O Τόνι Μπλερ επαναλαμβάνει συχνά ότι είμαστε όλοι παιδιά του Αβραάμ, ενώ ο Μπιλ Κλίντον χρησιμοποιεί την έκφραση αυτή, ως κατακλείδα στους λόγους του. H φράση αυτή αποτελεί, όμως, το επίκεντρο των προσπαθειών και της ιδεολογίας δύο ξεχωριστών ανθρώπων. O ένας είναι Εβραίος και ο άλλος Αραβας, ενώ μαζί ονειρεύονται να κάνουν το 2002 να μη μοιάσει σε τίποτε με το 2001, καθώς μέσα στο έτος ελπίζουν να πείσουν Ισραηλινούς και Παλαιστινίους να καθήσουν μαζί και να διαπραγματευθούν.
Η προσπάθειά τους δεν αποτελεί μέρος του αντιπολεμικού κινήματος, καθώς δεν δαπανούν το χρόνο τους σε συναντήσεις με υπουργούς και διαδηλώσεις. Στοχεύουν αντίθετα στην αλλαγή του τρόπου σκέψης των αντιπάλων, πλησιάζοντας το κάθε άτομο με ξεχωριστό τρόπο. H στρατηγική τους είναι απλή: προσπαθούν να έλθουν σε επαφή με Ισραηλινούς και Παλαιστινίους, κυρίως παιδιά, εκπαιδεύοντάς τους για τα δεινά που προκαλεί το μίσος.
Δραστηριότητες
Η προσπάθεια του Μοχάμετ Χουρανί και του Αμίρ Ταντμόρ εστιάζεται σε πολλές κοινωνικές δραστηριότητες, όπως την κατασκευή παιδικών σταθμών στα σύνορα αραβικών και ισραηλινών συνοικιών. Αλλη πρωτοβουλία της οργάνωσης «Παιδιά του Αβραάμ» επιδιώκει να οργανώσει συναντήσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων καθηγητών Ιστορίας, ώστε να εκπονηθεί κοινή βάση κατανόησης της ταραγμένης ιστορίας της περιοχής.
Αν και οι φιλοδοξίες των επικεφαλής της οργάνωσης μοιάζουν υπερβολικές, οι ίδιοι επιμένουν ότι μόνο με την αλλαγή του τρόπου σκέψης κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, θα μπορέσει να επιτευχθεί ο στόχος της ειρήνευσης. Οι προσπάθειές τους, όμως, έχουν διακοπεί τους τελευταίους μήνες, καθώς ακόμη και οι συναντήσεις των δύο ανδρών είναι πλέον αδύνατες εξαιτίας των αυστηρών περιορισμών που επιβάλλει ο ισραηλινός στρατός στις μετακινήσεις από και προς τη Γάζα και τη Δυτική Οχθη. «H μόνη επαφή μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων αυτόν τον καιρό γίνεται με πυροβολισμούς», λέει με πικρία ο Αμίρ Ταντμόρ.
Τα Παιδιά του Αβραάμ, όμως, αρνούνται να υποταχθούν. Ακόμη και μέσα στο σημερινό «εφιάλτη», όπως αποκαλούν την παρούσα κατάσταση οι δύο άνδρες, διακατέχονται από την πεποίθηση ότι οι δύο πλευρές θα αναγκασθούν κάποια στιγμή να συμφιλιωθούν. Προς την κατεύθυνση αυτή, προσφέρουν άλλωστε και το προσωπικό τους παράδειγμα, καθώς παρά την απομόνωσή τους και το κύμα βίας που συνταράσσει τις κοινότητές τους, οι Ταντμόρ και Χουρανί παραμένουν επιστήθιοι φίλοι.
Εμπόδια
«Η φιλία μας είναι αληθινή. Δεν είμαστε ένας Αραβας και ένας Εβραίος, είμαστε απλά δύο άνθρωποι», λέει ο Χουρανί. H σχέση των δύο ανδρών δεν χρειάζεται κοινότοπες διακοινώσεις φιλίας και αλτρουιστικής αγάπης. Ομολογούν πως βρίσκονται αντιμέτωποι με τεράστια εμπόδια, ακόμη και στην ίδια τη φιλία τους. «O 11χρονος γιος μου φωνάζει όταν ακούει τη φωνή του Μοχάμετ στο τηλέφωνο: «Εσύ και ο τρομοκράτης φίλος σου μας σκοτώνετε»», λέει με πικρία ο Ταντμόρ.
Οι δύο άνδρες γνωρίζουν ότι η γεφύρωση αυτού του χάσματος δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς τα εκπαιδευτικά ζητήματα αποτελούν ένα ακόμη πεδίο μάχης στην αντιπαράθεση της Μέσης Ανατολής.
Ο Χουρανί και ο Ταντμόρ δεν μπορούν απλά να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Τα εμπόδια είναι σχεδόν ανυπέρβλητα. Οι αποστολές «ειρηνευτικού τουρισμού», που έδιναν τη δυνατότητα σε Παλαιστινίους να επισκεφθούν ιστορικά μνημεία στο Ισραήλ και σε Ισραηλινούς να ταξιδεύουν στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα, έχουν πια διακοπεί. Οι δύο άνδρες βρίσκονται αυτές τις ημέρες σε κατάσταση αναμονής, παρατηρώντας την πολιτική σκηνή για το παραμικρό σημάδι, που θα τους επέτρεπε να συνεχίσουν το έργο τους. O Ταντμόρ εκφράζει μάλιστα την πεποίθησή του ότι οι δύο πλευρές θα επανέλθουν σύντομα στο διαπραγματευτικό τραπέζι συνεχίζοντας τις προσπάθειες που διεκόπησαν στις αρχές του 2001.
