Το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο: όταν οι βουλευτικές εκλογές ακολουθούν τις προεδρικές, το κόμμα του προέδρου έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κόψει και πάλι πρώτο το νήμα. Η συγκυρία είχε ευνοήσει τον Φρανσουά Μιτεράν το 1981 και -σε μικρότερο βαθμό, μια και επέλεξε να παίξει με τη φωτιά- ξανά το 1988. Είχε ευνοήσει επίσης τον Ζακ Σιράκ το 2002. Και, όπως φαίνεται, ευνοεί και σήμερα τον Νικολά Σαρκοζί.
Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο κόμμα UMP του Σαρκοζί το 42% της πρόθεσης ψήφου και προβλέπουν 365 έως 400 έδρες, δηλαδή περισσότερες από αυτές που διαθέτει στην παρούσα Βουλή. Δύο στους τρεις Γάλλους είναι ευχαριστημένοι με τον Φρανσουά Φιγιόν στην πρωθυπουργία, ενώ πολλοί υπουργοί είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Αλλωστε, η μείωση του αριθμού των υπουργείων, που στην αρχή της προεκλογικής εκστρατείας είχε συγκεντρώσει πολλά βέλη εναντίον του Σαρκοζί, κρίνεται ήδη θετικά από τους ψηφοφόρους.
Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με προηγούμενες αναμετρήσεις έγκειται στο ότι οι ίδιες δημοσκοπήσεις δίνουν στο Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν ένα πενιχρό 3,5%. Αν αυτό επιβεβαιωθεί, θα βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλη πολιτική ανατροπή. Θα είναι το τέλος μιας περιόδου που κράτησε περισσότερα από 20 χρόνια. Θα σημαίνει πως ο Σαρκοζί είναι αυτός που κατάφερε επιτέλους να εξοβελίσει τη φωνή του Εθνικού Μετώπου και να την καταστήσει εξάμβλωμα του παρελθόντος.
Για την Αριστερά, και ιδιαίτερα για το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το στοίχημα είναι να παλέψει με αξιοπρέπεια, να προστατέψει τον εαυτό της, να μπορέσει να αναδιπλωθεί σε θέσεις συνεπείς προς τις εξαγγελίες της, ώστε να διατηρήσει κάποια δυναμική. Στην τέχνη του πολέμου, άλλωστε, το πιο δύσκολο είναι να αποφύγεις την άτακτη φυγή. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο κόμμα 28%, ποσοστό που υπολείπεται της δυναμικής του και αποδεικνύει ότι καλύτερη προεκλογική εκστρατεία θα μπορούσε να φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Οπως και να ‘χει, γεγονός παραμένει ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα διέλθει περίοδο κρίσης την επόμενη μέρα των βουλευτικών εκλογών, με άμεση ανάγκη να επαναπροσδιορίσει το πρόγραμμα και τις θέσεις του. Φαίνεται πως είναι το μόνο κόμμα στην Ευρώπη που δεν έχει προβεί σε αλλαγές εδώ και πολλά χρόνια, ενώ στο μεταξύ έχουν συμβεί κάποιες μικρές και ανεπαίσθητες αλλαγές στον κόσμο: η πτώση του κομμουνισμού, η ηγεμονία -και επέλαση- της παγκοσμιοποίησης… Καιρός, λοιπόν, για ανασυγκρότηση.
Αλλο κομμάτι του παζλ είναι το ποσοστό που φέρεται να λαμβάνει το MODEM, το νέο κόμμα του κεντρώου Φρανσουά Μπαϊρού, το οποίο συγκεντρώνει το άκρως απογοητευτικό 10%. Υπάρχει, όμως, ένα σημείο στο οποίο όλα τα κόμματα συμφωνούν, με περισσότερη ή λιγότερη θέρμη: το σύστημα διεξαγωγής της ψηφοφορίας, το οποίο φαίνεται εντελώς απαρχαιωμένο.