Μέχρι σήμερα η κρίση στο Ιράκ δεν εξελίχθηκε σε πανωλεθρία για τις ΗΠΑ γιατί η πολιτική ηγεσία τους κατάφερε να εξασφαλίσει τη συνεργασία των Ιρανών κληρικών. Είναι γεγονός ότι η εξωτερική πολιτική του Ιράν διαμορφώνεται πάντα με βάση τα συμφέροντα του θρησκευτικού κράτους και όχι σύμφωνα με μια αντιιμπεριαλιστική πολιτική. Μάλιστα, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κληρικών είχε παλαιότερα οδηγήσει στην άμεση συνεργασία του Ιράν με τις ΗΠΑ κατά τις περιόδους των κρίσεων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν – Ιράκ, οι Ιρανοί κληρικοί αποφάσισαν χωρίς δισταγμό να αγοράσουν όπλα από το Ισραήλ για να αντιμετωπίσουν τους Ιρακινούς, ενώ με αφορμή την εισβολή στο Ιράκ το θρησκευτικό καθεστώς του Ιράν υποστήριξε τους Αμερικανούς και τους Αγγλους, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κέρδιζε τη συμμαχία τους για τη συνέχιση του πυρηνικού του προγράμματος. Σήμερα η κυβέρνηση Μπους εμφανίζεται αποφασισμένη να διακόψει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είτε μόνη της είτε με την αρωγή της ισραηλινής ηγεσίας. Ομως, για ποιο λόγο η Ουάσιγκτον δημιούργησε μια νέα κρίση με αφορμή το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ιράν; H υποκρισία του Μπους, του Μπλερ, του Σιράκ και του Ολμερτ είναι φανερή αφού τα κράτη τους είναι εξοπλισμένα με πυρηνικά όπλα. Εφόσον, λοιπόν, τα συγκεκριμένα κράτη είναι σε θέση να διαθέτουν πυρηνικά γιατί η Τεχεράνη να μην μπορεί; Το Ιράν όχι μόνο αντιμετωπίζεται εχθρικά από κράτη με πυρηνική δύναμη, όπως η Ινδία, το Πακιστάν, η Ρωσία, η Κίνα και το Ισραήλ, αλλά επιπλέον είναι περικυκλωμένο από τις αμερικανικές βάσεις που βρίσκονται στο Κατάρ, στο Ιράκ, στην Τουρκία, στο Ουζμπεκιστάν και στο Αφγανιστάν.
Ιστορικά το Ιράν είχε κάθε λόγο να αντιμετωπίζει με φόβο κάθε εξωτερική απειλή γιατί το 1953 η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας ανετράπη με τη συμβολή της αγγλικής και της αμερικανικής ηγεσίας, ενώ από το 1980 μέχρι το 1988, την περίοδο δηλαδή του πολέμου του Ιράν με το Ιράκ, οι δυτικές δυνάμεις τάχθηκαν στο πλευρό του Σαντάμ Χουσεΐν και προκάλεσαν μεγάλα πλήγματα στη χώρα, όπως την καταστροφή του στόλου της και την κατάρριψη ενός επιβατικού αεροπλάνου.
Ο σύγχρονος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα για το θρησκευτικό καθεστώς του Ιράν. Οι τιμές του πετρελαίου έχουν εκτοξευθεί, ενώ τα εχθρικά καθεστώτα της Καμπούλ και της Βαγδάτης έχουν πλέον καταρριφθεί. Ωστόσο, οι κοινωνικές συγκρούσεις στο Ιράν συνεχίζονται, τα σιιτικά κόμματα αποκτούν εξουσία στο Ιράκ, ενώ οι ΗΠΑ επιχειρούν να εδραιωθούν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Επομένως, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αποτελεί ένα μέσο άμυνας για τη χώρα και είναι γνωστό ότι πραγματοποιήθηκε και με την τεχνολογική συμβολή των ΗΠΑ. Από την αρχή το Ιράν, όπως, άλλωστε, και η Γερμανία, η Ολλανδία και η Ιαπωνία, ήθελε να ολοκληρώσει το πρόγραμμά του, προχωρώντας στον εμπλουτισμού ουρανίου, αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το Ιράν είναι πιο κοντά στην ολοκλήρωση του πυρηνικού του προγράμματος σήμερα συγκριτικά με το στάδιο που βρισκόταν τον Σεπτέμβρη του 2002, όταν ο Μπλερ και ο Μπους ανακοίνωναν σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η Βαγδάτη αποτελούσε μια παγκόσμια πυρηνική απειλή. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις παρουσιάζονται σήμερα να ανταγωνίζονται για να αποδείξουν την αλληλεγγύη τους στις ΗΠΑ, κάτι που δεν συνέβη με την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ.
Ωστόσο, το πυρηνικό οπλοστάσιο δεν είναι το μόνο θέμα που απασχολεί τον πρόεδρο Αχμαντινετζάντ, που καλείται να αντιμετωπίσει όλους εκείνους τους άνεργους νέους που απαιτούν μια πολιτική εθνικής ανάπτυξης, την οποία δεν προωθεί ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά ούτε ο ισλαμικός φανατισμός. Ομως, το πυρηνικό πρόγραμμα μονοπωλεί το ενδιαφέρον των Δυτικών. Στο πλαίσιο αυτό, η γερουσιαστής Χίλαρι Κλίντον ζήτησε από τη Ρωσία και την Κίνα να συμφωνήσουν στην επιβολή κυρώσεων στο Ισλάμ, ενώ ο πρόεδρος Σιράκ δήλωσε ότι η Γαλλία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την πυρηνική της δύναμη εναντίον ενός «κακοποιού κράτους» όπως το Ιράν.
Ισως οι δηλώσεις αυτές να αποτελούν θεαματική επίδειξη δύναμης, προκειμένου η Τεχεράνη να υποχωρήσει, όμως δεν φαίνεται ότι οι δηλώσεις αυτές θα επιφέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Τελικά η Δύση θα εμπλακεί σε ένα νέο πόλεμο; Αν ναι, τότε οι μάχες ίσως επεκταθούν από τον Τίγρη μέχρι τη λίμνη της Αράλης και χωρίς κανείς να μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχή έκβασή τους.