Ισως είναι ο τελευταίος αισιόδοξος άνθρωπος στο Ιράκ. Εν μέσω της βίας, της παραπαίουσας οικονομίας και της εντεινόμενης θρησκευτικής και πολιτικής μισαλλοδοξίας, ο Χασάν Νάσαρ βλέπει ένα ειρηνικό, δημοκρατικό Ιράκ όπου θα κυριαρχούν οι ιδέες και όχι οι σφαίρες.
Το όραμά του εκκολάπτεται σε μια μικρή αίθουσα τέχνης στη βόρεια Βαγδάτη, που άνοιξε στις αρχές του 2006, ενώ όλες οι άλλες έκλειναν. Την έχει κρατήσει ενεργή με μια ακατάπαυστη εναλλαγή εκθέσεων, διαλέξεων, αναγνώσεων ποίησης και προβολών ταινιών. Πιστεύει πως ο πολιτισμός μπορεί να προσφέρει την έξοδο από το μίσος και τον φόβο που έχει ξεχειλίσει στο Ιράκ και προσπαθεί να προσελκύσει στο κίνημά του όσους Ιρακινούς σκέπτονται με παρόμοιο τρόπο.
Ελάχιστοι τον γνωρίζουν και ο αριθμός των επισκεπτών στην γκαλερί του καταδεικνύει ότι πολλοί Ιρακινοί θα τον θεωρούσαν ένα είδος Δον Κιχώτη. Επιπλέον, η γκαλερί του κάθε άλλο παρά επικερδής είναι. Ωστόσο, ο κ. Νάσαρ περνάει τις ημέρες του πίνοντας τσάι με τους καλλιτέχνες στο καφενείο στην αυλή της γκαλερί, το οποίο έχει διακοσμήσει με έργα φίλων του. Μιλούν για τον πολιτισμό, την πολιτική και την κοινή πεποίθησή τους ότι η σωτηρία του Ιράκ εναπόκειται στις λυτρωτικές και ευγενείς αρετές της τέχνης. Η εισβολή είχε εμπνεύσει αισιοδοξία στην καλλιτεχνική κοινότητα του Ιράκ που ήλπιζε πως η πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν θα επέφερε καλλιτεχνική απελευθέρωση. Βρήκαν πελάτες μεταξύ των εξόριστων που επέστρεφαν και των ξένων που κατέφθαναν σε κύματα, συμπεριλαμβανομένων των διπλωματών και των υπαλλήλων τους, των εργαζομένων σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, των δημοσιογράφων αλλά και των στελεχών του αμερικανικού στρατού.
Πολιτιστικό σκότος
Οταν, όμως, άρχισε να κλιμακώνεται η εξέγερση των σουνιτών και να επεκτείνεται σε όλη τη χώρα η θρησκευτική βία, διαλύθηκε η τοπική καλλιτεχνική κοινότητα. Εκλεισαν σχεδόν όλες οι αίθουσες τέχνης της πρωτεύουσας και πάρα πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες εγκατέλειψαν τη χώρα.
Οσοι απέμειναν κατέφυγαν στο σκοτάδι των εργαστηρίων τους και πολλοί πιστεύουν ότι η ζωή τους ως καλλιτέχνες ήταν καλύτερη υπό τον Σαντάμ Χουσεΐν. Παρά τη βαρβαρότητα του καθεστώτος του Χουσεΐν, υπήρχε μια ζωντανή αγορά έργων τέχνης. Ο ίδιος ο Χουσεΐν προωθούσε την ανάπτυξη των τεχνών, τις εκθέσεις και τις υποτροφίες. Δεν ήταν, ωστόσο, δίκαιος. Ευνοούσε όσους τον κολάκευαν με τα έργα τους και τιμωρούσε όσους του εναντιώνονταν με τις δημιουργίες τους. Σύμφωνα με τον Κασίμ Σαμπτί, ιδιοκτήτη της γκαλερί Χεβάρ, ήταν πολλοί οι συμβιβασμοί που έπρεπε να κάνει για να επιβιώσει στο καθεστώς Χουσεΐν.