Καυγάς μεταξύ των Γερμανών συγγραφέων έχει ξεσπάσει εν όψει των εκλογών της Κυριακής. Εξοργισμένος ο Γκίντερ Γκρας κάλεσε πρόσφατα όλους τους προοδευτικούς λογοτέχνες να συσπειρωθούν γύρω από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ για να πετύχουν την επανεκλογή του, προειδοποιώντας όσους αλληθωρίσουν προς τα Αριστερά, ειδικότερα προς το Αριστερό Κόμμα, ότι ουσιαστικά ενισχύουν την εκλογική νίκη των συντηρητικών. Λίστες με λογοτέχνες, οι οποίοι υποστηρίζουν τον κυβερνώντα συνασπισμό, απηχούν την πόλωση, που έχει πυροδοτήσει η κρισιμότητα της επικείμενης αναμέτρησης. Αίφνης έπειτα από αρκετά χρόνια αδράνειας και ουσιαστικής αποχής από την πολιτική επικαιρότητα, οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας κινητοποιούνται μπροστά στη διαφαινόμενη επικράτηση των κεντροδεξιών δυνάμεων.
Οι μέθοδοι αφύπνισης των διανοουμένων είναι εξόχως παρωχημένες (στρογγυλά τραπέζια, συλλογή υπογραφών κ.λπ.) και επαναφέρουν για μία ακόμη φορά το ερώτημα κατά πόσον οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς θα πρέπει να αποφεύγουν να εκφράζουν ανοιχτά τις κομματικές τους προτιμήσεις ή αν θα πρέπει να περιορίζουν σε ιδιωτικούς κύκλους τις πολιτικές συζητήσεις. Η έλευση της Δεξιάς μετά τη σοσιαλδημοκρατική 7ετία μπορεί να τρομοκρατεί τους βετεράνους του χώρου (όπως ο Γκίντερ Γκρας, ο Κλάους Στεκ και άλλοι Γερμανοί λογοτέχνες) όχι όμως και τη νεότερη γενιά, που μοιάζει να μη συγκινείται από τις εξαγγελίες της Αγκέλα Μέρκελ για «μεταρρυθμίσεις» -βλέπε αντιλαϊκά μέτρα- στη φορολογία, τις συντάξεις και την περίθαλψη. Οι νεότεροι πιθανότατα πιστεύουν ότι όπως το κοινωνικό κράτος δεινοπάθησε επί καγκελαρίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, άλλο τόσο θα υποφέρει και επί της διαδόχου του.
Σύμφωνα με χθεσινό άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung, αντίστοιχη πρωτοβουλία εκ μέρους των δεξιών διανοουμένων δεν υπάρχει. Οντως η Αριστερά παραδοσιακά είχε βαθιά ερείσματα στους επονομαζόμενους «κουλτουριάρηδες» – και στην Ελλάδα. Παλιά, στα αυτοσχέδια γκάλοπ, που γίνονταν στα μπαράκια-στέκια τέτοιου είδους αθηναϊκών κύκλων, το ΚΚΕ εσωτερικού θα μπορούσε να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ο πολιτικός σχηματισμός μπορεί να μην ήταν το κόμμα του λαού, που φιλοδοξούσε να είναι, ήταν όμως αναμφισβήτητα το κόμμα του «Βρούτου», του ομώνυμου εστιατορίου των Εξαρχείων. Αργότερα, σε μία από τις καθιερωμένες εκδηλώσεις για τους «πνευματικούς ανθρώπους» (αν και υπήρχαν αρκετοί άμυαλοι ανάμεσά τους) ο Κώστας Σημίτης είχε πετύχει να συγκεντρώσει την αφρόκρεμα της αθηναϊκής ιντελιγκέντσιας, από τον καθηγητή, Κωνσταντίνο Τσουκαλά μέχρι τη Βάνα Μπάρμπα. Στο αντίστοιχο γκαλά, λίγα χρόνια αργότερα, ο Κώστας Καραμανλής είχε μεν να παρουσιάσει φτωχή συγκομιδή καλλιτεχνών, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να κερδίσει στις εκλογές.
Στη Γερμανία, οι συγγραφείς διαμαρτύρονται για τον έμμεσο εκβιασμό των σοσιαλδημοκρατών: «Θέλουμε να συντρώγουμε με τον καγκελάριο και να ανταλλάσσουμε απόψεις μαζί του, αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε ανοιχτή δήλωση υπέρ του». Ισως την πιο εύστοχη εξήγηση για την απροθυμία στράτευσης των σημερινών διανοουμένων δίνει ένας εκπρόσωπος της νέας γενιάς λογοτεχνών στη Γερμανία: «Ανήκω σε μία γενιά, πολιτικά παράλυτη, που γαλουχήθηκε με τα ιδεώδη του ’68 και η οποία ήρθε στον κόσμο με μία συγκεκριμένη αποστολή: ταχθείτε υπέρ των αδυνάτων, των θυμάτων, εναντίον του φασισμού κ.λπ. Πολλοί ανέπτυξαν βαριά αλλεργία εναντίον όλων αυτών των οδηγιών».