O Τζορτζ Μπους διαθέτει το χάρισμα της υπεραπλούστευσης. «Υπάρχει μια νεαρή δημοκρατία στον Λίβανο, της οποίας ηγείται ο πρωθυπουργός Φουάντ Σινιόρα», δήλωσε. «Και του οποίου η κυβέρνηση υπονομεύεται από εξτρεμιστικές δυνάμεις, τις οποίες ενθαρρύνουν η Συρία και το Ιράν», πρόσθεσε. Πολλοί Λιβανέζοι συμφωνούν και ορισμένοι ευχαριστούν την Αμερική επειδή συνέβαλε στο να ανέλθει ο Σινιόρα και ο φιλοδυτικός του συνασπισμός στην εξουσία, το περασμένο έτος, δεδομένου ότι η Ουάσιγκτον στήριξε τη λαϊκή εξέγερση που έθεσε τέλος στην επί σειράν ετών ποδηγέτηση της Συρίας από τον Λίβανο.
Πολλοί όμως Λιβανέζοι βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Πιστεύουν ότι η κυβέρνηση του κ. Σινιόρα έφτασε στην εξουσία μοιράζοντας χρήματα, και ότι τη χρησιμοποιούν οι Δυτικοί για να αυξήσουν την επιρροή τους. Η δυσφορία για την υποστήριξη των Αμερικανών στο Ισραήλ την οποία οι Λιβανέζοι μοιράζονται και με άλλους Αραβες, επιβεβαιώθηκε στον βίαιο πόλεμο του περασμένου καλοκαιριού. Ακόμη και η πίστη των συμμάχων του κ. Σινιόρα στην υπερδύναμη κλονίστηκε, όταν οι Αμερικανοί φίλοι έστριψαν διά της διπλωματικής οδού, ενόσω Ισραηλινοί βομβάρδιζαν τις υποδομές του Λιβάνου.
Η επιρροή της Χεζμπολάχ
Η Επανάσταση των Κέδρων, η οποία ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι, τον Φεβρουάριο του 2005, του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, ο οποίος τασσόταν κατά της Συρίας, έμοιαζε να ενισχύει την αμερικανική επιρροή. Με την αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο, η κυβέρνηση Μπους στήριξε τον θρίαμβο της ισχύος του λιβανικού λαού ως την καλύτερη εφαρμογή των απόψεών της για καταπολέμηση του εξτρεμισμού στην περιοχή, διά της εξάπλωσης της δημοκρατίας.
Στον Λίβανο όμως εκείνος ο θρίαμβος έγινε σύντομα πικρός. Ο πόλεμος του περασμένου καλοκαιριού εδραίωσε την πόλωση μεταξύ των δύο αντιπάλων ομάδων: Από τη μια οι σιίτες και οι χριστιανοί σύμμαχοί τους και από την άλλη ο συνασπισμός του κ. Σινιόρα, ο οποίος συνενώνει σουνίτες μουσουλμάνους, δρούζους και χριστιανούς κατά της Συρίας. Οι υποστηρικτές της κυβέρνησης κατηγορούν τη Χεζμπολάχ για το ότι πυροδότησε τη σύγκρουση με το Ισραήλ και οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Το δράμα, ωστόσο, των σιιτών του Λιβάνου σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα της Χεζμπολάχ τόσο στον πόλεμο όσο και μετά, στην ανοικοδόμηση της χώρας, ενίσχυσαν κατά πολύ τις διεκδικήσεις του κόμματος (της Χεζμπολάχ) να ηγηθεί του Λιβάνου, ο οποίος κατά τη γνώμη της είναι το προπύργιο της αντίστασης στη Δύση και όχι μια κοσμοπολίτικη χώρα.
Καζάνι που βράζει
Με τις δύο πλευρές να θεωρούν τους αντιπάλους τους προδότες και πράκτορες ξένων δυνάμεων, η υποτιθέμενη ενότητα της κυβέρνησης Σινιόρα κατέρρευσε. Και παρότι είναι το παραδοσιακό μίσος προς την Αμερική και η αφοσίωση στο Ιράν και στη Συρία οι δυνάμεις που ωθούν το τωρινό ρεύμα για την ανατροπή της κυβέρνησης Σινιόρα, η Χεζμπολάχ όμως είναι αυτή που κεφαλαιοποιεί την καχυποψία κατά της Αμερικής, με στόχο να διευρύνει περαιτέρω την απήχησή της πέρα από τους σιίτες που αποτελούν τον πυρήνα των ψηφοφόρων της.
Το ενδεχόμενο εξέγερσης πυροδοτεί φόβους πως οι σουνίτες θα εναντιωθούν στους σιίτες και ότι οι φιλοσύροι χριστανοί θα ταχθούν εναντίον των χριστιανών που είναι πολέμιοι της Συρίας. Ποτέ μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο (1975-1990), το ενδεχόμενο του πολέμου στη χώρα δεν ήταν τόσο ορατό. Οι μνήμες εκείνου του πολέμου είναι πικρές για όλους τους Λιβανέζους, περισσότερο όμως για εκείνους που ήλπιζαν ότι μετά την εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο, το 1982, θα παρενέβαιναν οι ΗΠΑ, και αντί γι’ αυτό, είδαν την Αμερική να το βάζει στα πόδια το 1984, όταν βομβιστές αυτοκτονίας σκότωσαν 241 Αμερικανούς πεζοναύτες στη Βηρυτό. Τότε η Συρία ανέλαβε τον έλεγχο του Λιβάνου. Προς αγαλλίαση της Χεζμπολάχ, της Συρίας και του Ιράν και προς θλίψη του κ. Μπους, ένα παρόμοιο σενάριο ενδέχεται τώρα να εκτυλιχθεί.