Το όνομα «Λούλα» μπορεί να εμπνέει περισσότερο το γέλιο παρά τον σεβασμό, όμως ο υποψήφιος πρόεδρος Λουίς Ινάσιο «Λούλα» Ντα Σίλβα κάνει αυτή την εποχή ό,τι μπορεί για να τον πάρουν στα σοβαρά. Στο εσωτερικό της χώρας του δεν έχει καμία ανάγκη. Δυόμιση μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία, οι δημοσκοπήσεις του δίνουν καθαρό προβάδισμα. Στο εξωτερικό όμως, η προοπτική της ανάληψης της εξουσίας από τον υποψήφιο του Εργατικού Κόμματος προξενεί δυσαρέσκειες. Στην Ουάσιγκτον, η ρητορική του Λούλα περί αυτοδιάθεσης των λαών και ελέγχου της παγκοσμιοποίησης δεν είναι ευπρόσδεκτη – ιδίως μάλιστα εφόσον δεν πρόκειται για κάποια περιθωριακή δύναμη, αλλά για την πολυπληθέστερη και οικονομικά ισχυρότερη χώρα της Νότιας Αμερικής.
Ενεργειακή κρίση
Η τωρινή κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Καρντόζο, του λατινοαμερικάνου θιασώτη του «Τρίτου Δρόμου», έχει δυσαρεστήσει πολλούς Βραζιλιάνους, που, μεταξύ άλλων του καταλογίζουν ότι έσυρε απερίσκεπτα τη χώρα σε ενεργειακή κρίση, υποχρεώνοντας έτσι περιοχές που άλλοτε ηλεκτροδοτούνταν κανονικά να παίρνουν ρεύμα με δελτίο. Η Βραζιλία έχει μικρούς, αλλά θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης (1,5%), όμως το εξωτερικό της χρέος αντιπροσωπεύει το 55% του ΑΕΠ. Αυτό δεν ήταν ενδεχομένως δυσβάσταχτο υπό κανονικές συνθήκες? όμως η Βραζιλία εξυπηρετεί το χρέος αυτό με καταβολή επιτοκίου 23%, κάτι που υποσκάπτει κάθε προσπάθεια εξοικονόμησης πόρων.
Οι αγορές «τιμωρούν» τη Βραζιλία δανείζοντάς την με υψηλό επιτόκιο γιατί θεωρούν ότι η ενδεχόμενη άνοδος του Λούλα στην εξουσία εγκυμονεί κινδύνους. Αντίστροφα, η άνοδος του Λούλα στην εξουσία είναι, στα μάτια των οπαδών του, η απάντηση της πολιτικής στην υπέρμετρη επιρροή των χρηματαγορών.
Μπροστά σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, ο Λούλα παίζει αυτή την εποχή το χαρτί του ρεαλισμού, διαβεβαιώνοντας την Ουάσιγκτον ότι δεν πρόκειται να αλλάξει πολιτική ούτε να εκδιώξει από τη χώρα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως είχε υποσχεθεί στο παρελθόν. Στην παρουσίαση του προεκλογικού του προγράμματος την περασμένη εβδομάδα ήταν εμφανής μια σοσιαλδημοκρατική στροφή, κάτι που αφήνει χώρο στον δεύτερο δημοφιλέστερο υποψήφιο, τον ακόμη ριζοσπαστικότερο Τσίρο Γκομές. Μπροστά στην διαφαινόμενη αυτή αριστερή στροφή του εκλογικού σώματος, τα παραδοσιακά κόμματα προχώρησαν στο μεγάλο βήμα: οι σοσιαλδημοκράτες του Καρντόζο ένωσαν τις δυνάμεις τους με την Κεντροδεξιά, παρουσιάζοντας κοινό υποψήφιο. H νίκη, όμως, δεν είναι σίγουρη ούτε με αυτήν τη συσπείρωση.