Καθώς έπεφτε το σούρουπο της πρώτης ημέρας της κατάληψης του σχολείου του Μπεσλάν, ο επικεφαλής της ομάδας των τρομοκρατών άρχισε να διαπληκτίζεται έντονα με τις δύο μασκοφορεμένες γυναίκες της ομάδος του. Μία από τις δύο είχε αρνηθεί να εκτελέσει ένα μικρό αγόρι. O Ρουσλάν Κουσμπάροφ οδήγησε τις δύο γυναίκες σε μια γωνία και χρησιμοποιώντας το τηλεχειριστήριό του, ανατίναξε τα εκρηκτικά που βρίσκονταν ζωσμένα πάνω στις δύο γυναίκες.
Μια εβδομάδα νωρίτερα, μια γυναίκα η οποία είναι πλέον γνωστή με το κωδικό όνομα Επιβάτης 28, πήρε την πτήση 1303 από τη Μόσχα στο Βόλβογκραντ, και 43 λεπτά μετά την απογείωση ενεργοποίησε εκρηκτικό μηχανισμό ανατινάζοντας το αεροπλάνο με τους 43 επιβάτες και μέλη του πληρώματος.
Η ανατίναξη του αεροσκάφους και η τραγωδία του Μπεσλάν, δύο γεγονότα που συνέβησαν πριν από ένα χρόνο, υπογράμμισαν την ωμόμητα που χαρακτηρίζει την τσετσενική τρομοκρατία. Οι δύο τρομοκρατικές ενέργειες, όμως, είχαν και κάτι άλλο κοινό: Σύμφωνα με τον Ρώσο εισαγγελέα, υπεύθυνο των ερευνών, η γυναίκα στο Μπεσλάν και η επιβάτις του μοιραίου αεροσκάφους ήταν αδελφές από την Τσετσενία: η Ρόζα Ναγκάγιεβα, 28 ετών, και η Αμνάτ Ναγκάγιεβα, 30 ετών.
Γιατί αυτές οι δύο γυναίκες αποφάσισαν να θυσιάσουν τη ζωή τους για να παρασύρουν στον θάνατο 420 μαθητές, γονείς και επιβάτες αεροσκάφους; Είναι το μυστικό που πήραν μαζί τους. Τα άλλα δύο αδέλφια της οικογένειας, ο 23χρονος Ισλάμ και η 43χρονη Ασμα, αρνούνται όχι μόνον να πιστέψουν ότι οι αδελφές τους συμμετείχαν σε δύο από τις πιο αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις που έχουν πραγματοποιηθεί σε ρωσικό έδαφος, αλλά και ότι είναι νεκρές. Υποστηρίζουν ότι οι αδελφές τους εγκατέλειψαν το Γκρόζνι για το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν στις 22 Αυγούστου του περασμένου χρόνου, και εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί, ίσως κρατούμενες των αζερινών τελωνειακών αρχών, γεγονός που εξηγεί και το ότι δεν έχουν εμφανιστεί εδώ και ένα χρόνο. Ευσεβείς πόθοι.
Η Ρόζα και η Αμνάτ γεννήθηκαν στο χωριό Τεβζένι, μία από τις επικίνδυνες περιοχές της Τσετσενίας σήμερα. Λίγο αργότερα η οικογένειά τους, που αριθμούσε 11 παιδιά, μετακόμισε στο Ροστόφ, όμως κι εκεί οι ευκαιρίες ήταν περιορισμένες. H Αμνάτ εγκατέλειψε το σχολείο στα 15, ενώ η αδελφή της, η οποία έπασχε από κάποιο είδος επιληψίας, την ακολούθησε λίγο αργότερα. Τα νέα της καταστροφής του Γκρόζνι από τους βομβαρδισμούς το 1996 τα πληροφορήθηκαν μέσω δορυφορικής τηλεόρασης. Τότε, όμως, φάνηκε για πρώτη φορά το επιχειρηματικό ταλέντο της Αμνάτ. Χρησιμοποιώντας τα χρήματα που κέρδιζε από τις πωλήσεις ειδών πρώτης ανάγκης, η Αμνάτ εξασφάλιζε τα είδη ρουχισμού τής οικογένειας. Το μικρό εμπόριο που είχε στήσει πήγαινε καλά, μέχρι την έναρξη του δεύτερου πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1999. Με την ανακατάληψη της Τσετσενίας από τον ρωσικό στρατό, η οικογένεια βίωσε την πρώτη της απώλεια. H αγριότητα αυτού του πολέμου ξεπερνούσε κατά πολύ τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Ρώσων, στη διάρκεια των οποίων ο ρωσικός στρατός συνελάμβανε νεαρούς Τσετσένους με την υποψία διασυνδέσεων με ανταρτικές ομάδες, τους ανέκρινε και συχνά τους εκτελούσε. Ανάμεσα στα θύματα των επιχειρήσεων αυτών ήταν και ο Ζαούρ Νταγκάγιεφ, 29 ετών, και ο φίλος του Ουβάις Ναγκάγιεφ, 32, αδελφός της Ρόζα και της Αμνάτ. Οι άνδρες του ρωσικού στρατού τούς συνέλαβαν στο σπίτι του πρώτου και τους οδήγησαν σε ένα νεκροταφείο. Εκεί άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας τον Ζαούρ, ενώ ο Ουβάις, παριστάνοντας τον νεκρό, κατάφερε να διαφύγει και να επιστρέψει στο σπίτι του την επομένη το πρωί, τραυματισμένος. Λίγες ώρες αργότερα, ο ρωσικός στρατός επέστρεψε, τον συνέλαβε και έκτοτε η οικογένεια έχασε τα ίχνη του. H Αμνάτ είχε αρχίσει να απελπίζεται. Γνώριζε μια γυναίκα από κάποιο γειτονικό χωριό, της οποίας ο άνδρας και ο γιος είχαν εξαφανιστεί, και η ίδια είχε πληρώσει ένα «μεσολαβητή» προκειμένου να μάθει τι είχαν απογίνει. «Βρήκαμε κάποιον που έκανε αυτήν τη δουλειά», λέει η Ασμα. «H Αμνάτ του έδωσε 200 δολάρια, κι εκείνος υποσχέθηκε να ψάξει για τον Ουβάις. Πρέπει να ήταν μέλος των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, καθώς είχε πολλές διασυνδέσεις. Ποιον άλλο να εμπιστευόμασταν;».
Υποτίθεται ότι ο πληροφοριοδότης δεν βρήκε κανένα στοιχείο. Αλλά σύμφωνα με την ανθρωπιστική οργάνωση Μεμόριαλ, ο «μεσολαβητής» αποκάλυψε στην οικογένεια ότι ο Ουβάις, έπειτα από βασανισμό είχε παραδεχθεί συμμετοχή σε κάποιες εγκληματικές ενέργειες. Το πτώμα του, σύμφωνα με την ίδια πηγή, ανατινάχθηκε. Χωρίς ωστόσο τη σορό, η οικογένεια ελπίζει ότι ο αδελφός κάπου ίσως βρεθεί ζωντανός.
Τα βάσανα του μικρού χωριού όπου ζούσε η οκογένεια δεν σταμάτησαν. Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Ρώσων συνεχίστηκαν όπως και οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί. Το 2002, η Αμνάτ και η Ρόζα μετακόμισαν και πάλι στο Γκρόζνι, όπου νοίκιασαν ένα διαμέρισμα κοντά στην αγορά. H δουλειά τους πήγαινε καλά. Τον διπλανό τους πάγκο είχαν δύο κοπέλες, η Μίριαμ Ταμπούροβα και η Σατσίτα Τζερμπικάνοβα, με τις οποίες έγιναν φίλες.
Τον περασμένο Αύγουστο οι δύο αδελφές ετοιμάζονταν για την πιο παραγωγική εποχή του χρόνου, την επιστροφή στα σχολεία. Σχεδίαζαν ένα ακόμη ταξίδι στο Μπακού για την αγορά εμπορεύματος. Οι τέσσερις κοπέλες έφυγαν μαζί από το Γκρόζνι και απ’ ό,τι φαίνεται πέθαναν και μαζί.
Η Τζερμπικάνοβα επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο για το Σότσι λίγα λεπτά πριν η Αμνάτ πάρει τη θέση της στην πτήση 1303, και ενεργοποιώντας εκρηκτικό μηχανισμό ανατίναξε το αεροσκάφος κοντά στο Ροστόφ, τρία λεπτά μετά την πτώση του αεροσκάφους της Αμνάτ. H Ταμπούροβα σκοτώθηκε μαζί με τη Ρόζα στο Μπεσλάν, όταν οι δύο τόλμησαν να δείξουν κάποια συμπόνοια στους ομήρους του σχολείου. Τι ήταν όμως εκείνο που οδήγησε τις δύο κοπέλες να γίνουν τρομοκράτες; Πολλοί κάνουν λόγο για τις «μαύρες χήρες», γυναίκες που έχουν χάσει συζύγους ή αδελφούς και ζητούν εκδίκηση.
Οι ρωσικές αρχές σκιαγραφούν μια λιγότερο ρομαντική εικόνα, υποστηρίζοντας ότι πολλές κοπέλες αναγκάζονται να συνεργαστούν με ομάδες τρομοκρατών με αντάλλαγμα τη διαγραφή κάποιου χρέους της οικογενείας τους.
Σε πολλές περιπτώσεις βιάζονται και ο βιασμός τους καταγράφεται σε ταινίες που αποστέλλονται στην οικογένειά τους, προκαλώντας τον εξοστρακισμό τους από την κοινωνία και οδηγώντας τελικά στην αυτοκτονία τους. Ομως ο Ισλάμ και η Ασμα δεν μπορούν ακόμη να πιστέψουν ότι οι αδελφές τους αυτοκτόνησαν και κυρίως ότι δολοφόνησαν αθώους.