Μερικοί την προτιμούν «υψηλή», άλλοι πάλι καθόλου. Κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται πλέον μαζί της. Είναι σνομπ, άρα και απρόσιτη, κακομαθημένη, συχνά κακόγουστη, πάντα υπερβολική, πάντα πληθωρική. H υψηλή ραπτική, γνωστή και ως οτ-κουτίρ αλλά και μόδα κατόπιν παραγγελίας, αποτελεί την ελιτίστικη εκδοχή της υψηλής αισθητικής, είναι το χαϊδεμένο παιδί της μόδας απευθείας από το γκέτο του Παρισιού, το απωθημένο κάθε σχεδιαστή, το κοστούμι κάθε σταρ (για τα Οσκαρ και το κόκκινο χαλί όπου κι αν βρίσκεται αυτό). Δεν επιτρέπει στον εαυτό της τίποτα λιγότερο από ένα ρούχο που παίδεψε μερόνυχτα στρατιές από μοδίστρες και κεντήστρες. Και τώρα, που μόλις ολοκληρώθηκαν οι επιδείξεις υψηλής ραπτικής από τη γαλλική πρωτεύουσα για τον ερχόμενο χειμώνα (οι οποίες διήρκεσαν μόλις τέσσερις ημέρες), έφτασε η στιγμή να μάθουμε και την ετυμηγορία.
Αραγε τι απέγιναν οι 120 φανατικές πελάτισσες της κουτίρ ανά την υψήλιο που είναι σε θέση να «χορηγούν» κάθε έξι μήνες τους σχεδιαστές για την επόμενη υπερπαραγωγή; Ευτυχώς που υπάρχουν και οι θυγατέρες τους και οι χοροί των ντεμπιτάντ. O Ιβ Σεν Λοράν δεν «παίζει» πια. O οίκος Μπαλμέν επίσης, τουλάχιστον αυτή τη σεζόν, και η Ντονατέλα Βερσάτσε δεν… νιώθει πολύ καλά τον τελευταίο καιρό, αφού μέχρι να ανοίξει η αυλαία δήλωνε απούσα από το συνδικάτο των λιγοστών εναπομεινάντων κουτιριέ.
Αν υπάρχει κάτι καινούργιο στην ιστορία, είναι η δυναμική εισβολή κάποιων νεότερων σχεδιαστών, αγνώστων μέχρι σήμερα στην υψηλή clientele του Παρισιού, που ίσως εξαιτίας της απειρίας τους, δεν έχουν και τίποτα να χάσουν. Για έναν οίκο όμως με παράδοση, όπως ο οίκος Σανέλ, δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη, πόσω μάλλον για υπερβάσεις.
Ποιος νοιάζεται για τις τάσεις όμως, όταν μιλάμε για το παραμύθι; Κι όμως. Μπορεί να μη δούμε ποτέ τα φιγουρίνια των εκατομμυρίων να περπατούν στο δρόμο, όμως οι σχεδιαστές, έπειτα από τόση κοπιαστική εργασία και τόσα ξενύχτια, το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να εμπνευστούν από τις πανάκριβες δημιουργίες τους και να τις εκμεταλλευτούν αργότερα για το πρετ-α-πορτέ με φθηνότερα φυσικά υλικά. Στον κόσμο λοιπόν της ακραίας πολυτέλειας, η Ντονατέλα Βερσάτσε αποφάσισε τελικά να αυτολογοκριθεί και να μην παρουσιάσει περισσότερες από 15 δημιουργίες. Μη μας μείνουν και στο ράφι… Την ίδια στιγμή, ο Καρλ Λάγκερφελντ έκανε κι εκείνος «εκπτώσεις» στον οίκο Σανέλ, συρρικνώνοντας το σύνηθες σόου-μαμούθ σε επίδειξη μικρού μήκους. Δεν έλειψαν όμως και οι πανοπλίες με τον Ζαν-Πολ Γκοτιέ, το πρώην τρομερό παιδί της μόδας, να μεταμορφώνει τα δίμετρα κορίτσια της πασαρέλας σε μεταλλαγμένες Ιωάννες της Λωραίνης και φαντάσματα με φλεβίτιδα. Δεν έλειψαν όμως και οι σύγχρονες Κάρμεν με τον Κριστιάν Λακρουά και τον Τζον Γκαλιάνο (για τον οίκο Κριστιάν Ντιόρ) να φορούν καστανιέτες στα μοντέλα και ουρές με βολάν από σατέν και σιφόν. H υπερβολή δεν είχε όρια. Το πιο εκκεντρικό κομμάτι που είδαμε; Ενα σουτιέν από αληθινό αλιγάτορα. Ενα και μοναδικό.
Ο καλύτερος τρόπος όμως για να επιβιώσεις στον χορό της κουτίρ είναι να λανσάρεις φορέματα με σέξι ανοίγματα, ώστε οι θεατές να απολαμβάνουν όσο το δυνατόν περισσότερη σάρκα. O κανόνας θέλει τα πανάκριβα υφάσματα να φέρουν τουλάχιστον ένα γενναιόδωρο σκίσιμο μπροστά, στο πλάι ή και πίσω (αχρείαστο να ‘ναι). Ανθρωποι είναι και οι παπαράτσι. Κάπως πρέπει να ζήσουν…