Να σωθεί κανείς από ένα πλοίο που βουλιάζει και να τον στείλουν σε ένα νησί που επίσης βουλιάζει είναι ο ορισμός της ειρωνείας. Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί σε εκατοντάδες πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή, τους οποίους η Αυστραλία σχεδιάζει να στείλει στα νησιά Τουβάλου. Στις αρχές του χρόνου τα Τουβάλου είχαν ζητήσει από την Αυστραλία να δεχθεί το σύνολο του δικού τους πληθυσμού ως πρόσφυγες επειδή κινδυνεύουν να σκεπαστούν από τα νερά του Ωκεανού, που ανεβαίνουν αδιάκοπα εξαιτίας του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η Αυστραλία, στην οποία, σημειωτέον, κατοικούν 24 άνθρωποι ανά δέκα τετραγωνικά χιλιόμετρα, απέρριψε τότε το αίτημα και τώρα στέλνει επιπλέον κόσμο στα Τουβάλου, που έχουν 403 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο (και μειώνονται και τα τετραγωνικά…).
Η κίνηση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της εξαιρετικά σκληρής αντιμεταναστευτικής πολιτικής του Φιλελεύθερου πρωθυπουργού Τζον Χάουαρντ, η οποία τον βοήθησε να κερδίσει για τρίτη φορά τις εκλογές το Σάββατο. Η στάση του απέναντι στους μετανάστες είναι τόσο εχθρική που φέτος ουσιαστικά σβήστηκε από τον χάρτη το ακροδεξιό κόμμα της Πολίν Χάνσον, η οποία έμεινε χωρίς αντικείμενο πολιτικής. Ο Χάουαρντ εφαρμόζει στην Αυστραλία κάτι που σιγά σιγά βλέπουμε και στην Ευρώπη: δεν τα βάζει μόνο με τους οικονομικούς μετανάστες και τους λαθρομετανάστες, αλλά και με όσους ζητούν άσυλο. Ηδη, ψήφισε νομοθεσία που κρίνει άκυρες τις αιτήσεις που υποβάλλονται στη νήσο των Χριστουγένων και τον Υφαλο Ασμορ, που ανήκουν στην Αυστραλία αλλά βρίσκονται κοντά (τρόπος του λέγειν) στην Ινδονησία.
Τον Σεπτέμβριο, ο Χάουαρντ αρνήθηκε επιμόνως να δεχθεί 430 ναυαγούς που διασώθηκαν από το νορβηγικό σκάφος «Τάμπα» στα ανοικτά της Αυστραλίας. Αντίθετα, έστειλε σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού για να τους συνοδεύσει στο μέσον του Ειρηνικού, στο νησί Ναούρου, όπου εγκλείστηκαν σε στρατόπεδο μέχρι να αποφασιστεί η μοίρα τους. Σημαντική λεπτομέρεια: Οι περισσότεροι από αυτούς είναι Αφγανοί, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, αφού οι Αφγανοί αποτελούν αυτή τη στιγμή τον μεγαλύτερο μετακινούμενο πληθυσμό στον κόσμο. Από την άλλη, η Αυστραλία είναι, μαζί με τη Βρετανία, ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της αμερικανικής εκστρατείας κατά των Ταλιμπάν, η οποία, όπως ασφαλώς όλοι γνωρίζουμε, «δεν έχει στόχο τον αφγανικό λαό». Στη δεκαετία του ’70, η Αυστραλία, που είχε πληρώσει το οικονομικό και ανθρώπινο κόστος της συμμετοχής στον πόλεμο του Βιετνάμ στο πλευρό των ΗΠΑ, ήρε τους περιορισμούς για την υποδοχή των προσφύγων εκείνου του πολέμου. Ετσι, τώρα στην Αυστραλία υπάρχει μια αξιόλογη βιετναμέζικη κοινότητα, που ευημερεί. Στην περίπτωση του Αφγανιστάν, η Καμπέρα αλλά και οι υπόλοιποι «πολέμιοι της τρομοκρατίας» δεν δείχνουν την ίδια ευαισθησία.
Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι πρόσφυγες έφθασαν στην Αυστραλία πριν αρχίσει στη χώρα τους να βρέχει βόμβες -αλλά και όσοι θα φθάσουν μετά δεν θα έχουν καλύτερη τύχη. Κάποιοι βέβαια υποστηρίζουν ότι θα ήταν λάθος να χορηγεί κανείς άσυλο στους υπηκόους μίας και μόνο χώρας για πολιτικούς λόγους, αφού το άσυλο έχει κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στην Ελλάδα. Οπως λένε άνθρωποι που εργάζονταν επί χρόνια στην υποδοχή λαθρομεταναστών, εδώ οι μόνοι που έχουν ελπίδα να τους χορηγηθεί άσυλο είναι οι Κούρδοι -είτε είναι κυνηγημένοι είτε όχι.
Τουλάχιστον τα συλλογικά αντανακλαστικά μας είναι μάλλον υγιή και υπεράνω πολιτικών σκοπιμοτήτων, όπως φάνηκε από τη συγκινητική υποδοχή που επεφύλαξαν οι Ζακυνθινοί στους 700 δυστυχείς που βρέθηκαν στο νησί πριν από δεκαπέντε μέρες. Οσο για τους λευκούς Αυστραλούς, που δεν βρίσκονται στη χώρα αυτή πάνω από διακόσια χρόνια, προφανώς εφαρμόζουν σε εθνικό επίπεδο το ρητό ότι οι πιο εχθρικοί απέναντι στους μετανάστες είναι οι ίδιοι οι παλιοί μετανάστες.