Το ότι η Ιταλία έχει προσφέρει πολλά στην τέχνη το γνωρίζουμε. Αρκεί μια επίσκεψη στην έκθεση που φιλοξενεί αυτές τις μέρες η Εθνική Πινακοθήκη με έργα Ιταλών ζωγράφων της Αναγέννησης, για να σας το θυμίσει. Οτι στην Ιταλία η λατρεία του ωραίου είναι θεσμός, επίσης δεν μας είναι άγνωστο. Τα ωραία σπίτια, τα ωραία αυτοκίνητα, τα ωραία ρούχα, τα ωραία φαγητά, οι ωραίες γυναίκες και άνδρες της Ιταλίας κατακλύζουν τις σελίδες των εντύπων. Σε αυτούς τους τελευταίους, οι Ελληνες προσάπτουν συνήθως μια ελαφρότητα που αγγίζει, όπως διατείνονται, τα όρια της σαχλαμάρας. (Διατηρούμε επιφυλάξεις για το πόσο οι συμπατριώτες μας είναι τέρατα σοβαρότητας που ουδέποτε βυθίζονται σε τέναγος ανοησίας. Αλλά, υποθέτουμε ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ ομοφύλων είναι δεδομένος και υγιής). Ομως ότι ο Ιταλός άνδρας θα ανέτρεπε τη στερεότυπη εικόνα του δυναμικού επαγγελματία, ερωτύλου κατά περίπτωση, και αδιαμφισβήτητου Λατίνου με όσα αυτό συνεπάγεται, αποτελεί τουλάχιστον έκπληξη.
Ενας Ιταλός που συνειδητά επιλέγει τον ρόλο της νοικοκυράς, δεν είναι σίγουρα συνηθισμένο φαινόμενο. Τέρμα τα καλοραμμένα κοστούμια οι μεταξωτές γραβάτες και τα κασμιρένια πουλόβερ και κασκόλ. Ζήτω οι ποδιές και οι φόρμες γυμναστικής, η στολή της σωστής νοικοκυράς. Ζήτω ο νέος άνδρας που ανάγει τη λάτρα του σπιτιού σε τέχνη. Και που οργανώνεται για να πετύχει το σκοπό του.
Στη διεύθυνση www.uominicasalinghi.it τα μέλη της οργάνωσης «Ανδρες νοικοκυρές» της Ιταλίας αναπτύσσουν τη θεωρία τους. Είναι περισσότεροι από 2100 σε όλη τη χώρα, λένε, αυτοί που επέλεξαν να αναδείξουν τις αξίες της οικιακής ζωής. Που ασχολούνται σε καθημερινή βάση με την καθαριότητα και τη φροντίδα του σπιτιού, που διεκπεραιώνουν όλες τις άχαρες και τις μπελαλίδικες δουλειές όπως το σφουγγάρισμα και σιδέρωμα, και που παράλληλα βοηθούν τα παιδιά στις δραστηριότητές τους.
Το όνειρο της εργαζόμενης συζύγου γίνεται λοιπόν πραγματικότητα; «Οι εποχές έχουν αλλάξει, λέει ο πρόεδρος της οργάνωσης, Φιορέντσο Μπρεσιάνι. Και μαζί τους μπορεί να αλλάξουν και οι νοοτροπίες. Αναγνωρίζουμε τον ενεργό ρόλο των γυναικών στην κοινωνία. Δεν βλέπουμε τις γυναίκες ανταγωνιστικά. Η επιλογή μας να ασχοληθούμε με το νοικοκυριό είναι ελεύθερη και όχι επιβεβλημένη. Και για να αποδείξουν το πόσο πραγματιστές είναι, οι uomini casalinghi δεν προτάσσουν μεγαλόσχημα συνθήματα, όπως το «θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο» αλλά περιορίζονται στον αγώνα για τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους.
Η θεσμική αναγνώριση πάντως της επαγγελματικής τους επιλογής παραμένει δύσκολη υπόθεση. Στην Ιταλία οι αρμόδιοι κρατικοί υπάλληλοι δεν καταχωρίζουν στις ταυτότητες το «οικιακά» ως επάγγελμα για τους άντρες, γιατί δεν προβλέπεται από τη νομοθεσία. Οι άντρες νοικοκυρές δεν πτοούνται. Συνεργάζονται ήδη με το κίνημα της Ιταλίδας νοικοκυράς, που στην αρχή τους αντιμετώπιζε με περισσή δυσπιστία, για να διεκδικήσουν τις συντάξεις τους.
Και επειδή κάτι σίγουρα έχει μείνει από τον παλιό ανταγωνιστικό τους εαυτό, οι άντρες της οργάνωσης θέλουν να γίνουν καλύτεροι από τις γυναίκες στη διαχείριση και φροντίδα του σπιτιού. Πως αλλιώς εξηγείται ότι το 70% των δηλώσεων συμμετοχής σε επιμορφωτικά σεμινάρια οικιακών εργασιών που οργανώνονται τον επόμενο μήνα από ιταλική ιδιωτική εταιρεία, προέρχονται από άρρενες; Στο σεμινάριο θα διδαχθούν μεταξύ άλλων, η τέχνη του σιδερώματος, η επιστημολογία της μπουγάδας, ο προγραμματισμός του μαγειρέματος αλλά και βασικές αρχές οικιακής ψυχολογίας για να προληφθεί η πιθανή κατάθλιψη και το αίσθημα μειονεξίας που πιθανώς να νιώθουν οι νοικοκυρές -άντρες και γυναίκες…