Το Ντερίκ από απόσταση μοιάζει ειδυλλιακό – σειρές σειρές σπίτια από μελί πέτρα στην πλαγιά ενός βράχινου όγκου. Μόλις όμως το αυτοκίνητο εισέρχεται στην κωμόπολη, ξεπροβάλλει γύρω μας η αθλιότητα. Αμέτρητα παιδιά περιφέρονται στους δρόμους, απόδειξη της δημογραφικής βόμβας της νοτιοανατολής Τουρκίας. Μια τυπική οικογένεια εδώ έχει οκτώ παιδιά. Αναζητούμε την αρμενική εκκλησία, όπου μας οδηγούν τα παιδιά. Δύο αρμενικές εκκλησίες σώζονται στο Ντερίκ, όχι όμως και οι Αρμένιοι. Το 1915 τους κατέσφαξαν οι ίδιοι οι γείτονές τους. Οσοι γλίτωσαν έφυγαν σε κύματα, μην αντέχοντας τις συνεχείς προσβολές και τη φτώχεια.
Ενα από τα παιδιά μάς παίρνει παράμερα. Κοιτάζει γύρω του και μας εκμυστηρεύεται: «Η μάνα μου ήταν Αρμένισσα. Πέθανε ξαφνικά. Είχε αλλαξοπιστήσει για να παντρευτεί τον πατέρα μου. Εγώ από τα αρμένικα ξέρω μόνο λίγες λέξεις…». Μας απαγγέλλει το Πάτερ Ημών. «Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται πως η μάνα μου ήταν Χριστιανή. Καλύτερα έτσι, δεν θέλω να με βλέπουν διαφορετικό. Εδώ δεν είναι Κωνσταντινούπολη, βλέπετε. Θα φύγω στον Καναδά, έχουμε συγγενείς εκεί».
Ρωτάμε τα παιδιά για την καθημερινότητά τους στο σχολείο. Παραπονιούνται ότι οι δάσκαλοι, που είναι κατά πλειοψηφία Τούρκοι από τον Πόντο, τα προσβάλλουν συνέχεια για την άγνοιά τους της τουρκικής, που τα παιδιά ακούνε μόνο στο σχολείο και την τηλεόραση. Κάποια είχαν ακολουθήσει τους γονείς τους στη συγκομιδή της ελιάς στη δυτική Τουρκία. «Μας έλεγαν συνέχεια ότι είμαστε τρομοκράτες και μας προσέβαλαν» λένε.