Στην Κυψέλη, από τις πιο παλιές γειτονιές της αστικής Αθήνας, ήταν ο «Chief» και η παρέα του. Για καιρό, ο «Chief» περιέφερε πομπωδώς την ανωτερότητά του, αφήνοντας το σημάδι του -ένα μαύρο ακατάληπτο ιδεόγραμμα, δίκην μονογραφής- στους τοίχους. Ο «Chief», ο «Αρχηγός» δεν έκανε διακρίσεις. Γέμιζε με την ίδια ευκολία τους τοίχους των θαυμάσιων μεσοπολεμικών πολυκατοικιών της Κυψέλης, τους γυάλινους διαφημιστικούς χώρους στις στάσεις των λεωφορείων, τις κολόνες της ΔΕΗ. Η Κυψέλη είχε βρει τον μάστορά της, τουλάχιστον στο λέρωμα των τοίχων. Στα Εξάρχεια πάλι, άλλοι μάστορες των συνθημάτων, πιο «επαναστατικοί», φροντίζουν κάθε τόσο να μας αφυπνίζουν ότι «κινδυνεύουμε να πεθάνουμε στον ύπνο μας» και άρα πρέπει να αντιδράσουμε με κάποιο εξίσου επαναστατικό τρόπο, βρωμίζοντας ίσως ακόμη περισσότερο τους ήδη βρώμικους τοίχους της περιοχής. Στην οδό Σόλωνος, οι τοίχοι της Νομικής Σχολής δεν γλίτωσαν από το πάθος των εξεγερμένων κατά της κυβερνητικής μεταρρύθμισης φοιτητών, που πέραν των πανό με τα συνθήματα, τα οποία μπορούν εύκολα να αποκαθηλωθούν, προτιμούν να γράφουν στους τοίχους. Δεδομένου ότι τώρα που αποφασίστηκε αναστολή των φοιτητικών κινητοποιήσεων για τον δροσερό Σεπτέμβριο, και τα πανό μπορεί να τα παρασύρει κάποιο καλοκαιρινό μπουρίνι, τα συνθήματα στους τοίχους της Νομικής είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να θυμόμαστε ότι η σύγκρουση μεταξύ των φοιτητών και της κυβέρνησης δεν έχει πάει διακοπές.
Οι αθηναϊκοί τοίχοι δεν είναι οι μόνοι που υποφέρουν από τον οίστρο των επαγγελματιών «συνθηματογράφων». Το Μιλάνο, βιομηχανική πρωτεύουσα της Ιταλίας, υφίσταται ανάλογα δεινά, τα οποία οι δημοτικές αρχές της πόλης λαμβάνουν σοβαρά. Η νεοεκλεγείσα δήμαρχος, η Λετίτσια Μοράτι, πρώην υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, εξήγγειλε ότι από τις επόμενες μέρες η κρατική υπηρεσία Amsa θα αναλάβει τον καθαρισμό 40.000 κτιρίων που φέρουν συνθήματα και γκράφιτι. Το κόστος του καθαρισμού δεν θα επιβαρύνει τους Μιλανέζους. Εκπρόσωποι της Amsa είπαν στην εφημερίδα Corriere della Sera ότι κάθε χρόνο ο καθαρισμός των τοίχων του Μιλάνου κοστίζει δύο εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι δράστες παραμένουν σχεδόν πάντα ατιμώρητοι. Σύμφωνα με το άρθρο 639 του ιταλικού ποινικού κώδικα, το πρόστιμο για όποιον λερώνει τους τοίχους είναι μόλις 100 ευρώ εκτός και αν πρόκειται για τοίχο κτιρίου «μεγάλης ιστορικής σημασίας», οπότε το πρόστιμο φθάνει τα 1.032 ευρώ. Η Μοράτι προτείνει πιο αυστηρές ποινές αλλά και πρόσθετες περιπολίες της δημοτικής αστυνομίας, ενώ εξετάζει και το ενδεχόμενο να δώσει ο δήμος του Μιλάνου χώρους, στους οποίους οι καλλιτέχνες των γκράφιτι θα μπορούν να δημιουργούν ελεύθερα. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι η δεξιά Μοράτι, βρίσκει, έστω και με τις σχετικές ενστάσεις, υποστήριξη στην πρωτοβουλία της από τους δημοτικούς συμβούλους της Κεντροαριστεράς. Να θυμίσουμε ότι η Μοράτι δεν υπήρξε για την ιταλική Κεντροαριστερά από τα δημοφιλέστερα μέλη της πρώην κυβέρνησης Μπερλουσκόνι.
Στις Αθήνα, λίγους μόνο μήνες πριν από τις δημοτικές εκλογές, ακούμε καθημερινά εξαγγελίες για μεγάλα «μητροπολιτικά» πάρκα, μέτρα για αποσυμφόρηση του κυκλοφοριακού αλλά και παράδοξες προτάσεις για τη μετονομασία κεντρικών ιστορικών λεωφόρων της πρωτεύουσας. Είναι γεγονός ότι παρότι το πρόγραμμα του δήμου για τις ανακαινίσεις των προσόψεων της Αθήνας που άρχισε με αφορμή το 2004, συνεχίζεται, πολλοί τοίχοι της μεταολυμπιακής Αθήνας παραμένουν θλιβερά βρώμικοι. Μήπως κοντά στις μεγαλόπνοες προεκλογικές εξαγγελίες τους, οι υποψήφιοι δήμαρχοι, θα πρέπει να περιλάβουν, και αφού εκλεγούν, να εφαρμόσουν, πρόγραμμα για να απαλλαγεί η πόλη από την πρόθεση κάθε πικραμένου που επιμένει να «εκφράζεται» στους τοίχους;