Κάθε Ιανουάριο εκατομμύρια θεριακλήδες ανά τον κόσμο θέτουν τους συνήθεις στόχους: δίαιτα, γυμναστική και φυσικά κόψιμο του τσιγάρου! H συνέχεια είναι περίπου αναμενόμενη: δύο εβδομάδες υπνηλίας και κατάθλιψης, άλλες δύο κατά τις οποίες οι τελούντες σε φάση αποτοξίνωσης ονειρεύονται ότι καπνίζουν δέκα τσιγάρα ταυτόχρονα, τέσσερις-πέντε μήνες παραμονής μπροστά από το ψυγείο καθ’ ότι το φαγητό είναι το ιδανικό υποκατάστατο για τη διαρκή απασχόληση του στόματος και των χεριών και, τέλος, η λύση στο δίλημμα «άκαπνος υπέρβαρος ή λεπτός και δυνάμει καρδιοπαθής», που συνήθως αποβαίνει υπέρ του τσιγάρου.
Τα κράτη με τον παραδοσιακό πατερναλισμό τους έχουν δοκιμάσει τα πάντα: να τρομοκρατήσουν τους καπνιστές με συνθήματα κλιμακούμενης έντασης (από «Το υπουργείο Υγείας προειδοποιεί…» μέχρι «τα πνευμόνια σας θα γίνουν μαύρα κι άραχλα…»), να απαγορεύσουν το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους (με περιορισμένη επιτυχία στην Ελλάδα) και να αυξήσουν τη φορολογία στα τσιγάρα, καθιστώντας κάθε πακέτο εξίσου πολύτιμο με ράβδο χρυσού. Στις ΗΠΑ πολλοί πάσχοντες από ασθένειες, που σχετίζονται με το κάπνισμα, καταθέτουν αγωγές εναντίον των καπνοβιομηχανιών, ελπίζοντας ότι θα τους επιστραφεί τουλάχιστον το αντίτιμο των εκατομμυρίων τσιγάρων, τα οποία έχουν καπνίσει. Παρ’ όλα αυτά εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να φουμάρουν με την ίδια αυτοκαταστροφική ηδονή, με την οποία ξεκίνησαν το κάπνισμα στην εφηβική τους ηλικία. Με ποιον τρόπο θα μπορούσαν τελικά να εγκαταλείψουν τη βλαβερή έξη οι μανιώδεις καπνιστές;
Στη χθεσινή ιστοσελίδα του το BBC επιλέγει πέντε πειραματόζωα, τα οποία θα παρακολουθεί κατά πόδας για τους επόμενους μήνες, προκειμένου να διαπιστώσει αν θα καταφέρουν να κόψουν το κάπνισμα. Οι δύο εξ αυτών έχουν διακηρύξει ότι θα το κάνουν απλώς με τη δύναμη της θέλησης, άλλοι δύο με υποκατάστατα νικοτίνης (τσιρότα και τσίχλες) και ένας με βελονισμό. Το βέβαιο είναι ότι μία γερή γρίπη με πονόλαιμο αποτελεί επαρκές εφαλτήριο. H αποχή από καφενεία, μπαρ και μπαρ επίσης. Αλλιώς οι συνδαιτημόνες σας κινδυνεύουν να γίνουν θεατές σπαρακτικών σκηνών, με κλάματα, υστερίες και εκκλήσεις του τύπου «μόνο μία τζούρα, σε ικετεύω…». H τεκνοποίηση επίσης βοηθάει, αφού ελάχιστοι είναι οι άσπλαχνοι γονείς, που δεν διστάζουν να μετατρέψουν την κούνια του ίδιου τους του παιδιού σε χαμαιτυπείο. Το ιστορικό καρδιοπαθειών και άλλων νόσων αναμφισβήτητα αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα, αφού το κάπνισμα επιτείνει την κληρονομικότητα. Τα φιλμ νουάρ δεν ενδείκνυνται σε περιόδους κατά τις οποίες προσπαθεί κάποιος να διαγράψει από το υποσυνείδητό του τη μοιραία κίνηση, το άναμμα του τσιγάρου. Το κομπολόι κρατάει τα δάχτυλα απασχολημένα και προσδίδει μαγκιά, πολύ βαρύτερη από αυτήν του τσιγάρου.
Τελικά αυτό όμως που οδηγεί τους περισσότερους στην υλοποίηση της βαρύγδουπης, πρωτοχρονιάτικης εξαγγελίας είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, η αίσθηση του απόκληρου, που διακατέχει τους Ελληνες τουρίστες στην Αμερική. H μελαγχολία του εξοστρακισμού σε ένα τραπέζι αναξιοπαθούντων με θέα… το τασάκι. H οργή για τη διάθεση του μισού συναλλάγματος σε πανάκριβα τσιγάρα. Το θλιβερό θέαμα των ξυλιασμένων, θεριακλήδων υπαλλήλων στις εισόδους των πολυεθνικών, οι οποίοι αποτελούν πλέον αντικείμενο θεατρικών έργων…