H πιο φονική ημέρα στο μετα-Σαντάμ Ιράκ έβαψε χθες στο αίμα τα νερά του ποταμού Τίγρη, στη Βαγδάτη. Σύμφωνα με τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, ο αριθμός των νεκρών, που ποδοπατήθηκαν ή έπεσαν από γέφυρα του ποταμού υπό το κράτος πανικού, αναμενόταν να ξεπεράσει τους 1.000. Τα θύματα ήταν στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα και πρακτικά το σύνολό τους σιίτες, που είχαν σπεύσει για την ετήσια, θρησκευτική τους γιορτή σε παρακείμενο τέμενος. Το γεγονός ότι ο πανικός προκλήθηκε από μια απλή φήμη περί επικείμενης επίθεσης αυτοκτονίας ουδόλως μειώνει την πολιτική σημασία της τραγωδίας. Το αντίθετο, επιβεβαιώνει με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι στην απέραντη πυριτιδαποθήκη που αντιπροσωπεύει το σημερινό Ιράκ, και η πιο μικρή, τυχαία «σπίθα» μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικό ολοκαύτωμα. Κατά μία τραγική ειρωνεία της ιστορίας, η χθεσινή εκατόμβη έλαβε χώρα σε μια γέφυρα που συνδέει τη σιιτική συνοικία Καδιμίγια με τη σουνιτική Ανταμίγια.
Στο πέρασμα των αιώνων, τα νερά του Τίγρη είδαν τη Βαγδάτη αστραφτερή πρωτεύουσα του αραβικού βασίλειου των Αβασσιδών, αιμάσσουσα κάτω από τον ζυγό των μογγολικών ορδών, παρηκμασμένο φυλάκιο των Οθωμανών και των Βρετανών αποικιοκρατών, μητρόπολη του αραβικού εθνικισμού στα χρόνια του Νάσερ και του Μπάαθ, φοβισμένη μεγαλούπολη επί δικτατορίας του Σαντάμ. Αλλά σ’ όλη αυτή την πολυκύμαντη διαδρομή, σουνίτες και σιίτες, παρά τις ελάσσονες δογματικές διαφορές τους, περνούσαν τη γέφυρα του Τίγρη, επισκέπτονταν οι μεν τα τζαμιά των δε, προχωρούσαν σε μεικτούς γάμους και κατά κανόνα (ο πόλεμος με το Ιράν ήταν η τελευταία, δραματική επιβεβαίωση) πολεμούσαν από κοινού τους κοινούς εχθρούς των Αράβων. O πρώτος πόλεμος του Κόλπου, το 1991, και η συνακόλουθη σφαγή των στασιαστών σιιτών (που ήλπιζαν εις μάτην ότι θα λυτρωθούν από τον Σαντάμ με τη βοήθεια των νικητών Αμερικανών) δηλητηρίασε σε μεγάλο βαθμό τις σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αλλά ο δεύτερος πόλεμος, του 2003, είχε απείρως σοβαρότερες συνέπειες. H μονοπώληση της πολιτικής εξουσίας από τον φιλοαμερικανικό συνασπισμό σιιτών- Κούρδων και το σχέδιο του νέου Συντάγματος, που απειλεί ευθέως τους μέχρι πρότινος προνομιούχους σουνίτες με οικονομική και πολιτική περιθωριοποίηση, έφεραν στην ημερήσια διάταξη τον κίνδυνο ενός γενικευμένου εμφύλιου πολέμου.
Ακόμη χειρότερα, η Ουάσιγκτον δείχνει να μην διαθέτει στοιχειωδώς συνεκτική στρατηγική για τη διαχείριση της κρίσης που προκάλεσαν ο πόλεμος και η κατοχή. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά τα πληθωρικά εγκώμια του προέδρου Μπους για το σχέδιο Συντάγματος, ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Ιράκ δήλωσε ότι πρέπει να γίνουν ουσιώδεις τροποποιήσεις, με προφανή επιδίωξη να εξευμενίσει τους σουνίτες. Δυστυχώς για τον πολύπαθο ιρακινό λαό, κάθε φορά που ακούει για φως στην άκρη του τούνελ, διαπιστώνει ότι πρόκειται για ένα ακόμη τρένο που έρχεται καταπάνω του.