Το 2003, ο τζίρος της βρετανικής εταιρείας μισθοφόρων Aegis ήταν μισό εκατομμύριο στερλίνες. Το 2005, είχε εκτοξευθεί στα 62 εκατομμύρια στερλίνες, εκ των οποίων τα τρία τέταρτα προήλθαν από το Ιράκ. Χρυσές δουλειές κάνουν και οι υπόλοιπες εταιρείες μισθοφόρων, που ναι μεν διέπρεψαν στο Αφγανιστάν, στα Βαλκάνια και στην Αφρική, αλλά ποτέ στη σύντομη ιστορία τους δεν είδαν χρυσωρυχείο σαν το Ιράκ.
Οι μισθοφόροι λειτουργούν ως «σεκιούριτι», φυλάσσουν δηλαδή τους ίδιους τους Αμερικανούς στρατιώτες, τα υψηλά πρόσωπα, τις πετρελαιοπηγές, αλλά και κάνουν τις πιο επικίνδυνες, βρώμικες ή άχαρες δουλειές που δεν θα ήταν φρόνιμο να γίνουν από στρατιώτες με διακριτικά τακτικού στρατού. Υπάλληλοι δύο εταιρειών μισθοφόρων, της CACI και της Titan κατηγορούνται ότι βασάνιζαν κρατουμένους στις φυλακές Αμπού Γκραΐμπ, ενώ μισθοφόρος της Aegis είχε δημοσιεύσει, υπερήφανος, βίντεο στο Ιντερνετ, στο οποίο φαινόταν να πυροβολεί αδιακρίτως τα αυτοκίνητα σε λεωφόρο της Βαγδάτης. Οι μισθοφόροι εργάζονται για λογαριασμό των αμερικανικών και βρετανικών δυνάμεων, αλλά έχουν το πλεονέκτημα ότι, όταν σκοτώνονται, οι αριθμοί τους δεν προστίθενται στις συνολικές απώλειες, (που για τις ΗΠΑ τον Οκτώβριο ξεπέρασαν τις 100) συγκρατώντας σε τεχνητά χαμηλότερα επίπεδα το πολιτικό κόστος. Επίσης, έχουν το «καλό» ότι δρουν σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας. Ενώ, όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο στο Αμπού Γκραΐμπ, κάποιοι από τους εμπλεκομένους Αμερικανούς στρατιώτες, έστω οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης, πέρασαν από στρατοδικείο, τίποτα τέτοιο δεν συνέβη με τους δύο μισθοφόρους. Κυκλοφορούν στο Ιράκ πάνοπλοι, χωρίς διακριτικά, τόσο ανεξέλεγκτοι που η υπηρεσία ερευνών του αμερικανικού Κογκρέσου, σε έκθεση της φέτος τον Ιούνιο ανέφερε ότι δεν συντονίζονται ούτε με τις αμερικανικές δυνάμεις, για τις οποίες υποτίθεται ότι εργάζονται (www.gao.gov, αριθμός έκθεσης GAO-06-865T). Η ίδια έκθεση επεσήμανε ότι οι έλεγχοι στο ποινικό μητρώο των μισθοφόρων είναι ελλιπείς, πράγμα που σημαίνει ότι άνθρωποι με ιστορικό βίαιης και επιθετικής συμπεριφοράς μπορεί να παίρνουν και όπλα και το «πράσινο φως» να τα χρησιμοποιούν κατά την κρίση τους.
Και δεν πρόκειται για 1.000 και 2.000 άτομα, αλλά για 48.000. Ο αριθμός είναι κολοσσιαίος (αντιστοιχεί ένας μισθοφόρος για κάθε τρεις αμερικανοβρετανούς στρατιώτες) και θα δυσκολευόμασταν να τον πιστέψουμε αν δεν τον ανακοίνωνε η ίδια η Ενωση Ιδιωτικών Εταιρειών Ασφαλείας του Ιράκ και αν δεν τον ανέφερε η παραπάνω έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου.
Το νομικό κενό στο οποίο κινούνται οι μισθοφόροι θυμίζει άλλες πτυχές του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», π.χ. τη μαύρη τρύπα, από πλευράς δικαίου, στην οποία έχουν πέσει οι κρατούμενοι του Γκουαντάναμο. «Πώς θέλετε να εγκαθιδρύσετε κράτος δικαίου στο Ιράκ αν έχετε τόσους μισθοφόρους να δρουν εκτός νόμου;», αναρωτήθηκε η μη κυβερνητική οργάνωση War on Want, που άρχισε εκστρατεία πίεσης προς την βρετανική κυβέρνηση. Οι εταιρείες μισθοφόρων, που φέτος έφτιαξαν ένωση, ενώ χθες και σήμερα οργανώνουν το πρώτο τους συνέδριο στο Λονδίνο, προσπαθούν να αποτρέψουν τη νομική ρύθμιση, προωθώντας λύσεις «αυτορρύθμισης». Ομως, η λύση της αυτορρύθμισης συνήθως συζητείται σε περιπτώσεις όπου υπάρχει ήδη μια νομοθετική βάση. Στη Βρετανία και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ο νόμος δεν αναφέρει καν τους μισθοφόρους, στο δε Ιράκ, που τους αναφέρει, είναι για να τους εξαιρέσει από τη δικαιοδοσία των ιρακινών δικαστηρίων.