Συναντήσαμε τον Αλεξ Καλλίνικος, από τους πρωταγωνιστές του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης και εκπρόσωπο της κίνησης Globalise Resistance, στον χώρο του Φόρουμ. «Ολα δείχνουν ότι είναι ένα επιτυχημένο Φόρουμ», τόνισε ο Βρετανός ακτιβιστής, υπογραμμίζοντας την παρουσία πολύ νέου κόσμου και μεγάλης συμμετοχής από την Τουρκία.
– Είναι ίσως η πρώτη φορά που η πορεία του Κοινωνικού Φόρουμ κατευθύνεται στην αμερικανική πρεσβεία. Τι μήνυμα εκπέμπει αυτή η κίνηση;
– H παγκόσμια κατάσταση καθορίζεται από τον συνδυασμό του συνεχιζόμενου πολέμου στο Ιράκ και την επερχόμενη επίθεση στο Ιράν. H διαδήλωση του Φόρουμ αποτελεί ένα σαφέστατο μήνυμα προς τις ΗΠΑ ότι πρέπει να αποχωρήσουν από το Ιράκ και να μην επιτεθούν στο Ιράν.
– Πιστεύετε στα αλήθεια ότι η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται να επιτεθεί στο Ιράν ή απλώς πρόκειται για μια διπλωματική πίεση;
– Μια αμερικανική επίθεση στο Ιράν μοιάζει παράλογη. Αρκετοί Αμερικανοί αναλυτές, όπως ο Μπρεζίνσκι, το σημειώνουν. Το πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι έλεγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα και πριν από την επίθεση στο Ιράκ. Πιστεύω λοιπόν ότι πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά υπόψη το ενδεχόμενο πολεμικής δράσης εναντίον του Ιράν.
– Πολλοί υποστηρίζουν ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης έχει αποδυναμωθεί. Δεν βλέπουμε για παράδειγμα τις μεγάλες διαδηλώσεις έξω από τις συνόδους του G8, κ.λπ. Ποια είναι η γνώμη σας;
– Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα μεγάλο λάθος. Δεν μπορούμε να ταυτίζουμε το κίνημα με μία μόνο μορφή δράσης, τις διαδηλώσεις έξω από τις συνόδους. Εξάλλου, κάτι τέτοιο έγινε δύσκολο, καθώς συνήθως τις κρύβουν σε απομακρυσμένα μέρη. Θεωρώ όμως πολύ ουσιαστικές επιτυχίες το τεράστιο κίνημα στη Γαλλία, που επέβαλε την απόσυρση του νόμου για την Πρώτη Πρόσληψη, και στη Βολιβία, όπου εθνικοποιήθηκε το φυσικό αέριο, κάτω από την πίεση του λαού.
Οι αδυναμίες του κινήματος
– Πρόκειται όμως για «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης» ή για εκφράσεις εθνικών κινημάτων;
– Είναι αλήθεια ότι ο κοινωνικός αγώνας εδράζεται ισχυρότατα στο εθνικό επίπεδο, καθώς οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι οι αποφάσεις των εθνικών κυβερνήσεων καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή τους. Αλλά εάν δούμε, για παράδειγμα, τις διαδηλώσεις στη Γαλλία θα παρατηρήσουμε ότι η ισχυρή τάση αυτοοργάνωσης, η «γλώσσα» του κινήματος, έχουν επηρεαστεί πολύ από το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Στη Βολιβία επίσης η πολιτική του Μοράλες εντάσσεται σε μια λατινοαμερικανική κίνηση, σε μια αντίληψη ότι ολόκληρη η ήπειρος μπορεί να σταθεί ενάντια στις ΗΠΑ και τον νεοφιλελευθερισμό. O Μοράλες έχει δύο εναλλακτικές: τον δρόμο του Τσάβες ή του Λούλα. Και απ’ ό,τι φαίνεται διαλέγει τον πρώτο.
– Ποια θα ξεχωρίζατε ως μεγαλύτερη αδυναμία του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης σήμερα;
– Το γεγονός ότι συχνά μπαίνουμε στο δίλημμα: θα παλέψουμε ενάντια στον πόλεμο ή ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Δεν έχει καταφέρει ακόμα ολόκληρο το κίνημα να ενοποιήσει τη δράση του, αφού οι αιτίες που προκαλούν τον πόλεμο και την επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα είναι η ίδια, βρίσκεται στο σύστημα. Αυτός είναι ο εχθρός μας.