Το ερώτημα δεν είναι απλώς ποιον χρειάζεται η Αμερική για πρόεδρο, αλλά και ποιος το αξίζει. Πρακαλώ, βάλτε τα στοιχήματά σας. Μπορεί η Χίλαρι να δείξει λίγη ανθρώπινη ζεστασιά και να κερδίσει μερικές προκριματικές αναμετρήσεις; Θα τα καταφέρει ο Ομπάμα στον Μισισιπή; Είναι ο Τζον Εντουαρντς χρεοκοπημένος; Ομως αυτήν τη φορά ίσως το παιχνίδι να παίζεται διαφορετικά.
Περιστασιακά η εμφάνιση ενός νέου πολιτικού είναι αρκετή για να αλλάξουν οι πολιτικές προτεραιότητες. Ο Ντέιβιντ Κάμερον (οι Εργατικοί και οι Φιλελεύθεροι ποτέ δεν θα το παραδεχτούν ανοιχτά) ήδη το έχει κάνει. Εκτοτε ίσως να μην έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το περιβάλλον. Η στήλη του στον Guardian, καιρό πριν αναλάβει την ηγεσία των Συντηρητικών, σπανίως αναφερόταν σε θέματα για το περιβάλλον. Ομως τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει τη σωτηρία του πλανήτη σκοπό των Συντηρητικών, το ίδιο το θέμα -η κλιματική αλλαγή- αυτομάτως άλλαξε την συνείδηση των Βρετανών εκλογέων.
Ως πρωθυπουργός ο Ντέβιντ Κάμερον δεν θα μπορεί να παραμερίσει το θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη από την ατζέντα του χωρίς να θεωρηθεί ρηχός και οπορτουνιστής με τον πλέον εξευτελιστικό τρόπο. Θα πρέπει, είτε έχει την εξουσία είτε όχι, να συνεχίσει να πιέζει για την εξεύρεση λύσεων. Παιδεία; Τι να την κάνεις αν το σχολείο είναι κάτω από το νερό; Περίθαλψη; Οχι σε νοσοκομεία όπου δεν λειτουργεί ο κλιματισμός. Το κλίμα αλλάζει, αλλά όχι και οι προκλήσεις. Και εδώ φτάνουμε στην άβολη αλήθεια σχετικά με τον Αλ Γκορ και γιατί πρέπει να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Αμερικής.
Βέβαια, σύμφωνα με όσα συνηθίζονται στον κόσμο της πολιτικής, το ενδεχόμενο είναι απίθανο. Ο κακομοίρης ο Αλ – ο Μπιλ Κλίντον τού πρόσφερε την εξουσία στο πιάτο και αυτού του γλίστρησε από τα χέρια. Είχε την ευκαιρία του και την πέταξε. Είναι τελειωμένος: ξεχάστε τον. Μόνο που ο Αλ Γκορ δεν είναι τελειωμένος και δεν εξαφανίστηκε. Αντιθέτως κατάφερε να γίνει ο πραγματικός προφήτης της Αμερικής όσον αφορά την κλιματική αλλαγή. Στην αρχή φαινόταν σαν συνταξιοδότηση ή η αρχή μιας νέας καριέρας στον χώρο της σόουμπιζ. Ομως τα γεγονότα τα άλλαξαν όλα.
Οταν ο Αλ Γκορ συνειδητοποίησε πλήρως την απειλή της κλιματικής αλλαγής, πριν από πέντε χρόνια, ήταν απλώς μια φιγούρα στο ένα στρατόπεδο. Ελεγε ότι οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα καταστρέφουν τον κόσμο μας και κάτι πρέπει να κάνουμε. Ο Τζορτζ Μπους (και το ρεπουμπλικανικό μισό του κόσμου) δεν συμφώνησε. Δεν υπήρχε αλλαγή του κλίματος και συνεπώς δεν χρειάζεται δράση. Το Κιότο μπορούσε, χωρίς ανησυχία, να ξεχαστεί. Το σημαντικό όμως είναι ότι πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια πόσο σοβαρή είναι η απειλή -κυμαίνεται μεταξύ φοβερής και τελείως καταστροφικής- αλλά όλοι οι επιστήμονες συμφωνούν ότι υπάρχει σαφής απειλή. Οι πολιτείες της Αμερικής, από την Καλιφόρνια μέχρι το Ροντ Αϊλαντ, υπογράφουν μονομερώς κλιματικές συνθήκες. Οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να μείνουν αμέτοχες (και έξω από τις νέες τεχνολογίες που αναπτύσσονται). Ακόμη και ο Μπους αποκήρυξε τα παλαιά πιστεύω του στη σύνοδο του G8.
Πόσο χρόνο έχουμε μέχρι να αναπτύξουμε δράση; Δέκα χρόνια το πολύ, λένε οι πλέον απαισιόδοξοι Αμερικανοί (όπως ο Τζιμ Χάνσεν επικεφαλής της ΝΑΣΑ για θέματα κλιματικής αλλαγής). Και πού βρίσκεται αναγκαστικά το κέντρο των αποφάσεων; Στην Ουάσιγκτον, επειδή εκεί θα πρέπει να αρχίσει οποιαδήποτε μάχη εναντίον της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Οι πολιτικοί άλλων χωρών μπορούν να πιέσουν, αλλά οι κρίσιμες αποφάσεις θα παρθούν στον Λευκό Οίκο.
Είναι αυτό δυνατόν, όταν η κλιματική αλλαγή είναι απλώς ένα θέμα μεταξύ άλλων και συγκρίνεται με την ανεργία στις ΗΠΑ, τις τιμές του πετρελαίου και τις κινεζικές εισαγωγές; Οχι. Ετσι το αντιμετωπίζουν όμως, με μικρές διαφορές, όλοι οι σημερινοί προεδρικοί υποψήφιοι. Πολύ δειλά και πολύ καθυστερημένα. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα τελείως ασυνήθιστο θέμα που πρέπει να το χειριστεί ένας ηγέτης που να το γνωρίζει. Ο Γκορ έδειξε ότι διαθέτει τις ηγετικές ικανότητες. Δεν γίνεται να παραμείνει εκτός της πολιτικής και να κηρύττει. Πρέπει να βάλει υποψηφιότητα. Και όταν το πράξει εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να βάλουμε τις άβολες ψευδαισθήσεις κατά μέρος και να ακούσουμε.