Ο Ταρίκ Αλι, Βρετανός διανοούμενος πακιστανικής καταγωγής, εκφράζει την απαισιοδοξία του για την Παλαιστίνη, τις ελπίδες του για το Ιράκ και τη δυσπιστία του για τις πολεμικές απειλές κατά της Τεχεράνης.
– Πιστεύετε ότι όσοι εναντιώνονται στις πιέσεις κατά του Ιράν κατηγορούνται ως φίλα προσκείμενοι στους μουλάδες;
– Είναι τρελό. Η κρίση είναι κατασκευασμένη. Βασικά οι ΗΠΑ θέλουν να έχουν πυρηνική τεχνολογία μόνον οι σύμμαχοί τους. Εάν στην Τεχεράνη κυβερνούσαν φιλοαμερικανοί μουλάδες, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα μαζί τους, θα συνέχιζαν το πυρηνικό τους πρόγραμμα κανονικά. Ομως, μια επίθεση κατά του Ιράν θα με εξέπληττε πάρα πολύ. Θα ήταν πολύ ανορθολογική απόφαση. Οι Ιρανοί θα έδιναν αμέσως το σύνθημα στους σιίτες του Ιράκ και του Αφγανιστάν να ξεσηκωθούν και έτσι οι Αμερικανοί θα βρίσκονταν μπροστά σε ένα πολεμικό μέτωπο από τον Τίγρη ως τον Ωξο. Στο Ιράν επικρατεί πολύ έντονη κοινωνική αναταραχή, το ζήτημα των πυρηνικών είναι το μόνο που τους ενώνει. Κατά βάθος πιστεύω ότι είναι πολύ ευγνώμονες στους Αμερικανούς.
– Το Ισραήλ καθορίζει μονομερώς τα σύνορά του, σχεδιάζει να αποσύρει κάποιους εποίκους, ενώ οι Παλαιστίνιοι σε γενικές γραμμές δεν αντιδρούν. Μήπως τελικά το Μεσανατολικό λύθηκε;
– Η κατάσταση είναι κρίσιμη και πολύ δυσάρεστη. Οι Παλαιστίνιοι δεν θα αποκτήσουν ποτέ μια κρατική οντότητα που να είναι, έστω κατ’ ελάχιστο, δίκαιη ή βιώσιμη. Το λεγόμενο κράτος τους θα είναι ένα σύνολο από μεγάλα και απολύτως εξαρτημένα γκέτο. Εγώ θα τους πρότεινα να κάνουν κάτι θεαματικό. Να πουν ότι, αφού δεν μας δίνετε κανονικό κράτος, διαλύουμε την Παλαιστινιακή Αρχή, τερματίζουμε τον παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και γινόμαστε όλοι πολίτες του κράτους του Ισραήλ. Τότε οι όροι του παιχνιδιού θα άλλαζαν ριζικά, ο αγώνας τους θα γινόταν με πολιτικούς όρους.
– Ποιες είναι οι προβλέψεις σας για το Ιράκ;
– Η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Δίνω στους Αμερικανούς 3-4 χρόνια το μέγιστο. Δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις, η κατάσταση γίνεται δυσβάστακτη. Ή θα πρέπει να φύγουν ή να σκοτώσουν εκατομμύρια Ιρακινούς. Βλέπουμε ότι υπάρχουν μεγάλες διαφωνίες και στο εσωτερικό του αμερικανικού στρατού, το κίνημα υπέρ της αποχώρησης από το Ιράκ έχει υποστήριξη από απροσδόκητες μεριές. Η λύση για το Ιράκ είναι η άμεση και πλήρης αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής. Δεν νομίζω ότι αυτό θα οδηγήσει σε εμφύλια σφαγή, οι διάφορες εθνότητες στο Ιράκ τα είχαν βρει μεταξύ τους στο παρελθόν και θα τα ξαναβρούν.
– Παγκοσμίως, σε ποια κινήματα εναποθέτετε τις ελπίδες σας;
– Οσα γίνονται στη Λατινική Αμερική αποτελούν μεγάλη πηγή έμπνευσης. Στις ΗΠΑ βλέπουμε επίσης ότι το αντιπολεμικό κίνημα αποκαθιστά την επαφή του με τις μάζες του πληθυσμού, την προηγούμενη εβδομάδα διαδήλωσαν στη Νέα Υόρκη 300.000 άτομα κατά του πολέμου, διαδήλωση που, παρεμπιπτόντως, αγνοήθηκε εντελώς από την εφημερίδα της πόλης, τους Νιου Γιορκ Τάιμς. Στην Ευρώπη δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικό κίνημα. Αυτό που έγινε στη Γαλλία ήταν σημαντικό, αλλά αποτελούσε αμυντική κίνηση, όχι κίνημα με εναλλακτικές προτάσεις. Για να υπάρξει κίνημα στην Ευρώπη πρέπει να ξεσπάσει κάποια μεγάλη κρίση που θα οδηγήσει στην κατάρρευση των παραδοσιακών αριστερών και κεντροαριστερών κομμάτων.