Κάποια στιγμή ο άνθρωπος και ο χιμπατζής χώρισαν και ο καθένας ακολούθησε τη δική του εξελικτική πορεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπαψαν να απολαμβάνουν το σεξ, ούτε λίγο ούτε πολύ, επί τέσσερα εκατομμύρια χρόνια. H αποκάλυψη αυτή υποδεικνύει την πολυπλοκότητα της ιστορίας της ανθρώπινης φύσης.
Οπως αναφέρει άρθρο του περιοδικού Nature, η συγκριτική μελέτη τμημάτων DNA που ελήφθησαν από ανθρώπους, χιμπατζήδες και άλλα πρωτεύοντα δείχνει ότι ακόμα και μετά τον χωρισμό των δύο ειδών, πριν από περίπου δέκα εκατομμύρια χρόνια, οι πρώτοι άνθρωποι και οι πρόγονοι των χιμπατζήδων εξακολούθησαν να ανταλλάσσουν γονίδια κάτι που ήταν δυνατό μόνο με τη ερωτική επαφή των ειδών, μέχρι βέβαια την οριστική τους απομάκρυνση. Σύμφωνα με τη μελέτη τα δύο είδη χώρισαν οριστικά τους δρόμους τους πριν από 5,4 εκατομμύρια χρόνια. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η θεωρία της εξακολούθησης αναπαραγωγής μεταξύ των δύο ειδών αποτελεί την καλύτερη ερμηνεία της ομοιότητας που παρατηρείται στο χρωμόσωμα X του ανθρώπου και του χιμπατζή.
Σύνδεση με υβρίδιο
Ο δρ Ντέιβιντ Ράιχ του Ινστιτούτου Μπροντ στο Χάρβαρντ και το MIT εξηγεί: «Διαπιστώσαμε ότι η δομή του πληθυσμού που υπήρχε εκείνη την εποχή του διαχωρισμού των δύο ειδών δεν ήταν παρόμοια με τη δομή των συγχρόνων πληθυσμών πιθήκων. Κάτι πολύ παράξενο πρέπει να συνέβη τότε.
Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι η διασταύρωση ανθρώπου και χιμπατζή πρέπει να δημιούργησε υβρίδιο ένα τρίτο στείρο είδος. Αυτό το υβρίδιο καθώς δεν είχε την ικανότητα αναπαραγωγής επιβίωσε ζευγαρώνοντας με τον γονιό, είτε τον άνθρωπο είτε τον χιμπατζή, προτού αυτά τα δύο είδη ακολουθήσουν εξελικτικά διαφορετικές οδούς που κατέληξαν στη δημιουργία του σύγχρονου ανθρώπου και του χιμπατζή.
«Ο υβριδισμός σίγουρα διαδραματίζει ρόλο στη δημιουργία νέων ειδών στα φυτά, αλλά οι βιολόγοι που ασχολούνται με την εξέλιξη των ειδών δεν το θεωρούν ότι αποτελεί σπουδαίο τρόπο για τη δημιουργία νέων ειδών ζώων» εξηγεί ο δρ Ράιχ. «Κάτι που συνέβη μεταξύ των προγόνων του ανθρώπου και του χιμπατζή μπορεί να εξηγήσει κάποιες διάφορες στο γονιδίωμά μας, αλλά και την ομοιότητα του X».