Για τον Τζορτζ Μπους η προεδρία μετατρέπεται σε τραγική ιστορία ακούσιων συνεπειών. Στην εξωτερική πολιτική, ο άνθρωπος που επιδίωξε να μεταμορφώσει το Ιράκ, τη Μέση Ανατολή και την υπόληψη των ΗΠΑ, πράγματι πέτυχε επαναστατικά αποτελέσματα, όχι όμως αυτά που θα ήθελε. Κάτι παρεμφερές φαίνεται ότι γίνεται και στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Ο πλέον συντηρητικός πρόεδρος της σύγχρονης ιστορίας, ο άνθρωπος που θέλησε να μετατρέψει τις νίκες του, το 2000 και το 2004, σε ηγεμονία των Ρεπουμπλικανών, στο τέλος ενδέχεται να οδηγήσει τον πιο επιβλητικό πολιτικό μηχανισμό της Δύσης στον γκρεμό. Αυτός ο μηχανισμός έφερε τους Ρεπουμπλικανούς υποψηφίους στον Λευκό Οίκο στις επτά από τις δέκα τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Σε μια χώρα όπου ο ένας στους τρεις πολίτες θεωρεί τον εαυτό του συντηρητικό, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί ο κ. Μπους και ο Καρλ Ρόουβ ονειρεύονταν να απομακρύνουν τους Δημοκρατικούς από την εξουσία για μια γενιά.
Σήμερα θα συμβιβάζονταν με πολύ λιγότερα. Εχοντας ανακαταλάβει το Κογκρέσο πέρυσι, οι Δημοκρατικοί ετοιμάζονται για την τελική έφοδο στον Λευκό Οίκο. Μόνο ένας Ρεπουμπλικανός υποψήφιος, ο Ρούντολφ Τζουλιάνι, αναδεικνύεται ανταγωνιστικός από τις δημοσκοπήσεις. Ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος θα ήταν ο ίδιος ο κ. Μπους. Κατά την προεδρία του οι λέξεις Κατρίνα, Ράμσφελντ, Αμπράμοφ, Γκουαντάναμο και Λίμπι έχουν γίνει συνώνυμες με την ανικανότητα, τον νεποτισμό και τον εξτρεμισμό. Παρ’ όλ’ αυτά ο Μπους δεν πρόδωσε τη Δεξιά, αλλά της έδωσε ό,τι ζητούσε: από περικοπές φόρων μέχρι συντηρητικούς δικαστές. Σήμερα, ο αμερικανικός λαός φαίνεται να αντιδρά στη συντηρητική επέλαση στρεφόμενος προς τα Αριστερά.
Η «νότια» πτέρυγα του Μπους
Θα αποδειχθεί η διαφαινόμενη αλλαγή θετική; Ο Economist ποτέ δεν έκρυψε την προτίμησή του για τη «δυτική» πτέρυγα των Ρεπουμπλικανών, σε σχέση με τη «νότια» που ο κ. Μπους εκπροσωπεί. Ομως η αποχώρηση Μπους δεν εγγυάται στροφή προς το κέντρο. Φιλελεύθεροι όπως ο Τζουλιάνι και ο Σβαρτσενέγκερ αποτελούν μειοψηφία στη Δεξιά.
Οσον αφορά την εξωτερική πολιτική, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ, ιδίως στην Ευρώπη, δεν θα πρέπει να πανηγυρίζουν για δύο λόγους. Ορισμένες από τις αλλαγές που θα προκύψουν από μια Δημοκρατική Αμερική δεν θα τους αρέσουν. Οι Δημοκρατικοί κινούνται προς τα αριστερά όχι μόνο στα θέματα πρόνοιας, αλλά και του εμπορίου. Ομοίως, μια απομονωμένη Αμερική ίσως είναι τρομερότερη από μια παρεμβατική.
Δεύτερον, ακόμη και αν η Αμερική στραφεί προς τα Αριστερά, στη διεθνή σκηνή θα εξακολουθήσει να είναι μια συντηρητική δύναμη. Μπορεί τα ραδιόφωνα του Κάνσας να εμφανίζουν την κ. Κλίντον σαν κομμουνίστρια, όμως σε σχέση με τον κ. Σαρκοζί, την κ. Μέρκελ και τον κ. Κάμερον είναι πολύ δεξιότερη. Επίσης αναφέρει τον Θεό συχνότερα από τον μέσο Ευρωπαίο επίσκοπο. Οσον αφορά την εξωτερική πολιτική, όλοι οι βασικοί υποψήφιοι των Δημοκρατικών υποστηρίζουν το Ισραήλ, κανείς δεν αποκλείει επίθεση κατά του Ιράν και λίγοι επιθυμούν να παραχωρήσουν δύναμη σε διεθνείς οργανισμούς. Οπως και το 1968, το μόνο που είναι σαφές είναι πως οι Αμερικανοί επιθυμούν αλλαγή κατεύθυνσης.