Στην πρωτεύουσα Καμπούλ, οι αντιπροσωπείες πάνε κι έρχονται. Μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων καταστρώνουν σχεδιαγράμματα ανασυγκρότησης, διπλωμάτες αφήνουν τις κάρτες τους στα μέλη της ενδιάμεσης κυβέρνησης. Κι ενώ ο αμερικανικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας συμπλήρωνε προχθές στην 110η μέρα του, ο κόσμος έκανε εικασίες για τον επόμενο στόχο: θα είναι η Σομαλία ή το Σουδάν; H Υεμένη, οι Φιλιππίνες ή το Ιράκ;
Εδώ, στα βουνά του Ζχαουάρ, υπάρχει μόνον πόλεμος. Τα αμερικανικά αεροσκάφη καταστρέφουν, μέρα με την μέρα, ένα από τα τελευταία καταφύγια των Ταλιμπάν. Στη διάρκεια της νύχτας, οι βομβαρδισμοί είναι τόσο δυνατοί ώστε τρίζουν τα παράθυρα στο Κχοστ, μια πόλη, 35 χιλιόμετρα μακριά από το τελευταίο αμερικανικό θέατρο του πολέμου.
Δεκαπέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν, πριν από δυο ημέρες, στο χωριό Σουντιάκι, λέει ο Νουρζ Αλι, περνώντας το αποξηραμένο ποτάμι με το ημιφορτηγό του, στο οποίο μεταφέρει ένα καροτσάκι οικοδομής, μια μπρούτζινη μπανιέρα και τέσσερις κατσίκες -τα φτωχικά υπάρχοντά του, καθώς εγκαταλείπει το χωριό του για να σωθεί από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
Ισοπέδωσαν το χωριό
«Το χωριό έχει ισοπεδωθεί τελείως. Το σπίτι μου καταστράφηκε και οι γείτονές μου σκοτώθηκαν», λέει. «Ηταν τόσες πολλές οι βόμβες, που έχασα το λογαριασμό. Οι νεκροί μένουν εκεί στο χωριό. Ολοι οι άλλοι έφυγαν». Οπως και όλοι οι άλλοι χωρικοί, ορκίζεται ότι δεν υπάρχουν πια Ταλιμπάν ή μέλη της Αλ-Κάιντα στο χωριό Ζχαουάρ.
Είναι αδύνατον να επαληθευτεί η ιστορία του κ. Αλί ή οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών αμάχων, καθώς οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί εισέρχονται στον τέταρτο μήνα τους. Το χωριό του κ. Αλί βρίσκεται στη ράχη ενός υψώματος πίσω από το στρατόπεδο Ζχαουάρ και το εκτεταμένο δίκτυο σπηλαίων, που έχει χαραχτεί στις πλευρές του χαμηλού φαραγγιού. Οι βομβαρδισμοί είναι εντονότατοι και η περιοχή πολύ απομακρυσμένη, προσβάσιμη μόνο σε οχήματα ικανά να κινούνται σε ορεινά εδάφη.
Ολα τα οχήματα είναι στόχος για τα αμερικανικά βομβαρδιστικά, τα οποία διώκουν άτακτα μέλη των Ταλιμπάν ή της Αλ-Κάιντα, που έχουν αποσπαστεί από την ομάδα. Εκτός από τα μουγκρητά των βομβών και τις βροντές των πυραύλων δεν ακούγεται τίποτα άλλο, επικρατεί ησυχία.
Η απομόνωση της περιοχής ήταν αποφασιστικής σημασίας για την εγκατάσταση των στρατοπέδων εκπαίδευσης και των σπηλαίων του Ζχαουάρ στις αρχές της δεκαετίες του 1980. Δυο δεκαετίες αργότερα, επιτρέπει στα αμερικανικά βομβαρδιστικά να δρουν ανενόχλητα και απαρατήρητα. Για όλους όσοι βρίσκονται μακριά από αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έχει τελειώσει.
Σε καταφύγια
Στους λόφους γύρω από το Ζχαουάρ η κατάσταση είναι δύσκολη. Οι άνδρες έστειλαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, κάτω στο Κχοστ, πριν από πολλές μέρες, αλλά οι ίδιοι έμειναν να φυλάνε τα κοπάδια τους. Τα βράδια κοιμούνται σε υπόγεια καταφύγια, ενώ την ημέρα ζητούν προστασία κάτω από τις ακακίες, όσες υπάρχουν σ’ αυτά τα γυμνά βουνά.
«Τι μπορούμε να κάνουμε, πού μπορούμε να πάμε;» διερωτάται ένας βοσκός, καθισμένος ανακούρκουδα στο έδαφος.
