O Λάρι Μπράντσαου και η Λόρι Μπεθ Σλόνσκι, νοσηλευτές από το Σαν Φρανσίσκο, βρίσκονταν στη Νέα Ορλεάνη για ένα συνέδριο. Οταν ο τυφώνας πλησίασε, ακολούθησαν τις οδηγίες των αρχών για «κάθετη εκκένωση», δηλαδή ανέβηκαν στο πολυώροφο ξενοδοχείο τους, στο λόφο της γαλλικής συνοικίας, που γλίτωσε, όπως αναμενόταν, από τις πλημμύρες. Από την ειδησεογραφική ιστοσελίδα του αμερικανικού EKAB, την www.emsnetwork.org, μεταφέρουμε, χωρίς σχόλια, απόσπασμα όσων διηγούνται για τον αποκλεισμό τους στην πόλη.
«Δύο ημέρες μετά τον τυφώνα, τα γαλακτοκομικά άρχιζαν να χαλάνε στη βιτρίνα του κλειστού Walgreens. H βοήθεια που διαρκώς μας υπόσχονταν δεν ήρθε και οι βιτρίνες υπέκυψαν στις λεηλασίες. Υπήρχε εναλλακτική λύση. Αντί να παίζουν επί ώρες τη γάτα και το ποντίκι, οι αστυνομικοί θα μπορούσαν να σπάσουν το παραθυράκι και να μοιράσουν τους ξηρούς καρπούς, τους χυμούς και το εμφιαλωμένο νερό με οργανωμένο τρόπο.
Είχαμε απομείνει περίπου 500 στη γαλλική συνοικία. Αποφασίσαμε ότι κανείς δεν θα ερχόταν να μας σώσει και ότι έπρεπε να δράσουμε μόνοι μας. Βάλαμε κάτω τα χρήματά μας και μαζέψαμε 25.000 δολάρια, αρκετά για να ναυλώσουμε δέκα λεωφορεία.
Οσοι δεν είχαν χρήματα, τους πλήρωναν το εισιτήριο οι άλλοι. Περιμέναμε τα λεωφορεία 48 ώρες, τις δώδεκα τελευταίες έξω, με λιγοστό νερό και τρόφιμα. Ομως τα λεωφορεία δεν ήρθαν ποτέ. Αργότερα μάθαμε ότι με το που έφθασαν στα όρια της πόλης, τα επέταξε ο στρατός.
Την τέταρτη ημέρα τα ξενοδοχεία δεν είχαν νερό, οι τουαλέτες ήταν επικίνδυνα ανθυγιεινές και οι ξενοδόχοι μας πέταξαν όλους έξω. Είπαν ότι οι «αξιωματούχοι» τους είχαν ενημερώσει ότι πρέπει να πάμε στο συνεδριακό κέντρο όπου υποτίθεται ότι θα έρχονταν άλλα λεωφορεία. Μπαίνοντας στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε την εθνοφρουρά, που μας είπε ότι ούτε το συνεδριακό κέντρο ούτε το αθλητικό κέντρο δέχονταν άλλο κόσμο. Το πού να πάμε, μας είπαν ήταν δικό μας πρόβλημα. Και όχι, δεν είχαν νερό να μας δώσουν.
Περπατήσαμε ώς το αστυνομικό τμήμα στην Κανάλ Στριτ και μας είπαν το ίδιο. Κάναμε μια συνέλευση για να αποφασίσουμε τι θα απογίνουμε. Συμφωνήσαμε να κατασκηνώσουμε εκεί, ώστε να μας βλέπουν οι δημοσιογράφοι και να ντρέπονται οι αστυνομικοί. Αμέσως, ο διοικητής βγήκε και μας είπε να περπατήσουμε ώς τον αυτοκινητόδρομο και να πάρουμε τα λεωφορεία που περίμεναν στη γέφυρα. «Σας ορκίζομαι ότι τα λεωφορεία είναι εκεί», είπε.
Σηκωθήκαμε με μεγάλο ενθουσιασμό. Περάσαμε μπροστά από το συνεδριακό κέντρο όπου ο αριθμός μας διπλασιάστηκε ξανά και ξανά. Καροτσάκια με μωρά έρχονταν μαζί μας, άνθρωποι με δεκανίκια, ηλικιωμένοι με πι, ανάπηροι σε καρέκλες. Περπατήσαμε 2 – 3 μίλια, ανεβήκαμε την πλαγιά. Πριν καν φθάσουμε στους αστυνομικούς που μπλόκαραν την είσοδο της γέφυρας, άρχισαν να πυροβολούν πάνω από τα κεφάλια μας. Λεωφορεία δεν υπήρχαν. Μας είπαν ότι απαγορευόταν να διασχίσουμε τη γέφυρα γιατί, όπως είπαν, η Δυτική Οχθη του Μισισιπή δεν ήταν Νέα Ορλεάνη και δεν ήθελαν «αθλητικά κέντρα» στην πόλη τους. Εννοούσαν ότι αν είσαι φτωχός και μαύρος δεν περνάς. Μόνο όσοι είχαν αυτοκίνητα επιτρεπόταν να φύγουν.
Εβρεχε και αναζητήσαμε στέγη κάτω από τον ανισόπεδο κόμβο. Κάποιος έκλεψε ένα φορτηγάκι με νερό και το έφερε, ενώ βρήκαμε και μερίδες φαγητού, που είχαν πέσει από ένα φορτηγό του στρατού. Οσοι περνούσαν μας έβλεπαν και από το ραδιόφωνο μάθαμε ότι οι αρχές υποσχέθηκαν να μας «φροντίσουν». Δυστυχώς το έκαναν. Καθώς βράδιαζε, ήρθε ο σερίφης της Γκρέτνα και με την απειλή του όπλου μας είπε να τσακιστούμε να φύγουμε. Το ελικόπτερο, με τον αέρα από τον έλικά του, κατέστρεψε τα παραπήγματά μας και καθώς τρέχαμε προς όλες τις κατευθύνσεις, ο σερίφης φόρτωσε τα τρόφιμα και το νερό μας στο φορτηγάκι του».