Ο συνασπισμός μουσουλμάνων κληρικών και ενόπλων δυνάμεων του Πακιστάν ξεπήδησε κατά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, το 1979. Επί δύο δεκαετίες η συστράτευση αποδείχθηκε ωφέλιμη. Οι αξιωματικοί του στρατού έγιναν φιλικότεροι προς τα θρησκευτικά κόμματα και τους στόχους τους, όπως τη στηρίξη των Ταλιμπάν και των ενόπλων πτερύγων κομμάτων όπως η Κίνηση των Μουτζαχεντίν, γεγονός που επέτρεψε στο Πακιστάν να πολεμήσει στο Κασμίρ.
Σήμερα όμως ξαναβλέπουμε με ποιο τρόπο το Αφγανιστάν μετέβαλε την εσωτερική πολιτική του Πακιστάν, καθώς ο στρατός συλλαμβάνει τους ηγέτες των θρησκευτικών κομμάτων. Ο αρχηγός των πακιστανικών δυνάμεων και σημερινός πρόεδρος Μουσάραφ είχε μακρά και καλή σχέση με τους μουλάδες, που έχει πλέον τελειώσει, ενώ αποστράτευσε ή παρέκαμψε όσους αξιωματικούς συνδέονταν με τα θρησκευτικά κόμματα, όπως τον στρατηγό Αζίζ Χαν, τον «στρατηγό της τζιχάντ». Ωστόσο, ακόμα και μετά τις μεταβολές αυτές είναι αβέβαιο κατά πόσον ο Μουσάραφ θα υποστηριχθεί από τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες αν ο πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον του Αφγανιστάν συνεχιστεί επί μακρόν. Βέβαια τα θρησκευτικά κόμματα δεν συγκεντρώνουν ποσοστά μεγαλύτερα του 10% στις εκλογές. Η επιρροή τους στηρίζεται στην ικανότητά τους να συγκεντρώνουν εκατομμύρια οπαδούς στους δρόμους, ενώ η ενδεχόμενη δύναμη των ένοπλων ομάδων που συμπαρατάσσονται μαζί τους μετριέται σε εκατομμύρια όπλα που έφτασαν στο Πακιστάν από το Αφγανιστάν και άλλους που εξυπηρετούν συμφέροντα στο Αφγανιστάν. «Εχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν πρόβλημα στην κυβέρνηση», εξηγεί ο Φαζάλ ουρ Ραχμάν, ερευνητής στο Ινστιτούτο Στρατηγικών Σπουδών.
Η απομόνωση της στρατιωτικής κυβέρνησης Μουσάραφ μοιάζει πλέον μεγαλύτερη, καθώς δεν διαθέτει ερείσματα στο μετριοπαθή πολιτικό κόσμο, ενώ η συμμαχία με τις ΗΠΑ είναι κάτι που οι Πακιστανοί βλέπουν με ανησυχία.
Ο στρατός ανέλαβε την εξουσία στο Πακιστάν το 1999, ενώ επικρατούσε λαϊκή δυσαρέσκεια έπειτα από μια δεκαετία διεφθαρμένης και αναποτελεσματικής διακυβέρνησης από την Μπούτο και τον Σαρίφ. Τώρα οι πολιτικοί ηγέτες ευελπιστούν ότι θα επιστρέψουν στο Πακιστάν και στη πολιτική σκηνή, όταν η στρατιωτική κυβέρνηση περιορίσει τη δύναμη των θρησκευτικών ομάδων. Ο Μουσάραφ, ωστόσο, ίσως θέλει να τους κρατήσει μακριά από τη χώρα και να κληρονομήσει την πολιτική τους βάση.
Τα μετριοπαθή πολιτικά κόμματα «είναι οι φυσικοί του σύμμαχοι, επειδή θα δρούσαν με τον ίδιο τρόπο που επέλεξε ο Μουσάραφ, περιορίζοντας τα θρησκευτικά κόμματα, κάτι που δεν έκαναν υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος».