Οι επικριτές της παγκοσμιοποίησης στη Γαλλία λιθοβολούσαν τα Μακ Ντόναλντς, θεωρώντας οτιδήποτε αμερικανικό υπεύθυνο για τα δεινά τους. Στην Ελλάδα, ωστόσο, ο εγγενής αντιαμερικανισμός δεν εκδηλώθηκε ποτέ με απόρριψη των καταναλωτικών ή πολιτισμικών αγαθών «made in USA». Μπορεί οι αντιιμπεριαλιστές διαδηλωτές να συνεχίζουν τις πορείες προς την αμερικανική πρεσβεία, αλλά -σε αντίθεση με τα ιταλικά μακαρόνια, που είχαν πέσει θύματα της εθνικής έξαρσης επί εποχής Σκοπιανού- οι αμερικανικές λιχουδιές, τα είδη ένδυσης και φυσικά οι χολιγουντιανές ταινίες παρέμεναν πάντα στο απυρόβλητο. Ανάλογη είναι η αντιμετώπιση του μουσουλμανικού κόσμου έναντι των αμερικανικών ταινιών, παρά τη διογκούμενη δυσφορία για τις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν.
Η αντιαμερικανική ρητορική διευρύνεται μεν στους δρόμους της Ινδονησίας, του Πακιστάν και της Μέσης Ανατολής, αλλά στους κινηματογράφους των χωρών αυτών οι ΗΠΑ απολαμβάνουν απόλυτης ασυλίας. Με εξαίρεση τον Αντόνιο Μπαντέρας και την ταινία του «Ντεσπεράντο», που ρίχθηκαν στην… πυρά από θερμοκέφαλους μουσουλμάνους της πακιστανικής πόλης Κέτα (παρ’ όλο που ειδικά αυτή η παραγωγή δεν προσβάλλει στο ελάχιστο τα ισλαμικά ήθη), όλοι οι υπόλοιποι ήρωες έμειναν αλώβητοι. Αν ρίξει κανείς μία ματιά στις δέκα δημοφιλέστερες ταινίες στις αραβικές χώρες θα διαπιστώσει ότι η κυριαρχία του Χόλιγουντ είναι ολοκληρωτική, ακόμη και μετά την έναρξη των βομβαρδισμών. Συχνά δε η απόφαση να μην προβληθεί μία ταινία σε κάποια εξ αυτών των χωρών δεν είναι προϊόν πολιτικής παρέμβασης ή λογοκρισίας, αλλά έχει οικονομικά αίτια, αφού η έλλειψη πολυκινηματογράφων καθιστά ασύμφορη την εξασφάλιση των πανάκριβων δικαιωμάτων της. Ο εντυπωσιακός αριθμός εισιτηρίων, που κόβουν αυτές τις μέρες το «Μουλέν Ρουζ» με τη Νικόλ Κίντμαν, η τρίτη συνέχεια του «Τζουράσικ Παρκ», καθώς και το… σχεδόν δικό μας «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», αποτελούν τη μεγαλύτερη διάψευση της θεωρίας του Σάμουελ Χάντινγκτον ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας «σύγκρουσης πολιτισμών».
Μπορεί οι ελιτιστές Ευρωπαίοι να εκτιμούν δεόντως τον Ιρανό σκηνοθέτη Αμπάς Κιαροστάμι, όπως παλιότερα τον Τούρκο Γιλμάζ Γκιουνέι, αλλά οι μάζες παγκοσμίως υποκλίνονται στη γοητεία της Τζούλια Ρόμπερτς ή του Τζον Τραβόλτα. Οταν πριν από λίγα χρόνια ο τελευταίος αφίχθη στο Κάιρο, βλέποντας το συγκεντρωμένο πλήθος στο αεροδρόμιο, νόμιζε ότι επρόκειτο για κάποια πολιτική διαδήλωση. Κι όμως, οι Αιγύπτιοι οπαδοί του είχαν συρρεύσει για να τον αποθεώσουν! Ας μην παριστάνουμε τους έκπληκτους, εδώ έχουμε κάνει και χειρότερα για πολύ υποδεέστερους ηθοποιούς.
Η ομογενοποιημένη αυτή μαζική κουλτούρα, έστω και κινηματογραφική, διασφαλίζει στην Ουάσιγκτον ότι η αμφισβήτηση της πολιτικής της θα είναι επιφανειακή και εν τέλει ανώδυνη. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και οι μουσουλμάνοι θαυμαστές του Οσάμα Μπιν Λάντεν τον παρομοιάζουν με τον Ράμπο, σημάδι ότι τα αμερικανικά πρότυπα έχουν περάσει πλέον στο DNA τους. Αλλωστε, στο χολιγουντιανό τοπ-τεν των τελευταίων 15 ετών στη Μέση Ανατολή συγκαταλέγονται αρκετές καταστροφολογικές παραγωγές, που παραπέμπουν εμμέσως στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και ορισμένες φορές περιέχουν και τρομοκράτες, όπως «Το Τσακάλι», «Το τέλος του Κόσμου», ο «Αρμαγεδδών», η «Ημέρα Ανεξαρτησίας» και ο «Γκοτζίλα».
Ο μουσουλμανικός κόσμος αποτελεί το 10% της υπερατλαντικής αγοράς των χολιγουντιανών ταινιών και ήδη τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο έχουν αρχίσει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους το δυναμικό αυτό κοινό. Οπως ο Τζορτζ Μπους έσπευσε να καθησυχάσει το μουσουλμανικό στοιχείο διεθνώς ότι οι ΗΠΑ δεν στρέφονται κατά του Ισλάμ, επισκεπτόμενος ένα τζαμί, έτσι και οι μελλοντικές αμερικανικές παραγωγές αναμένεται ότι θα είναι γεμάτες τέτοιου είδους συμβολικές εικόνες. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, στην επόμενη ταινία της η Τζούλια Ρόμπερτς να είναι μία σύγχρονη, δυναμική μουσουλμάνα, που κυκλοφορεί… ασκεπής (άνευ μαντήλας) στα στέκια της Νέας Υόρκης και ενίοτε παίρνει μέρος σε πορείες διαμαρτυρίας κατά της διεθνούς τρομοκρατίας.