Μία νέα μέθοδο πρόβλεψης σεισμών πιστεύουν ότι βρήκαν Αμερικανοί και Ινδοί ερευνητές, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι αυξάνονται οι συγκεντρώσεις χλωροφύλλης στα νερά κοντά στις ακτές πριν από κάθε σεισμό. H αύξηση, όμως, της χρωστικής οφείλεται στην αύξηση των αποικιών πλαγκτόν, που χρησιμοποιούν τη χλωροφύλλη για να μετατρέψουν την ηλιακή ενέργεια σε χημική διά της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης. H μικτή επιστημονική ομάδα ανέλυσε δεδομένα τα οποία είχαν συλλέξει με δορυφόρο και αφορούσαν παράκτιες περιοχές που βρίσκονταν κοντά στο επίκεντρο τεσσάρων ισχυρών σεισμικών δονήσεων. H μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Advances in Space Reserch.
H στενή παρακολούθηση των διακυμάνσεων της συγκέντρωσης χλωροφύλλης παράσχει σημαντικές ενδείξεις για τον επερχόμενο σεισμό. Οι συντάκτες της μελέτης υποστηρίζουν ότι η χλωροφύλλη αυξάνεται εξαιτίας της απελευθέρωσης θερμικής ενέργειας που προηγείται κάθε σεισμού. Αυτή προκαλεί αύξηση της θερμοκρασίας των επιφανειακών υδάτων της θάλασσας και της εξάτμισης. Ταυτόχρονα το πιο κρύο και γεμάτο θρεπτικά συστατικά νερό μεταφέρεται από το μεγαλύτερο θαλάσσιο βάθος κοντύτερα στην επιφάνεια. Ετσι αυξάνεται το φυτοπλαγκτόν και δημιουργεί αποικίες που εμείς βλέπουμε ως αύξηση της χλωροφύλλης.
Η μετακύλιση των τεκτονικών πλακών στην ουσία εξισορροπεί τη θερμοκρασία στην ξηρά με αυτήν των θαλασσίων υδάτων, δημιουργώντας τις συνθήκες για αύξηση του πλαγκτόν. Εφόσον το επίκεντρο του σεισμού βρίσκεται πολύ κοντά στην ακτή οι αυξημένες συγκεντρώσεις της χλωροφύλλης είναι ορατές.
Οι ερευνητές εφάρμοσαν τη μελέτη σε τέσσερις πρόσφατους σεισμούς: στο Γιουγκαράτ (2001), στην Αλγερία (2002) τις νήσους Ανταμαν (2002) και στο Μπαμ του Ιράν (2003). Κάνοντας χρήση δορυφορικών εικόνων και μετρήσεων θερμοκρασίας των επιφανειακών υδάτων διαπίστωσαν σαφή σχέση ανάμεσα στην κατακόρυφη αύξηση της χλωροφύλλης και τον χρόνο τέλεσης ενός μεγάλου σεισμού. Το πόσο χρόνο πριν από το σεισμό είναι δυνατόν να διαπιστωθεί η αύξηση του πλαγκτόν εξαρτάται από το βάθος του ωκεανού στο σημείο και η εγγύτητά του στο επίκεντρο του σεισμού, αν και θεωρείται μείζονος σημασίας ο δεύτερος παράγοντας.