κουάν Γιου καταλήγει, ως προς τα παραπάνω:
«Αφού συλλογίστηκα αυτά τα προβλήματα και τις περιορισμένες διαθέσιμες επιλογές, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μια νησιωτική πόλις-κράτος στη Νοτιοανατολική Ασία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ακολουθώντας ένα συμβατικό δρόμο. Έπρεπε να καταβάλλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να παραμείνουμε ενωμένοι και προσαρμοστικοί. Αυτοί που θα μπορούσαν να κάνουν τα πράγματα καλύτερα και φθηνότερα από τους γείτονές τους, καθώς οι αντίπαλες χώρες ήθελαν να μας παρακάμψουν και να καταστήσουν τον ρόλο μας ξεπερασμένο ως επιχειρηματίες και μεσάζοντες του εμπορίου της περιοχής. Έπρεπε λοιπόν να είμαστε διαφορετικοί.»
Και διαφορετικοί έγιναν μέσα από μία σειρά μεταρρυθμίσεων και στρατηγικών αποφάσεων.
9 Αυγούστου του 1965, η Σιγκαπούρη ξεκινά το ταξίδι της ανεξαρτησίας. Ένα ταξίδι αβεβαιότητας.
Η πόλη-κράτος της Ασίας έπρεπε να επανεφεύρει το δρόμο της ώστε να γίνει το εμπορικό σταυροδρόμι της περιοχής.
Πάνω από το 80% του πληθυσμού κατοικούσε σε αυτοσχέδιες καλύβες, σε παραγκουπόλεις ή κατειλημμένα κτίρια. Τα 1,3 εκατ. από τα 1,6 εκατ. του συνολικού πληθυσμού ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες
Η πλειοψηφία του ενεργού πληθυσμού της δούλευε είτε στο εμπόριο είτε στην παροχή υπηρεσιών. Δεν υπήρχαν επομένως οι δεξιότητες, που θα έκαναν ένα σχέδιο εκβιομηχάνισης του κράτους εύκολα υλοποιήσιμο.
Η χώρα έκανε τη διαφορά εκμεταλλευόμενη τα ανταγωνιστικά μειονεκτήματα των γειτόνων της. Αυτοί είχαν το ανθρώπινο δυναμικό, τους πόρους και την γεωγραφική έκταση. Αλλά μαζί με αυτά είχαν επίσης την ανομία και την πολιτική αστάθεια.
Αντιθέτως, για τη Σιγκαπούρη, η έλλειψη πόρων που είχε η χώρα αποδείχτηκε για τη νοοτροπία της μία ακούσια ευλογία. Η κάλυψη των βασικών της αναγκών, την ώθησαν να στρέψει το βλέμμα στον υπόλοιπο κόσμο, την γαλούχησαν με βάση την εξωστρέφεια και το παγκόσμιο δίκτυο.
Κατάλαβαν ότι για να επιβιώσουν έπρεπε πρώτα να επιβεβαιώσουν τον ρόλο τους ως αξιόπιστοι και, πάνω από όλα, χρήσιμοι εμπορικοί εταίροι.
Το τρίπτυχο της επιτυχίας τους;
Ένα, ασφάλεια, και άρα προβλεψιμότητα για τους έξω.
Δύο, μηδενική ανοχή στη διαφθορά, και άρα σκληροί νόμοι και ακόμα πιο σκληρή εφαρμογή τους.
Και, βέβαια, 3, χαμηλή φορολογία.
Είχαν τίμημα όλα αυτά;
Φυσικά!
Την ίδια τη δημοκρατία.
Αυτό είναι το «Do it Like». Ένα podcast για τα success stories διαφορετικών χωρών, το καθένα σε ένα ξεχωριστό πεδίο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Ο δημιουργός του, ο ερευνητής Άρης Βουρβούλιας παραθέτει τεκμήρια που εξηγούν γιατί
τα συγκεκριμένα κράτη καταφέρνουν να ξεχωρίσουν στην ιστορία του κόσμου του ζούμε
σήμερα. Ξεκινώντας με την αρχή ότι τίποτα δεν ξεχωρίζει τυχαία, αναδεικνύει τα αίτια ενός
φαινομένου που κυριαρχεί. Φωτίζοντας θετικές αλλά και σκοτεινές πτυχές.
Μια πολύπλευρη έρευνα γεμάτη στοιχεία και όχι απλώς μία ωδή σε ένα παράδειγμα προς
μίμηση.