Μέρες που είναι, μια έκκληση προς τις γυναίκες να περιορίσουν την κατανάλωση λίπους θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται απ’ όσους δυσφορούν με το θέαμα που προσφέρει η μέση Ελληνίδα λουόμενη. Οι Αμερικανοί επιστήμονες, όμως, που εξέδωσαν προειδοποίηση για τις αρνητικές συνέπειες των λιπαρών τροφίμων δεν είχαν στο μυαλό τους τα αισθητικά πρότυπα, ούτε καν τις γνωστές παρενέργειες για την υγεία, όπως π.χ. την αύξηση της χοληστερίνης ή τις ασθένειες που συνδέονται με την παχυσαρκία.
Αυτό που ανησυχεί σοβαρά τους ερευνητές του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Ιατρικής της Ουάσιγκτον είναι μια εφιαλτική ιδιότητα του ζωικού λίπους που λίγοι γνωρίζουν. Το ότι σε αυτό συσσωρεύονται οι διοξίνες. Οι διοξίνες που έχουν ρυπάνει τα χόρτα ή το φυτοπλαγκτόν, συσσωρεύονται στο λίπος της αγελάδας, του γουρουνιού, του κοτόπουλου ή του ψαριού και στη συνέχεια στον οργανισμό των ανθρώπων που τα καταναλώνουν. Παρά τα κάποια μέτρα που εφαρμόστηκαν μετά τη δεκαετία του ’70, το πρόβλημα είναι τόσο οξύ, που την περασμένη εβδομάδα οι επιστήμονες του Ινστιτούτου εξέδωσαν την εξής εξωφρενική συμβουλή προς την αμερικανική κυβέρνηση. Να ενημερώσει τις γυναίκες να περιορίσουν την κατανάλωση ζωικού λίπους «στα χρόνια πολύ πριν από την τεκνοποιία».
Με λίγα λόγια, οι ιατρικοί σύμβουλοι της αμερικανικής κυβέρνησης ουσιαστικά παραδέχονται ότι στα κρέατα, τα κοτόπουλα, τα ψάρια, το γάλα και τα αβγά υπάρχουν τόσες διοξίνες που αν μεταφερθούν στον οργανισμό των γυναικών, μπορούν να προξενήσουν ζημιές στα έμβρυα και τα βρέφη που θηλάζουν. Οι βλάβες δεν είναι καθόλου αμελητέες. Στις χειρότερες περιπτώσεις σημειώνονται τερατογενέσεις ή καρκίνοι, ενώ το γεγονός ότι μερικά βρέφη είναι ιδιαίτερα φιλάσθενα έχει βρεθεί ότι μπορεί επίσης να συνδέεται με τις διοξίνες, που πλήττουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Εχει επίσης αποδειχθεί ότι οι διοξίνες προξενούν μικρές ή μεγαλύτερες βλάβες στο νευρικό σύστημα.
Ας πούμε τώρα ότι η προειδοποίηση αυτή πράγματι γίνεται ευρέως γνωστή και ότι, ως εκ θαύματος, οι έφηβες που έχουν εθιστεί στα λιπαρά μπιφτέκια και τα παγωτά έχουν την ωριμότητα να σκεφτούν τους απογόνους που ίσως αργότερα αποκτήσουν. Το αποτέλεσμα θα είναι στην καλύτερη περίπτωση αβέβαιο, αφού οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν ποια είναι τα «ασφαλή» επίπεδα κατανάλωσης διοξινών.
Με όλο το σεβασμό στους ειδικούς του Ινστιτούτου, το θέμα είναι να σταματήσουν να υπάρχουν δηλητήρια στα τρόφιμα, όχι απλώς να πεισθούν οι πιο ευπαθείς ομάδες να καταναλώνουν λιγότερα. Δεν πρόκειται για κάποια θεόπεμπτη κατάρα που βρήκε άθελά μας τον δρόμο προς την τροφική αλυσίδα, γνωρίζουμε πολύ καλά τι φταίει. Οι αναθυμιάσεις των αποτεφρωτήρων σκορπούν στον αέρα διοξίνες, το ίδιο και οι άφθονες βιομηχανικές χρήσεις του χλωρίου. Το να ταΐζουμε τα ζώα με καμένα λάδια αυτοκινήτων, όπως είχε γίνει στο διάσημο σκάνδαλο με τις διοξίνες στα βελγικά κοτόπουλα προ τριετίας, επίσης δεν βοηθάει. Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει τρόπος να διαπιστωθεί ποια τρόφιμα περιέχουν διοξίνες και ποια όχι, αν και στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε καν το σχετικό εργαστήριο.
Αν για τις γυναίκες ο σοβαρότερος κίνδυνος των διοξινών είναι ότι άθελά τους τις μεταφέρουν στα παιδιά τους, οι άνδρες δεν μπορούν ούτε κι εκείνοι να χαλαρώσουν, δίνοντας ανδροπρεπείς διαταγές στις κυρίες τους να ράψουν το στόμα τους. Τα διοξινούχα παϊδάκια, βλέπετε, μειώνουν τα επίπεδα τεστοστερόνης, πλήττοντας έτσι καίρια τον ανδρισμό.