Στο αλλόκοτο σύμπαν της εννοιολογικής τέχνης, η επιτυχία ενός καλλιτέχνη εξαρτάται άμεσα από τη μοναδικότητα και την πρωτοτυπία των ιδεών του. Οσο πιο ακραίες είναι, τόσο μεγαλύτερη δημοσιότητα προσελκύουν. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινό -φιλότεχνο ή μη- δύσκολα εντυπωσιάζεται πλέον. Ολα έχουν παρουσιαστεί και ειπωθεί παλαιότερα, με αποτέλεσμα η εκ νέου επεξεργασία τους να τους στερεί κάτι από την ποιότητα και την αρχική ορμή.
Ο Βρετανός καλλιτέχνης Αλεξ Χάρτλεϊ, που γεννήθηκε το 1963 στο Λονδίνο, είχε κερδίσει την καταξίωσή του μέσα από φωτογραφικές κυρίως δουλειές στις οποίες αποτύπωνε με τον φακό του τον εσωτερικό χώρο γκαλερί. Οι λήψεις του έπαιζαν με το θέμα του χώρου και του βάθους, φλερτάροντας παράλληλα με τις νέες τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Σίγουρα δεν ήταν ο πρώτος και οπωσδήποτε δεν θα είναι ο τελευταίος καλλιτέχνης που καταπιάνεται με αυτό το ζήτημα. Φαίνεται όμως ότι θα κερδίσει την υστεροφημία του στην παγκόσμια εικαστική σκηνή με έναν άλλο τρόπο.
Το καλοκαίρι του 2004 συμμετείχε σε μια αποστολή στην Αρκτική μαζί με καλλιτέχνες και ερευνητές που ήθελαν να ασχοληθούν με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ανακάλυψε ένα μικρό νησί, που είχε το μέγεθος ενός ποδοσφαιρικού σταδίου. Το σταδιακό λιώσιμο των πάγων αποκάλυψε αυτή τη βραχονησίδα που δεν υπήρχε στους χάρτες. Τότε λοιπόν του ήρθε η -φαεινή- ιδέα ότι μπορούσε να χρίσει τον εαυτό του ηγεμόνα ενός νέου λιλιπούτειου κράτους. Καλλιτεχνική αδεία, ο Χάρτλεϊ βάφτισε το νησάκι Nymark, που στα νορβηγικά θα πει Νέα Γη, και έκανε διάβημα στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για την αναγνώριση του κρατιδίου. Ακόμα δεν έχει νεότερα αλλά δεν έχει χάσει τις ελπίδες του.
Πριν από το διάβημά του προς τον OHE είχε έρθει σε επαφή με το Νορβηγικό Ινστιτούτο των Πόλων, διεκδικώντας την ιδιοκτησία του νησιού. Το αίτημά του έχει αντιμετωπισθεί προφανώς με θυμηδία. Οι υπεύθυνοι επισημαίνουν ότι γνώριζαν την ύπαρξη της βραχονησίδας χάρις στις ειδικές φωτογραφίες των δορυφόρων, ενώ προσθέτουν ότι υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις όπου κομμάτια γης αποκαλύπτονται ξαφνικά εξαιτίας των κλιματολογικών αλλαγών. Ολα βρίσκονται στα ύδατα της Νορβηγίας και, βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει την κυριαρχία τους
Ο Χάρτλεϊ το έκανε. Μπορεί μέσα στα σχέδια του καλλιτέχνη να ήταν η συμμετοχή στη Eurovision ή στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κύπελλο (πόσοι γνωρίζατε τις Νήσους Φερόε πριν παίξει η ομάδα τους με την εθνική μας;) αλλά δυστυχώς η νησίδα είναι ακατοίκητη. Οχι μόνο δεν έχει πτοηθεί αλλά ετοιμάζει ένα εννιάμετρο γλυπτό που θα τοποθετήσει στο νησί του, ενώ δηλώνει ενθουσιασμένος επειδή πάτησε το πόδι του εκεί όπου δεν είχε ξαναπατήσει άνθρωπος. Στο τέλος Μαΐου θα γίνει και μια έκθεση στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, όπου οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην αποστολή στους πάγους θα παρουσιάσουν διάφορα εικαστικά πρότζεκτ. O τίτλος του αφιερώματος είναι: «Το πλοίο: η τέχνη των κλιματολογικών αλλαγών». Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ευτυχώς που οι Τούρκοι καλλιτέχνες δεν έχουν βάλει στο μάτι την υφαλοκρηπίδα μας…