Μερικές από τις σημαντικότερες επιστημονικές ανακαλύψεις (η βαρύτητα, ο εμβολιασμός, η πενικιλίνη) έγιναν τυχαία. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του δρος Κένεθ Αλεν, σύμφωνα με τον οποίο θα έπρεπε να επιβάλουμε το μάσημα της τσίχλας μέσα στην τάξη. Σε κάθε σχολείο του πλανήτη.
Ο δρ Αλεν δεν είναι τυχαίος, αλλά καθηγητής Οδοντιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Ως ευσυνείδητος εκπαιδευτικός, αναζητούσε διαρκώς καλύτερους τρόπους εκμάθησης για τους φοιτητές του. Ετσι, τον περασμένο χρόνο αποφάσισε να δει αν τα cd-rom θα είχαν τα ίδια αποτελέσματα στη μάθηση με την παραδοσιακή διδασκαλία, οργανώνοντας έρευνα ανάμεσα σε δύο μικρές ομάδες. Και τότε ακριβώς του ήρθε η… έμπνευση. «Εψαχνα να βρω έναν τρόπο να χρηματοδοτήσω την έρευνά μου», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε εκπροσώπους του διεθνούς Τύπου, «και ένας συνάδελφός μου με πλησίασε και μου είπε ότι η τσικλοποιία Wrigley’s ενδιαφερόταν να κάνει ένα πείραμα στα σχολεία».
Αναγκάστηκε να αλλάξει τη συνταγή στο πείραμα των cd-rom. Οι μισοί από τους μαθητές που συμμετείχαν έτρωγαν παράλληλα τσίχλα, ενώ για τους υπολοίπους ίσχυε η συνηθισμένη απαγόρευση. Το πείραμα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης είχε και τίτλο: «Η επίδραση ενός cd και η χρήση τσίχλας στο μάθημα της οδοντιατρικής». Η εταιρεία Wrigley’s πρόσφερε τις τσίχλες (χωρίς ζάχαρη φυσικά), αναλαμβάνοντας και τα υπόλοιπα έξοδα της έρευνας.
Ο καθηγητής παρακολουθούσε τους μαθητές του επί τρεις συνεχείς ημέρες. Και όσους μασούσαν και όσους δεν μασούσαν, και όσους τον παρακολουθούσαν και όσους μάθαιναν μέσω υπολογιστή. Την τέταρτη μέρα τούς εξέτασε γραπτά. Οπως αποδείχτηκε, προς έκπληξη τόσο του ίδιου όσο και των υπολοίπων, οι «τσιχλόβιοι» απέσπασαν, κατά μέσον όρο, υψηλή βαθμολογία (Β-) ενώ οι… εγκρατείς μόλις που πήραν ένα C. Οσο για εκείνους που παρακολούθησαν το μάθημα μέσω cd- rom, τα πήγαν λίγο καλύτερα.
Ας μη βιαστούμε να θριαμβολογήσουμε αφού συμμετείχαν μόλις 56 εθελοντές, μάλλον όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό δείγμα. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Αμερικανός καθηγητής σκοπεύει να συνεχίσει τη συνεργασία του με την εταιρεία και να την παρουσιάσει τον Μάρτιο στο ετήσιο συνέδριό του της Αμερικανικής Οδοντιατρικής Εταιρείας, στη Χαβάη.
Η έρευνά του μάλλον δεν θα επηρεάσει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη βιομηχανία τσίχλας. Για πολλούς παραμένει ταμπού, αφού δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή. Η ιστορία της είναι ιστορία πάθους, αγάπης και μίσους μαζί. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και αδιαφορεί. Αραγε ισχύει ότι, αν καταπιείς την τσίχλα σου, θα παραμείνει στο στομάχι για τα επόμενα εφτά χρόνια; Ή ότι ο Τζέραλντ Φορντ (ο 38ος πρόεδρος της Αμερικής) δεν μπορούσε να μασάει και να περπατάει ταυτόχρονα; Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι αθλητές, οι ποδοσφαιριστές, οι μπεϊζμπολίστες μασάνε με πάθος; Μήπως επειδή αποδίδουν καλύτερα;
Κάπως έτσι απέσπασε το Οσκαρ η Τζούλια Ρόμπερτς ως Εριν Μπρόκοβιτς? κάπως έτσι ξεπερνούν το τσιγάρο οι μανιώδεις καπνιστές. Ευτυχώς που υπάρχουν τσίχλες με γεύση φρούτων, μέντας, κανέλας, δυόσμου, με ή χωρίς ζάχαρη, τσίχλες χαλαρωτικές, ακόμη και ριλάξ κατά του άγχους στην Ιαπωνία. Το παλαιότερο κομμάτι τσίχλας έχει ηλικία 9.000 ετών. Η ιστορία της είναι σεβαστή. Οχι όμως και η κατάχρηση. Να μην ξεχάσουμε την περίπτωση της Σιγκαπούρης, όπου το μάσημα τσίχλας δημοσίως απαγορεύεται, επειδή η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι το κόστος του καθαρισμού των πεζοδρομίων από κολλημένες τσίχλες κόστιζε εκατομμύρια! Ποιος είπαμε ότι θέλει τσίχλα;