Ακριβώς πριν από 30 χρόνια βρέθηκε κρεμασμένη στο κελί της η επικεφαλής της γερμανικής τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), Ουλρίκε Μάινχοφ. Παρ’ όλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια, το «γερμανικό φθινόπωρο» -όπως είχε βαφτιστεί το τραυματικό τρίμηνο του 1977, που σημαδεύτηκε από την απαγωγή και δολοφονία του προέδρου της Γερμανικής Ενωσης Εργοδοτών, Χανς Μάρτιν Σλάιερ και τη μετέπειτα αμφισβητούμενη αυτοκτονία τριών ηγετικών στελεχών της οργάνωσης-εξακολουθεί να στοιχειώνει τη χώρα· όχι μόνο την αριστερή διανόηση, που συχνά συμπορεύθηκε και υποστήριξε την ένοπλη δράση, αλλά και εκπροσώπους του αντίπαλου στρατοπέδου, που καταδίωξαν λυσσαλέα και ενδεχομένως εξέθρεψαν με τη στάση τους το φαινόμενο.
Ο Χορστ Χέρολντ, πρώην αρχηγός της ομοσπονδιακής υπηρεσίας δίωξης του εγκλήματος (Bundeskriminalamt) αισθάνεται σήμερα, στα 83 του χρόνια, «ο τελευταίος όμηρος της RAF», όπως αυτοαποκαλείται. Επειδή εδώ και 25 χρόνια προσπαθεί εις μάτην να γράψει μία «ιστορία της τρομοκρατίας» και να ερμηνεύσει την προσωπικότητα της ίδιας της Μάινχοφ. Μετά την πικραμένη σκιαγράφηση της Μάινχοφ από την κόρη της, Μπετίνα Ρελ, στο «So macht Kommunismus spass» (Ετσι έχει πλάκα ο κομμουνισμός), που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γερμανία έπεται λοιπόν μία διαφορετική προσέγγιση από τον πρώην διώκτη της; Πιθανότατα όχι γιατί ο ηλικιωμένος αστυνομικός, όταν μπορούσε, δεν του επετράπη να ολοκληρώσει το έργο του και σήμερα, που θεωρητικά θα είχε τη δυνατότητα να την εκδώσει δεν έχει πια την απαραίτητη σωματική δύναμη.
Αν και ο Χέρολντ δε γνώρισε ποτέ προσωπικά τη Μάινχοφ, την παρακολούθησε, μελέτησε τα γραπτά της και οργάνωσε τη σύλληψή της. Οπως επισημαίνει σε χθεσινό της άρθρο η γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung, για το Χέρολντ η Μάινχοφ και η Φράξια Κόκκινος Στρατός είναι ένας οιωνός, ένα σημάδι για τις κοσμογονικές αλλαγές του 1989. «Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης προετοίμασε τον παγκόσμιο θρίαμβο του καπιταλισμού, ο οποίος σήμερα -απελευθερωμένος από τα δεσμά του- προσφέρει όλα αυτά τα αρνητικά, που περιέγραφε κάποτε η Μάινχοφ», υπογραμμίζει στο ανέκδοτο ακόμη βιβλίο του ο άνθρωπος, ο οποίος είχε εκστομίσει τη διαβόητη υπόσχεση «Αυτούς θα τους πιάσουμε όλους». (Η προαναφερθείσα δήλωση έχει αποτελέσει αντικείμενο έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, ακόμη και ακτιβιστές disc jockeys, που την έχουν συμπεριλάβει ως εμβόλιμο ηχητικό ντοκουμέντο σε μίξεις τους). Εχουν ενδιαφέρον αυτές οι προκατειλημμένες προσεγγίσεις της πρώην ενάρετης δημοσιογράφου, που γαλουχήθηκε με χριστιανικές αξίες, υπήρξε όψιμη αριστερή και πέρασε στην παρανομία με έκδηλες ενοχές για την αστική της ευμάρεια, στο πλευρό του πρώην συζύγου της, εκδότη του περιοδικού «Κονκρέτ», Κλάους Ρελ. Μόνο με τη βοήθεια τέτοιων «φορτισμένων» μαρτυριών μπορεί κανείς να προσπαθήσει να εντάξει μέσα στο συγκεκριμένο Zeigeist μία γυναίκα, που προτίμησε να στερηθεί τα παιδιά της για να κηρύξει μια επανάσταση, η οποία υποτίθεται ότι θα έκανε ευτυχισμένα όλα τα παιδιά του κόσμου. Μια γυναίκα, που προτιμούσε να είναι «οργισμένη, παρά λυπημένη», όπως είναι ο τιτλος της βιογραφίας της από τον Αλόις Πριντς, ο οποίος έχει συγγράψει εξάλλου τη βιογραφία του Ερμαν Εσε, «Κάθε αρχή και μια μαγεία» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη).