Μόλις είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι η μοριακή βιολογία είχε πλησιάσει το επίτευγμα που ονομάζεται παράταση της ζωής και τότε μάς ήρθαν τα κακά μαντάτα. Σύμφωνα με επιστημονική έρευνα η περίφημη πρωτεΐνη, που θωρακίζει τον οργανισμό κατά του καρκίνου, επιταχύνει τη γήρανση των ποντικών. H διαπίστωση αυτή ενδέχεται να αποτελέσει ατραπό για όσους αναζητούν την παροιμιώδη πηγή της νεότητας. Διότι η μείωση της πρωτεΐνης p53 θα επιβράδυνε ίσως τα συμπτώματα του γήρατος, θα άφηνε όμως τον οργανισμό ευάλωτο στον καρκίνο. H υπόθεση επομένως δεν σηκώνει παζάρια.
Οπωσδήποτε κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η παράταση της ζωής είναι εύκολο εγχείρημα. H Μητέρα Φύση απέτυχε ως προς τούτο, δηλαδή να σχεδιάσει μακρόβια τα ανθρώπινα όντα. H βιολογική εξέλιξη και η φυσική επιλογή ευνοούν τον πολλαπλασιασμό των γονιδίων, που διευκολύνουν σε έναν οργανισμό την αναπαραγωγή. Δεν ευνοούν όμως τα γονίδια που παρατείνουν τη ζωή, όταν η περίοδος της αναπαραγωγής έχει πλέον λήξει.
Πηγή ελπίδας για τους ερευνητές στον τομέα της μακροβιότητας ήταν τα τελευταία χρόνια οι καταπληκτικές ανακαλύψεις της μοριακής βιολογίας. Αυτές άφησαν να διαφανεί η προοπτική ότι οι επιστήμονες θα αναπλήρωναν κάποια στιγμή τη φύση. Υστερα από σειρά πειραμάτων, διαπιστώθηκε ότι η έγχυση του γονιδίου που ονομάζεται τελομεράση σε ανθρώπινα κύτταρα, διευκόλυνε την ανάπτυξη και τη διαίρεσή τους επ’ άπειρον. Σε άλλα εργαστηριακά πειράματα, η επεξεργασία σε γονίδια σκωλήκων, μυγών και και ποντικών προέκτεινε κατά πολύ τον μέσο όρο ζωής τους. Οπότε το συμπέρασμα ήταν ότι κάποια ημέρα θα ήταν δυνατή η παράταση του προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων.
Ενα νέο πείραμα όμως, του οποίου τα πορίσματα δημοσίευσε η επιθεώρηση «Nature», διέλυσε αυτές τις ελπίδες. Οι επιστήμοενς του Ιατρικού Κολεγίου Μπέιλορ ανακάλυψαν ότι ποντικοί, των οποίων το γονίδιο p53 εμφάνιζε υπερδραστηριότητα και παρήγαγε μεγάλες ποσότητες πρωτεΐνης p53 ανέπτυσσαν πολύ λιγότερους όγκους από τους φυσιολογικούς ποντικούς, αλλά με πολύ ακριβό τίμημα. Οι ποντικοί έχαναν βάρος και μυϊκή μάζα, ανέπτυσσαν κύφωση, τα οστά τους γίνονταν εύθραυστα και έχαναν τη ζωντάνιά τους. Το δέρμα τους γινόταν πιο λεπτό, τα τραύματά τους αργούσαν να επουλωθούν και το τέλος τους ερχόταν πιο γρήγορα από ό,τι στους υπόλοιπους ποντικούς.
Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι η τόσο δραστήρια πρωτεΐνη p53 δεν επιτελούσε μόνο τον πρωταρχικό στόχο της, δηλαδή δεν εμπόδιζε μόνο την ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων, αλλά έβλαπτε και τα βλαστοκύτταρα, τα οποία ανανεώνουν το δέρμα, τους μυς, τα οστά και άλλους ιστούς. Εμπειρογνώμονες δεν απέκλεισαν στη συνέχεια την «εντυπωσιακή πιθανότητα» η γήρανση να αποτελεί παρενέργεια της φυσικής θωράκισης, που προστατεύει τον ανθρώπινο οργανισμό από τον καρκίνο. O ίδιος μηχανισμός p53 που θωρακίζει τους νέους οργανισμούς ενδέχεται αργότερα να αντιστραφεί, επισπεύδοντας τη γήρανση.
Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι εξέλιπαν οι ελπίδες για την παράταση της ζωής και ταυτόχρονα την αποτροπή της ανάπτυξης του καρκίνου. H δυσάρεστη ανακάλυψη είναι τόσο απρόσμενη, ώστε απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση. H γήρανση είναι περίπλοκη διαδικασία, στην οποία τα γονίδια και οι πρωτεΐνες διαδραματίζουν ρόλο. Ισως ένα εμπόδιο, που εκ πρώτης όψεως αναχαιτίζει την πρόοδο, μπορεί να παρακαμφθεί μέσω άλλης μοριακής διόδου. Αργά ή γρήγορα, η αναζήτηση της μακροβιότητας θα στεφθεί από επιτυχία.
Τότε όμως θα ανακύψει ένα άλλο ζήτημα, εάν δηλαδή το να ζει κανείς όσο ο Μαθουσάλας είναι ευλογία ή κατάρα.
Εγινε μια προσπάθεια να εμφανισθεί ως «τεχνικό» απλώς το θέμα, στο πλαίσιο της στρατιωτικής γραφειοκρατίας του NATO και μετά την αυστηρή αναφορά του Προέδρου της Δημοκρατίας στην αμερικανική ευθύνη, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε, ότι «η αμερικανική ενέργεια συνιστά μια τεχνική καταγραφή για τις ανάγκες του NATO και δεν σηματοδοτεί πολιτικές αξιολογήσεις» από την πλευρά της. Δυστυχώς, όμως, το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε προχωρήσει σε σοβαρή «πολιτική αξιολόγηση», αιτιολογώντας καθαρά τη θέση του με το επιχείρημα ότι σύνορα ελληνοτουρκικά θαλάσσια δεν καθορίζονται, διότι δεν υπάρχουν «συνθήκες αμοιβαίως αποδεκτές» από τις δύο χώρες που να καθορίζουν θαλάσσια σύνορα. Μόνον «τεχνική» δεν είναι βεβαίως αυτή η άποψη των ΗΠΑ, που διαβιβάστηκε στο NATO ως συμμαχικό «δεδομένο».
