Οι λευκοί δεν ξέρουν μπάσκετ, σάμπα και ραπ, εκτός από τον Εμινεμ. Οι μαύροι δεν σκαμπάζουν από κρίκετ, μπιλιάρδο και γκολφ, πλην του Τάιγκερ Γουντς. Μπορεί οι αφορισμοί αυτοί να ηχούν απόλυτοι, με δεδομένες τις φωτεινές εξαιρέσεις που αναιρούν τον κανόνα, αλλά οι άνθρωποι τρελαίνονται για γενικεύσεις. Μία από τις πλέον διαδεδομένες είναι ότι οι δεξιών πεποιθήσεων ηθοποιοί έχουν άθλιες επιδόσεις στο σανίδι και τη μεγάλη οθόνη. Το ίδιο ισχύει όμως και για το συγγραφικό ταλέντο των αριστερών, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο της Γκάρντιαν.
Το πρώτο αξίωμα, δηλαδή ότι οι συντηρητικοί συνήθως είναι χείριστοι ηθοποιοί, επιβεβαιώνεται στο πρόσωπο των σκληροπυρηνικών Ρεπουμπλικανών Ρόναλντ Ρέιγκαν, Τσάρλτον Ιστον, Τζον Ουέιν, Ντέμι Μουρ και Μπρους Ουίλις, Σιλβέστερ Σταλόνε και εσχάτως και σε αυτό του Αρνολντ Σβάρτσενεγκερ, ο οποίος εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να μας απαλλάξει από την κινηματογραφική παρουσία του (τον ευχαριστούμε θερμά) και να ακολουθήσει πολιτική σταδιοδρομία (τα συλλυπητήρια μας στους Αμερικανούς ψηφοφόρους).
Αν μετρήσουμε τη διάμετρο των μπράτσων των προαναφερθέντων ηθοποιών μπορούμε κάλλιστα να υποθέσουμε ότι αυτή είναι ευθέως ανάλογη με τον συντηρητισμό (όσο μεγαλύτεροι οι μυς τόσο δεξιότερες οι απόψεις τους) και αντιστρόφως ανάλογη με τις υποκριτικές δυνατότητες (όσο πιο φουσκωμένο το σώμα, τόσο πιο αδύναμο το στόμα, κοινώς «δεν τα λένε» οι άνθρωποι).
Το αυτό ισχύει για την ιταλικής καταγωγής Σοφία Λόρεν, τη Γαλλίδα Μπριζίτ Μπαρντό, αλλά και τον συμπατριώτη της Αλέν Ντελόν, που φλέρταραν έντονα με την ακροδεξιά. Ουδείς μπορεί εξάλλου να ισχυρισθεί ότι η Αλίκη Βουγιουκλάκη, που είχε εκδηλώσει σαφείς φιλομοναρχικές προτιμήσεις, ήταν η καλύτερη ηθοποιός. Υποκριτικές δάφνες δε διεκδικεί ούτε η Ζωή Λάσκαρη, σύζυγος του Αλέξανδρου Λυκουρέζου, ούτε η Μάρω Κοντού, που το διαδέχθηκε. Στις δεξιώσεις που πραγματοποιεί η Νέα Δημοκρατία προς τιμήν των ανθρώπων του πολιτισμού, το ποσοστό των ηθοποιών είναι ούτως ή άλλως μικρό. (Το δυνατό σημείο του κόμματος είναι οι συνθέτες, βλέπε Σπανουδάκης, Ξαρχάκος, κ.λπ.).
Το γεγονός ότι οι περισσότεροι σημαντικοί ηθοποιοί είναι αριστεροί, ανάμεσά τους ο Γούντι Αλεν, ο Γουόρεν Μπίτι, ο Σον Πεν και η Εμανουέλ Μπεάρ (στα καθ’ ημάς ο Τίτος Βανδής, η Ασπασία Παπαθανασίου και η Εύα Κοταμανίδου), είναι πιθανό να σχετίζεται με τη συλλογικότητα και την ομαδική εργασία, που αποτελούν προϋπόθεση για μία ταινία ή θεατρική παράσταση. Αντίθετα η συγγραφή ενός βιβλίου είναι συνυφασμένη με τον εγωϊσμό, πρόκειται για ατομιστική απασχόληση, εξ ού και οι περισσότεροι από τους πλέον ταλαντούχους γραφιάδες ήταν δεξιοί, ενίοτε και σφόδρα αντικομμουνιστές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Οργουελ, ο Ζολτσενίτσιν, ο Στάινμπεκ και δύο από τους σοβαρότερους ποιητές του 20ού αιώνα, ο Εζρα Πάουντ και ο T. Σ. Ελιοτ, που επισκίασαν τους σαφώς υποδεέστερους, στρατευμένους συναδέλφους τους, όπως ο Μαγιακόφσκι. Αντίστοιχα στην Ελλάδα ο Ρίτσος ή ο Ρώτας δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τον Σεφέρη. Ολα αυτά φυσικά είναι θεωρίες και αυθαίρετες γενικεύσεις, που διατυπώνονται μπροστά στον κίνδυνο να ανέλθουν στην εξουσία των ΗΠΑ δεξιοί ατάλαντοι ηθοποιοί, σαν τον Σβαρτσενέγκερ και τον Ιστον, που είναι άλλωστε από τους ισχυρότερους λομπίστες στη χώρα ως πρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Οπλων. Αν κυριαρχήσει το συγκεκριμένο δίδυμο στο αμερικανικό πολιτικό προσκήνιο, η πολιτική ζωή στις ΗΠΑ κινδυνεύει να εξελιχθεί σε b-movie με διαστάσεις θρίλερ.