Με την αιώνια πίπα του και το χαρακτηριστικό παχύ μουστάκι που του χάρισε το προσωνύμιο «Αστερίξ των αγροτών», ο Ζοζέ Μποβέ δεν είναι ο τύπος που εύκολα θα φανταζόταν κανείς στον ρόλο του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Οι εικόνες που τον έκαναν διεθνώς γνωστό, ως σύμβολο αντίστασης του ανυπότακτου «γαλατικού χωριού» στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, τον θέλουν με σφιγμένη γροθιά στο Σιάτλ εναντίον των «τροφών-Φρανκενστάιν», έξω από ένα κατεστραμμένο ταχυφαγείο «Μακ Ντόναλντς», στο εδώλιο του κατηγορουμένου για φθορά ξένης περιουσίας ή και πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Ωστόσο, το ενδεχόμενο να κατέβει ο ιδρυτής της «Ομοσπονδίας Αγροτών» ως επικεφαλής της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις προεδρικές εκλογές του 2007, ψιθυρίζεται έντονα, το τελευταίο διάστημα, στη Γαλλία. Τροφή σ’ αυτήν τη σεναριολογία έδωσε ανεπίσημη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη του Φωτός την περασμένη Δευτέρα με τη συμμετοχή συνδικαλιστών, ακτιβιστών και διανοουμένων. Αντικείμενό της: H κοινή κάθοδος της «Αριστεράς του όχι» (δηλαδή των δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στο Ευρωσύνταγμα κατά το δημοψήφισμα της 29ης Μαΐου) στην αναμέτρηση των προεδρικών εκλογών. Το όνομα του Μποβέ, μιας ευρύτατα αναγνωρίσιμης προσωπικότητας, χωρίς ιδιαίτερες κομματικές δεσμεύσεις, ήταν το πρώτο που έπεσε στο τραπέζι.
Ενωτικό πνεύμα
Οι συζητήσεις για ένα κοινό ψηφοδέλτιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς άρχισαν ήδη την επαύριο των προεδρικών εκλογών του 2002, όταν οι δύο υποψήφιοι της παραδοσιακά περιθωριακής, τροτσκιστικής Αριστεράς απέσπασαν το σχεδόν απίστευτο 10,5%.
Αλλά αυτό που έδωσε φτερά στα πόδια της πέραν των Σοσιαλιστών Αριστεράς ήταν το δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα, όπου το «όχι» επικράτησε με ποσοστό 55% παρά την τοποθέτηση των δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών υπέρ του «ναι». Ρόλο καταλύτη σ’ αυτήν την εξέλιξη έπαιξαν οι «τοπικές επιτροπές» υπέρ του «όχι», που σφυρηλάτησαν ένα ενωτικό πνεύμα μεταξύ πολύ διαφορετικών τάσεων της Αριστεράς – ενός χώρου που, όχι μόνο στη Γαλλία, μαστίζεται παραδοσιακά από πολύ σκληρούς «εμφυλίους πολέμους».
Η πίεση της λαϊκής βάσης καθιστά δύσκολο, για τις κομματικές ηγεσίες, να επιμένουν στις παραδοσιακές αγκυλώσεις τους. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι νεοτροτσκιστές της «Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας», λυσσαλέοι ιδεολογικοί αντίπαλοι στο πρόσφατο παρελθόν, συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις για κοινή εκλογική κάθοδο. Αμφότεροι οι πολιτικοί σχηματισμοί δεν αποκλείουν την υποψηφιότητα Μποβέ, αν και προειδοποιούν ότι δεν θα έπρεπε «να μπει το κάρο πίσω από το άλογο»: Εκείνο που προέχει, εξηγούν, δεν είναι το πρόσωπο που θα ηγηθεί του ψηφοδελτίου, αλλά το πολιτικό του πρόγραμμα. Και μια καθαρή θέση για το θέμα της διακυβέρνησης – πιο απλά, αν η ριζοσπαστική Αριστερά θα συνεργαστεί στο μέλλον με τους Σοσιαλιστές στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης της «πλουραλιστικής Αριστεράς» ή αν τοποθετηθεί στον ρόλο της δομικής αντιπολίτευσης.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι αν ο Μποβέ κατεβεί ως υποψήφιος των δύο αυτών κομμάτων, θα συγκεντρώσει ποσοστό της τάξης του 10%. Ενθαρρυντικό, αλλά όχι και ενθουσιαστικό. Το μεγάλο στοίχημα για τον Μποβέ είναι αν καταφέρει να υπερβεί τα στενά όρια των οργανωμένων πολιτικών χώρων, αντλώντας δυνάμεις από δύο μεγάλες, κοινωνικές δεξαμενές: Τη νεολαία, που δυσπιστεί απέναντι στα παραδοσιακά κόμματα και το ετερόκλητο ρεύμα κατά της παγκοσμιοποίησης.
Η μεγάλη δυσκολία, εν προκειμένω, είναι λιγότερο ζήτημα συγκεκριμένων προγραμματικών θέσεων και περισσότερο ζήτημα πολιτικής κουλτούρας: Αλλεργικοί απέναντι στις κλειστές ιδεολογίες και τους «επαγγελματίες πολιτικούς», οι νέοι και οι ακτιβιστές κατά της παγκοσμιοποίησης έχουν διαμορφώσει, σε μεγάλο βαθμό, κουλτούρα «άμεσης δράσης» και ενστικτώδους καχυποψίας απέναντι στους πολιτικούς που επιδιώκουν «να καπελώσουν το κίνημα».
Πρέπει να πείσει
Ο ίδιος ο Μποβέ, με τον θορυβώδη ακτιβισμό του, αναδείχθηκε σε μαθητή του Ιρλανδού Τζον Χολογουέι, ενός εκ των ιδεολογικών «γκουρού» των νέων κινημάτων, συγγραφέα του πολύκροτου βιβλίου «N’ αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία». Συμπαθής για πολλούς, καιροσκόπος για άλλους, ο Μποβέ θα χρειαστεί όλη την επιδεξιότητά του για να πείσει ότι η κάθοδος στις προεδρικές εκλογές έχει περισσότερο σχέση με την αλλαγή του κόσμου παρά με τη νομή της εξουσίας.
Στην αντεπίθεση περνάει ο Σαρκοζί
ΠΑΡΙΣΙ. Ενώ ο Γάλλος πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν προήδρευε του υπουργικού συμβουλίου την Τετάρτη, αντικαθιστώντας τον ασθενή πρόεδρο Ζακ Σιράκ, ο μεγάλος του εσωκομματικός αντίπαλος και υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί εκμεταλλεύτηκε την περίσταση για να ασκήσει σκληρή κριτική στον πρωθυπουργό. Βουλευτές, που πρόσκεινται στον Σαρκοζί, τόνιζαν ότι οι θριαμβολογίες του πρωθυπουργού για τις πρώτες 100 ημέρες του δεν αποτελούν παρά επικοινωνιακό τέχνασμα, με στόχο την προσωπική προβολή του ντε Βιλπέν. Τις θέσεις του για «ρήξη» με το δύσκαμπτο παρελθόν του γκολισμού παρουσίασε ο Σαρκοζί, καθώς αναζητεί εσωκομματικά ερείσματα για την βέβαιη υποψηφιότητά του για το χρίσμα των προεδρικών εκλογών του 2007.AFP