Μετά τις βίαιες διαδηλώσεις εναντίον της παγκοσμιοποίησης στο Γκέτεμποργκ και τη Γένοβα, οι ιθύνοντες του ΠΟΕ αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την επόμενη σύνοδό τους στο μακρινό Κατάρ, προκειμένου να αποφύγουν ένα νέο «φαινόμενο Σιάτλ». Η φιλοδυτική μοναρχία της αραβικής χερσονήσου φάνταζε ως ασφαλής όαση για τους κυρίαρχους της παγκόσμιας οικονομίας. Να όμως που η 11η Σεπτεμβρίου άλλαξε τα πάντα και σ’ αυτό το αραβικό εμιράτο. Η προχθεσινή επίθεση ένοπλου Αραβα εναντίον αμερικανικής βάσης έδειξε ότι οι φλόγες του Αφγανιστάν δεν έχουν δυσκολία να περάσουν τα στενά του Περσικού Κόλπου.
Ιδιωτική υπόθεση του οίκου των αλ Θάνι, που κυβερνά αυτό το παλιό αγγλικό προτεκτοράτο εδώ και ενάμιση αιώνα, το λιλιπούτειο Κατάρ των 11.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων και των 700.000 κατοίκων απέκτησε την ανεξαρτησία του μόλις το 1971. Με ένα κατά κεφαλήν εισόδημα 20.300 δολαρίων, εφάμιλλο πολλών ευρωπαϊκών κρατών, δεν γνώρισε ποτέ κοινωνικές θύελλες. Πολιτικά βρισκόταν παραδοσιακά υπό τον έλεγχο της Σαουδικής Αραβίας. Ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 αρχίζει να αυτονομείται σταδιακά, οικοδομώντας σχέσεις τόσο με το Ισραήλ όσο και με το Ιράν και το Ιράκ -δηλαδή με όλους τους αντιπάλους του μεγάλου γείτονά του. Μετά την έκρηξη της Ιντιφάντα, τα φιλοπαλαιστινιακά, ισλαμικά, αντιδυτικά αισθήματα αρχίζουν για πρώτη φορά να εκδηλώνονται απειλητικά σ’ αυτή την πολιτικά νυσταλέα χώρα. Η δημιουργία του παγκοσμίως διάσημου, πλέον, «Αλ Τζαζίρα» αποτέλεσε συμβολικό ορόσημο στη δύσκολη πορεία της χειραφέτησης του μικρού πετρελαιοπαραγωγού κρατιδίου.
Η προπαγανδιστική μηχανή των Ηνωμένων Πολιτειών δεν άργησε να υποβάλει τους τρομοκρατημένους «νοικοκυραίους» στη βολική εξίσωση: Ο Λάντεν και οι διαδηλωτές χτυπούν τον ίδιο στόχο, έστω με άλλα μέσα, άρα βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Οχι απροσδόκητα, ορισμένες από τις πιο ριζοσπαστικές οργανώσεις του «μπλοκ του Σιάτλ», όπως η αγγλική «Reclaim the Streets», βρέθηκαν να φιγουράρουν στη λίστα των «επικίνδυνων» οργανώσεων του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ.