Οταν στις 6 Αυγούστου ο μεγάλος Κουβανός μουσικός Ιμπραήμ Φερέρ άφηνε την τελευταία του πνοή στην Αβάνα, ο κόσμος αποχαιρέτησε ένα σπουδαίο καλλιτέχνη. Δεν ήταν και λίγα αυτά που πέτυχε ο Φερέρ στα 78 χρόνια της ζωής του. Αφού για δεκαετίες έδωσε χαρά στους συμπατριώτες του, με τους συνοδοιπόρους του, της ομάδας Buena Vista Social Club, ο Φερέρ έκανε γνωστή την κουβανική μουσική στον πλανήτη. Το σχεδιασμό του ομώνυμου δίσκου, που πούλησε πάνω από τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, είχε αναλάβει ο Αμερικανός κιθαρίστας Ράι Κούντερ. Χάρη στην άδολη αγάπη ενός Τεξανού για τη μουσική -ακόμη και τη μουσική του «εχθρού», αφού οι ΗΠΑ θεωρούν εχθρό την Κούβα από το 1961- οι παππούδες της κουβανικής μουσικής γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Ο Ιμπραήμ Φερέρ, στη συνέχεια, κυκλοφόρησε δύο προσωπικούς δίσκους που τιμήθηκαν με το αμερικανικό μουσικό βραβείο Γκράμι. Ο Φερέρ δεν ήξερε τι ακριβώς είναι το Γκράμι, όμως κατάλαβε ότι η Ουάσιγκτον τον θεωρούσε αρκετά ανατρεπτικό στοιχείο για να του επιτρέψει, το 2004, να μεταβεί στη χώρα για να παραλάβει το βραβείο του. Ο Φερέρ κορόιδεψε τους Αμερικανούς για τη στενομυαλιά τους και είχε δίκιο. Οι δηλώσεις του είχαν ασφαλώς ευχαριστήσει τον Φιντέλ Κάστρο που ένιωσε δικαιωμένος για την πολιτική του έναντι των αιωνίων εχθρών. Μερικοί από τους φανατικούς Κουβανούς εξόριστους στο Μαϊάμι έσπευσαν τότε να χαρακτηρίσουν τον Φερέρ φερέφωνο του καθεστώτος. Παραβλέποντας το γεγονός ότι αυτό το ίδιο καθεστώς έκρινε επί 35 χρόνια «αντεπαναστατική» τη μουσική του Ιμπραήμ Φερέρ και των εκατοντάδων άλλων μουσικών που μεσουρανούσαν στην Κούβα τις δεκαετίες του 1940 και του 1950. Η μουσική τους χαρακτηρίστηκε μουσική των πορνείων και των καζίνο της Αβάνας του Μπατίστα, πριν από την κομμουνιστική επανάσταση των γενειοφόρων του Κάστρο, το 1959. Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες οι δίσκοι του Φερέρ σκονίζονταν στα ντουλάπια της κρατικής δισκογραφικής εταιρείας Egrem της Κούβας, χωρίς κανείς να τολμήσει να τους παίξει.
Το 1996 ο Κάστρο δεν μπορούσε πλέον να αναχαιτίσει την αγάπη του παγκόσμιου κοινού για μουσικούς όπως ο Φερέρ. Και ας οφείλονταν ώς ένα βαθμό στο όραμα ενός «γκρίνγκο». Ο lider maximo, ο «υπέρτατος ηγέτης», χρειαζόταν τα δολάρια και τη δημοσιότητα που απολάμβανε η Κούβα η οποία γινόταν ξανά αγαπητός τόπος προορισμού για εκατομμύρια Δυτικούς τουρίστες. Το «άνοιγμα» του νησιού στον έξω κόσμο πλην ασφαλώς των ΗΠΑ, ήταν απαραίτητο, έπειτα από δεκαετίες κομμουνιστικής απομόνωσης στο πλευρό του μεγάλου σοβιετικού αδελφού. Την περασμένη εβδομάδα ο Κάστρο αποφάσισε ότι το νησί δεν χρειάζεται πια τόσους τουρίστες. Παρότι ο τουρισμός είναι η σημαντικότερη βιομηχανία της χώρας. Παρότι οι ξένοι επισκέπτες αφήνουν στην Κούβα περί τα 2,5 δισ. δολάρια σε ακαθάριστα έσοδα ετησίως. Ο Φιντέλ αποφάσισε ότι τα κρουαζιερόπλοια δεν είναι πια ευπρόσδεκτα στην Κούβα. Γιατί βρωμίζουν με σκουπίδια τα λιμάνια της, γιατί μένουν λίγες μόνο ώρες στο νησί χωρίς να τονώνουν επί της ουσίας την τουριστική βιομηχανία. Παράλληλα με τον διωγμό των κρουαζιερόπλοιων, ο Κάστρο προσφέρθηκε να στείλει στους χιλιάδες πληγέντες από τον τυφώνα Κατρίνα στις ΗΠΑ, 1.100 γιατρούς και 26 τόνους φαρμακευτικό υλικό. Ευγενής χειρονομία που είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα βρει ανταπόκριση. Μακάρι ο Κομαντάντε να έδειχνε την ίδια ευαισθησία και για τους Κουβανούς. Και να μην τους στερούσε την κύρια πηγή των εσόδων τους.