Πριν από πενήντα χρόνια, το καλοκαίρι του 1954, μια 18χρονη άγνωστη Γαλλίδα, η Φρανσουάζ Σαγκάν εξελισσόταν σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε εκδοτικό φαινόμενο. Το βιβλίο της, με τον ελκυστικό τίτλο «Καλημέρα θλίψη» (Εκδ. Julliard) που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα, στεφόταν ως το πρώτο μεταπολεμικό μπεστ σέλερ. Η ιστορία μιας «αμοράλ» έφηβης που ζει με τον πατέρα της και την ερωμένη του, τάραζε τα νερά της γαλλικής λογοτεχνίας και παράλληλα αποθέωνε τη συγγραφέα του. Το «γοητευτικό τέρας», όπως αποκαλούσαν ορισμένοι κριτικοί τη Σαγκάν, κατακτούσε με το έργο του την κορυφή των πωλήσεων -περισσότερα από 800.000 αντίτυπα σε διάστημα ελάχιστων μηνών- και προκαλούσε σκάνδαλο σκιαγραφώντας μια νεαρή ηρωίδα κυνική, που ζει όπως της αρέσει, «με τη φυσικότητα και την ασυνείδητη ικανότητα που δίνει το τέλος της παιδικής ηλικίας και οι πρώτες θλίψεις της εφηβείας» όπως θα πει χρόνια αργότερα στην εφημερίδα Le Μonde, η συγγραφέας, αναλύοντας την επιτυχία του πρώτου της βιβλίου.
Το ίδιο εκείνο καλοκαίρι του 1954, είναι η περίοδος που σύμφωνα με τους ανά τον κόσμο ιστορικούς της μουσικής, γεννιέται στις ΗΠΑ, το ροκ εν ρολ. Την ίδια εποχή η Σαγκάν χτίζει επιμελώς τον δικό της ροκ εν ρολ μύθο. Η νεαρή συγγραφέας καπνίζει, πίνει αλκοόλ, φλερτάρει, λατρεύει τον τζόγο, οδηγεί γρήγορα αυτοκίνητα, τόσο γρήγορα που σύντομα καταλήγει με ατύχημα στο νοσοκομείο. Ο μύθος της όμως αντέχει. Και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, ενισχύεται: η Σαγκάν συνεχίζει να γράφει, διατηρεί -ορισμένες φορές σε υπερβολικό βαθμό- τις «κακές» της συνήθειες, γίνεται μέλος του τζετ σετ, αμφισβητείται από την κριτική.
Σήμερα η Σαγκάν ζει στο Παρίσι, άρρωστη και απομονωμένη.
Το καλοκαίρι του 2004, το εκδοτικό φαινόμενο στη Γαλλία φέρει το όνομα του Μαρκ Λεβί. Το τέταρτο μυθιστόρημά του με τίτλο «Η επόμενη φορά» (Εκδ.Robert Laffont) είναι πρώτο σε πωλήσεις τους δύο τελευταίους μήνες και δικαιώνει τον χαρακτηρισμό του Λεβί ως goldeboy της γαλλικής λογοτεχνίας. Οι κριτικοί όμως δεν συγκινούνται ούτε από το ύφος του Λεβί ούτε από τις απλές συγκινητικές του ιστορίες ούτε από τους ήρωές του που δεν είναι Γάλλοι, αλλά πολίτες του κόσμου. Το πιθανότερο είναι ότι δεν του συγχωρούν ότι το 1998, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αγόρασε τα δικαιώματα του πρώτου βιβλίου του Λεβί, προς δύο εκατομμύρια δολάρια. Γεγονός που αυτομάτως απελευθέρωσε τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα από την αγωνία της επιτυχίας.
Ο Λεβί δεν είχε πάθος με τη λογοτεχνία, όπως η Σαγκάν. Στη εφηβεία του δεν καταβρόχθιζε βιβλία ούτε οι στενοί του φίλοι ήταν γόνοι ιερών τεράτων των γαλλικών γραμμάτων, όπως η Φλοράνς Μαλρό, κόρη του συγγραφέα Αντρέ Μαλρό, που διαβάζοντας σε μια νύχτα το χειρόγραφο του «Καλημέρα θλίψη», τηλεφώνησε στη φίλη της, τη Φρανσουάζ Σαγκάν για να της πει «είσαι συγγραφέας!». Ο Λεβί όπως και η Σαγκάν, είναι καθρέφτης της εποχής του. Οι ήρωες των βιβλίων του θα μπορούσαν να ζουν οπουδήποτε, να ασχολούνται με οτιδήποτε, ενώ μετακινούνται με την ίδια ευκολία σε διαφορετικές χώρες και στο Διαδίκτυο. Το 1954, η Σαγκάν έγραφε για το πάθος μιας νεολαίας, που έβγαινε από έναν οδυνηρό πόλεμο, για να ζήσει. Το 2004, ο Λεβί είναι ευχαριστημένος αν προσφέρει στους αναγνώστες λίγες ώρες ευχαρίστησης, ηρεμίας και χιούμορ. «Δεν πρέπει να ζητάμε από τον καλλιτέχνη περισσότερα από όσα μπορεί να δώσει», γράφει στα αποφθεγματικά «Τετράδια 1917- 1955» ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ζορζ Μπρακ. Είναι κανείς που διαφωνεί;