Νεκρό, από πολιτική σκοπιά, είναι πλέον το συγκεκριμένο Ευρωσύνταγμα. Τα σαρωτικά «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών πολιτών, με 10 και 23 εκατοστιαίες μονάδες διαφορά αντιστοίχως, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. «Το Ευρωσύνταγμα είναι ήδη κλινικά νεκρό, όμως κανείς δεν θέλει να το αποσυνδέσει από την πρίζα», δήλωσε χαρακτηριστικά Γάλλος διπλωμάτης στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς». «Οι Ολλανδοί πολίτες έδωσαν τη χαριστική βολή στο Ευρωσύνταγμα. Μη πιστεύοντας στα μάτια της έβλεπε η πολιτική ελίτ πώς μια μεγάλη πλειοψηφία είπε ένα εξοντωτικό όχι», συμφωνούσε και η ολλανδική «Αλχεμεεν Ντάχμπλατ».
Η λαϊκή ετυμηγορία είναι σαφέστατη. Αυτό το κείμενο ούτε μπορεί ούτε πρέπει να διασωθεί, όσα τεχνάσματα και αν αποπειραθούν να χρησιμοποιήσουν οι ηττημένοι για να αγνοήσουν την ηχηρότατα διατυπωμένη θέληση του γαλλικού και του ολλανδικού λαού, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αρεστή στους αποτυχημένους Ευρωπαίους ηγέτες ή στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.
Ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Ολλανδοί πρόκειται να ξαναψηφίσουν. Απέρριψαν αυτό το νεοφιλελεύθερο και ατλαντικό κείμενο, το οποίο έφθανε μέχρι του σημείου να κατοχυρώνει συνταγματικά την υπαγωγή της ευρωάμυνας στη «συμβατότητα» με το NATO – δηλαδή την υπαγωγή της στον έλεγχο των Αμερικανών.
Απαιτείται, επομένως, η κατάρτιση νέου Ευρωσυντάγματος, σαφώς διαφορετικής κατεύθυνσης σε κορυφαία πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Τόσο το περιεχόμενο όσο και η έγκριση ενός τέτοιου κειμένου είναι φυσικά συνάρτηση του νέου πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων που διαμορφώνονται με την παρέμβαση και της ετυμηγορίας των πολιτών, η οποία είναι αδύνατον να αγνοηθεί.
Ενα ανησυχητικό διαζύγιο
Η αλαζονική απόπειρα των Ευρωπαίων ηγετών να υποκριθούν ότι συνεχίζουν τη διαδικασία επικύρωσης του Ευρωσυντάγματός τους σαν να μη συνέβη τίποτε, αδιαφορώντας για τον κόλαφο που δέχθηκαν στα δημοψηφίσματα, δεν είναι μόνο βαθύτατα αντιδημοκρατική. Είναι και πολιτικά ανόητη, καθώς κινδυνεύει να πολλαπλασιάσει τα «όχι».
Είναι που είναι π.χ. χαμένο εκ των προτέρων το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ας φαντασθεί κανείς τι πρόκειται να γίνει, αν οι Βρετανοί κληθούν να ψηφίσουν ένα Ευρωσύνταγμα που έχουν ήδη απορρίψει οι Γάλλοι και επομένως, αποκλείεται να εφαρμοσθεί, ακόμη και αν το υπερψηφίσουν οι Αγγλοι!
Ηδη κατέστη σαφέστατη η πρόθεση της βρετανικής κυβέρνησης να ακυρώσει τη διενέργεια του υπεσχημένου δημοψηφίσματος για την άνοιξη του 2006, προκειμένου να αποφύγει μια αναπότρεπτη εκλογική συντριβή και ψάχνει να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να το ανακοινώσει.
Την πιθανότητα ματαίωσης του προγραμματισμένου για τον Σεπτέμβριο δημοψηφίσματος, άνοιξε και ο Δανός πρωθυπουργός Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, παρ’ όλο που εκεί προηγείται ακόμη καθαρά το «ναι». Υπό ισχυρή πίεση να προκηρύξει δημοψήφισμα -το οποίο σίγουρα θα χάσει- βρέθηκε και η κυβέρνηση της Σουηδίας, η οποία ακριβώς για να αποφύγει την ήττα έχει προγραμματίσει την έγκριση του Ευρωσυντάγματος από τη Βουλή.
Η ουσία είναι ότι η έκβαση των δύο δημοψηφισμάτων υπογράμμισε με δραματικό τρόπο τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες και τους ηγέτες τους.
«Εξέγερση της Ευρώπης εναντίον του κατεστημένου», ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος ανάλυσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Το αποτέλεσμα αμφοτέρων των δημοψηφισμάτων εξέφρασε ένα ανησυχητικό διαζύγιο ανάμεσα στους πολίτες και τους εκπροσώπους τους», διαπίστωσε στο κύριο άρθρο της η «Ελ Παΐς». «Το μαζικό όχι των ψηφοφόρων εναντίον του Ευρωσυντάγματος, έφερε με επώδυνο τρόπο στο φως το χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς και τους πολίτες», υπογραμμίζει και η ολλανδική «Ντε Τέλεχρααφ».
Συγκάλυψη ευθυνών
Δεν υπάρχει σοβαρή εφημερίδα που να μην κάνει ανάλογες διαπιστώσεις. Ομως, οι εν γένει μετριότατης πολιτικής εμβέλειας Ευρωπαίοι ηγέτες αυτής της εποχής αρνούνται να αναγνωρίσουν την αποτυχία τους και επιχειρούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους, προωθώντας μέσω των προπαγανδιστικών μηχανισμών εντελώς αβάσιμες, διαστρεβλωμένες ή και φαιδρές «ερμηνείες» των εξελίξεων.
Στο πλαίσιο αυτό ισχυρίζονται π.χ. ότι το γαλλικό «όχι» του 55% είναι απλώς αποτέλεσμα «ανίερης συμμαχίας» κομμουνιστών και ακροδεξιών. Πρόκειται περί υποβολιμαίων ανακριβειών για αδαείς, αφού το «όχι» υπερψήφισαν μεν οι κομμουνιστές και η ριζοσπαστική αριστερά στην ολότητά τους, αλλά και το 60% των σοσιαλιστών, το 65% των οικολόγων, το 61% των άνευ κομματικής τοποθέτησης, το 24% των κεντρώων του κυβερνητικού συνασπισμού, το 24% των δεξιών οπαδών του Σιράκ και φυσικά η ακροδεξιά, η οποία εκτός του Λεπέν είχε και αρχηγούς τα παλαιά στελέχη του γκολικού κόμματος Σαρλ Πασκουά και Φιλίπ ντε Βιλιέ!
Με απύθμενο πολιτικό αμοραλισμό χαρακτηρίζουν έτσι… «φασιστοκομμουνιστές» το 58% των νέων 18-34 ετών και το 65% των ατόμων ηλικίας 35-49 ετών που ψήφισαν «όχι», καθώς και όλα τα εκατομμύρια Γάλλων που έχουν καθαρό μηνιαίο εισόδημα κάτω των 3.000 ευρώ, οι οποίοι υπερψήφισαν το «όχι» σε ποσοστό άνω του 60%!
Στον ίδιο πολιτικό Καιάδα ρίχνουν και το 81% των εργατών, το 79% των ανέργων, το 70% των αγροτών, το 67% των υπαλλήλων, που υπερψήφισαν το «όχι» κατά τα αντίστοιχα ποσοστά. Αυτή η θέση αποτελεί πολιτικό έγκλημα απέναντι στο μέλλον της Ευρώπης, όχι απλώς ασυγχώρητη επιπολαιότητα.
Υπέροχο αποτέλεσμα
Ευτυχώς που έγιναν τα δημοψηφίσματα, με τα υπέροχα αποστελέσματά τους! Είναι εμφανές ότι έχουμε να κάνουμε με μια «παγκοσμιοποιημένη» πολιτική και γραφειοκρατική ελίτ της Ευρώπης, τελείως αποκομμένη από τους πολίτες, η οποία συνδιαλέγεται με τον εαυτό της και ζει σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας, λαμβάνοντας αποφάσεις χωρίς συνυπολογισμό των δεδομένων της ζωής.
Ευτυχώς, λοιπόν, που το άγριο ράπισμα των αποτελεσμάτων τους πανικόβαλε και τους αφύπνισε από τον λήθαργο γιατί με αυτή την πολιτική τους είναι ικανοί να οδηγήσουν την ακροδεξιά σε πρωτοφανή υψηλά ποσοστά. Τώρα ίσως διορθώσουν κάτι υπό την επίδραση του σοκ.
Η αρχική αλαζονική αντίδρασή τους πάντως τους οδήγησε μέχρι του φαιδρού σημείου να κάνουν λόγο για… «απομόνωση» της Γαλλίας. Πρέπει να είναι κανείς παντελώς άσχετος με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία για να αγνοεί ότι η Γαλλία όχι απλώς δεν απομονώνεται, αλλά αυτή είναι που καθορίζει τα κορυφαία σημεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η Γαλλία είναι αυτή που αρνήθηκε την ευρωπαϊκή αμυντική κοινότητα πριν από μισόν αιώνα, η οποία αποσκοπούσε να την υπαγάγει στην αμερικανική ηγεμονία. H Γαλλία είναι αυτή που πρωτοστάτησε στην ίδρυση της EOK, στο μπλοκάρισμα της εισόδου της Βρετανίας επί δύο δεκαετίες, στη δημιουργία της κοινής αγροτικής πολιτικής, στην εισαγωγή του βέτο που δεν προβλεπόταν από τις ιδρυτικές συνθήκες κ.λπ.
Η Γαλλία και η συζήτησή της είναι που διά μιας κατέστησε το Ευρωσύνταγμα αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Το αποτέλεσμα του γαλλικού δημοψηφίσματος είναι που έδωσε πανευρωπαϊκό σήμα κινδύνου περί του χάσματος πολιτών και ηγετών. Οι γραφειοκράτες και οι μικροί ηγέτες-λογιστές πάντα μισούν τις ανατροπές των σχεδίων τους και τις αναστατώσεις, αλλά οι πολίτες γνωρίζουν ότι μόνο έτσι θα προχωρήσει η Ευρώπη, αποτινάζοντας τη «δογματική μούχλα» του νεοφιλελευθερισμού ενός Ευρωσυντάγματος που φιλοδοξούσε απλώς να αντιγράψει το εντελώς ξένο προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό αμερικανικό μοντέλο.
Υπέροχα τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων, λοιπόν!