Για μεγάλα διαστήματα ενόσω ήταν πίσω από τα σίδερα, ο Μορντεχάι Βανούνου αλληλογραφούσε με την ηθοποιό και μέλος της ομάδας που οργάνωσε εκστρατεία για την απελευθέρωσή του, Σουζάνα Γιορκ. Στα αποσπάσματα της αλληλογραφίας που δημοσίευσε ο Guardiaτην Τρίτη, ο Βανούνου αναφέρεται στη λογοκρισία, την απομόνωση και τον αγώνα για τη διατήρηση της ψυχικής του υγείας.
Ιούλιος 1996 Αγαπητή Σουζάνα Γιορκ,
Θέλω ιδιαίτερα να σε ευχαριστήσω για τη μακροσκελή και λεπτομερή επιστολή σου, από τις διακοπές σου στους Παξούς. Σου είμαι υπόχρεος για τον χρόνο που αφιερώνεις σε μένα με τις σκέψεις και το γράψιμο. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω κάποιον να μου απευθύνει προσωπικά τον λόγο, να αφιερώνει χρόνο προκειμένου να μπορέσω να ανεχθώ ή να δραπετεύσω έστω και για λίγες ώρες από την εδώ ζωή μου. Εφυγα μαζί σου για σύντομες διακοπές πίσω από τους τοίχους της φυλακής.
Είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να ανεχθεί τη ζωή της φυλακής. Αγαπώ την ελευθερία των ανοικτών χώρων. Γι’ αυτό και ο πρώτος χρόνος εδώ ήταν ιδιαίτερα επώδυνος για μένα. Ενα κομμάτι μέσα μου φώναζε ότι μου είναι αδύνατο να ζήσω έτσι. O άνθρωπος όμως είναι ένα «ζώο» που προσαρμόζεται και επιβιώνει.
Ο πρώτος χρόνος της φυλακής μού θύμισε τις τίγρεις στον ζωολογικό κήπο, οι οποίες γυρνούν ασταμάτητα γύρω γύρω σε έναν χώρο 3×2. Σήμερα, ύστερα από 9,5 χρόνια, είμαι κι εγώ κομμάτι αυτού του κελλιού. Τμήμα του εγκεφάλου μου έμαθε να ζει σε πολύ περιορισμένο χώρο. Το ονομάζω: «η ζωή εν τάφω». Νιώθω την ανάγκη να σηκωθώ πάνω από όλη αυτήν τη δυστυχία. Δεν θέλω να μιλήσω άλλο γι’ αυτό το θέμα, τη δυστυχία μου, την ωμή συμπεριφορά των ανθρώπων εδώ. Τα έχω όλα μέσα στο μυαλό μου και τα ξεπερνώ. Δεν ξέρω τι θα ενδιέφερε να ακούσει κανείς από μένα. Μην ασχολείσαι με εκείνους που διαβάζουν τα γράμματά μου. Εμαθα πλέον να ζω χωρίς προσωπική ζωή. Εάν μου γράφεις συχνότερα, θα γράφω κι εγώ. Να είσαι καλά. Να προσέχεις τον εαυτό σου και να παραμείνεις νέα μέχρις ότου έρθω να σε συναντήσω στο Λονδίνο.
Με εκτίμηση, Βανούνου Μορντεχάι
12 Απριλίου 1998
Σε ευχαριστώ θερμά για την τελευταία σου επιστολή του Φεβρουαρίου 1998. Οπως θα πληροφορήθηκες, έληξε η περίοδος της απομόνωσής μου έπειτα από 11,5 χρόνια. Δεν είμαι βέβαια ακόμη απόλυτα ελεύθερος να συναντώ και να συζητώ με οποιονδήποτε. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να κινούμαι ελεύθερα και να συναντώ ορισμένους ανθρώπους. Μπορώ να βγω για λίγο στον καθαρό αέρα. Μπορώ να βλέπω τα αδέλφια μου σαν άνθρωπος, και όχι πίσω από σιδερένια κάγκελα. H περίοδος της απομόνωσης έληξε και ξεκίνησε μια νέα περίοδος στη ζωή μου. Οι πιο δύσκολες και σκληρές μέρες της ζωής μου έχουν πια παρέλθει. Από εδώ και πέρα η απελευθέρωσή μου είναι θέμα χρόνου.
1η Οκτωβρίου 1999
Σε ευχαριστώ πολύ για την κάρτα που μου έστειλες από τους Παξούς με θέα στη Λάκκα των Παξών. Σήμερα συμπληρώνω 13 χρόνια φυλακισμένος από τη μέρα που με απήγαγαν. Εχασα 13 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. H θλίψη αυτή δεν είναι άλλο από το πένθος για τα 13 χρόνια που πέρασαν -πέθαναν- ώστε να μπορέσω τώρα να πάρω μια βαθιά ανάσα και να ξεκινήσω μια νέα χρονιά…
Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2000.
25 Μαΐου 2002
Το συμβούλιο αποφάσισε να μην αφεθώ ελεύθερος πριν από την ολοκλήρωση της ποινής μου τον Απρίλιο του 2004. Αυτά είναι τα τελευταία άσχημα νέα. Θα αντέξω το υπόλοιπο διάστημα, όπως άντεξα 16 χρόνια εδώ… Τα νέα στο Ισραήλ, όπως γνωρίζεις, αφορούν εξ ολοκλήρου τον πόλεμο κατά των Παλαιστινίων. Τόσοι πολλοί θάνατοι και καταστροφές, ώστε κανείς εδώ να μην ενδιαφέρεται.
22 Απριλίου 2003
Ακόμη λιγότερες μέρες μέχρι την απελευθέρωσή μου. Στο γράμμα σου με παρακαλείς να μην πω τίποτα που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη φυγή μου, το συντομότερο δυνατό από το Ισραήλ. Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου, αλλά είμαι πια αρκετά δυνατός και έμπειρος ώστε δεν θα δώσω άλλη ευκαιρία στους κατασκόπους του Ισραήλ να παίξουν μαζί μου. Δεν νομίζω ότι θα με απαγάγουν για δεύτερη φορά… Τα σχέδιά μου είναι να φύγω για τις ΗΠΑ. Ελπίζω εκεί να συναντήσω καλούς ανθρώπους και… τη μέλλουσα σύντροφό μου. Δεν ξέρω ούτε πού ούτε πάνω σε τι θα δουλέψω. Ισως γράψω κάποιο βιβλίο. Θέλω επίσης να γυρίσω τον κόσμο και να συναντήσω πολλούς ανθρώπους. Ενα είναι σίγουρο. Θα είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, πράγμα πολύ μεγάλο. Τεράστια αλλαγή. Περίμενε μερικούς μήνες ακόμη.
5 Φεβρουαρίου 2004
Υστερα από 17 χρόνια περιορισμού θα είμαι σύντομα μεταξύ πολλών φίλων. H 21η Απριλίου θα έρθει και θα παρέλθει πολύ γρήγορα. Φαντάζομαι τη συνάντηση με τους φίλους που με περιμένουν έξω. Χειραψίες, φιλιά, τα MME να καταγράφουν το συμβάν. Θα πω λίγα λόγια. Θα προσέξω να μην πω κάτι που ενδέχεται να προκαλέσει προβλήματα. Αντίθετα, θα χρησιμοποιήσω αυτήν την ευκαιρία για μερικά καλά λόγια που θα βοηθήσουν την ειρήνη. Είσαι υπέροχη που τόσα χρόνια παλεύεις για να διατηρήσεις την αισιοδοξία μου. Περιμένω με χαρά να σε γνωρίσω. Σε φιλώ πολύ.. Με εκτίμηση, – Βανούνου Μορντεχάι