Ο υποψήφιος δήμαρχος του Συνασπισμού, Αλέξης Τσίπρας, επέλεξε να πραγματοποιήσει μία από τις πρώτες σημαντικές τηλεοπτικές του εμφανίσεις στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη την περασμένη Δευτέρα, η οποία είχε αντικείμενο τη Eurovision. Είχε προηγηθεί «αντιγιουροβιζιονική» μουσική πρωτοβουλία της κίνησής του με τον τίτλο Eurovision-off και συμμετέχοντες μετανάστες τραγουδιστές, που ζουν στην Αθήνα. Κάθε σοβαροφανής σύμβουλος θα απέτρεπε πιθανότατα τον Τσίπρα από την τηλεοπτική συνύπαρξη με απολογητές της διοργάνωσης και παρατρεχάμενες της Αννας Βίσση. Ομως, ο νεαρός υποψήφιος δήμαρχος απέδειξε ότι οι μουσικές επιλογές ενίοτε καθορίζουν και τη γενικότερη ιδεολογία ενός πολιτικού προσώπου και κάθε σχηματισμού και πως η παρουσία του υπερέβη τον ρόλο της πολιτικής γλάστρας εν μέσω τηλεοπτικών μαϊντανών.
Οτι η μουσική είναι άμεσα συνυφασμένη με την πολιτική τοποθέτηση είναι γνωστό από την εποχή των θρυλικών αντιπαραθέσεων μεταξύ ροκ-όφιλων φρικιών και ντισκομανών φλώρων. Ισως μάλιστα αν ήταν ένα αριστερό κόμμα στην εξουσία να μην επένδυε τόσο χρόνο και χρήμα στην «εθνική προσπάθεια». Ωστόσο, ο αυτοπροσδιορισμός του Τσίπρα σε σχέση με τη Eurovision, ενδέχεται να μαρτυρεί τη γενικότερη αμηχανία και αγωνία της παράταξής του να διεισδύσει στο εκλογικό σώμα και ειδικά τους νέους ψηφοφόρους.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Αμερικανός ιστορικός Χάουαρντ Ζιν, ερωτηθείς κατά πόσον η Αριστερά θα πρέπει να καλύψει τις υπαρξιακές ανησυχίες των πολιτών, για να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, που κινδυνεύει να απολέσει από τη θρησκευτική ρητορική, καταθέτει μια εξόχως ενδιαφέρουσα άποψη. «Αυτό το στοιχείο το βρίσκω στην τέχνη, επειδή τρέφει τους πολίτες και τους συγκινεί. Μιλάω για καλλιτέχνες όπως ο Ντίλαν, η Τζόαν Μπαέζ και εσχάτως ο Εντι Βέντερ των Περλ Τζαμ. Χρειαζόμαστε περισσότερους τέτοιους. Δεν είναι ότι η Αριστερά απωθεί τους ψηφοφόρους. Απλά δεν έχει καταφέρει να τους προσεγγίσει με ένα σαφές, συνεπές και συγκινητικό μήνυμα. Συχνά δεν ξέρει πώς πρέπει να τους μιλήσει». Η βαρύτητα της μουσικής ως ιδεολογικό όχημα αποκρυσταλλώνεται πλέον με τη διεξαγωγή θεματικών συνεδρίων, όπως αυτό που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα με αντικείμενο το έργο του Μπομπ Ντίλαν στη Φρανκφούρτη επί τη ευκαιρία των χθεσινών 65ων γενεθλίων του. Οπως διευκρινίζεται στο σχετικό ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας Zeit δεν επρόκειτο για μια συνάθροιση υστερικών Ντιλανολόγων, αλλά για μια νέα αποτίμηση της μουσικής του διαδρομής, που δεν αρκείται στη γραφική αντιμετώπισή του ως τροβαδούρου διαμαρτυρίας, αλλά θεωρεί ότι πρόκειται για έναν αντιφατικό και πολυσχιδή καλλιτέχνη, εκφραστή μιας ουτοπίας, που υπερβαίνει κομματικά όρια και στεγανά.
Σήμερα το πλέον εύηχο -για τα νεαρά ακροατήρια-μουσικό μανιφέστο προέρχεται από το μουσικό είδος της ραπ, ειδικά όταν είναι απαλλαγμένο από αφελείς διδακτισμούς και καταγγελτικές τάσεις. Σε ορισμένα ιδιωτικά σχολεία στις ΗΠΑ μάλιστα διδάσκεται η χιπ χοπ κουλτούρα, καθώς ένας ράπερ από το Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, ο MC Kabir, αναλαμβάνει να μυήσει 13χρονους και 14χρονους μαθητές στη σύγχρονη μουσική γλώσσα. Επόμενη πρόταση για τον κύριο Τσίπρα: να παρουσιάσει το πρόγραμμά του εις… άπταιστον ραπ, διανθισμένο με εμβόλιμα σαμπλάκια Αλαβάνου για επίδειξη κομματικής νομιμοφροσύνης.